Het is een wonderlijk iets, hoe een reis aan het begin ervan als een ongeschreven blad voor je ligt. Tuurlijk, je hebt je routeboekje doorgenomen en weet wat de langste en wat de zwaarste wandeldagen zullen zijn. Je hebt al enkele accommodaties geboekt zodat je in ieder geval in het begin zeker bent van een bed en een maaltijd. Je hebt het internet afgeplozen op zoek naar informatie over deze oh zo bekende meerdaagse tocht.
Maar niemand vertelt je over hoe het pad soms zo smal zal zijn dat je je schouders zult moeten optrekken zodat je past tussen bramenstruik en varen, en dat het bos soms aandoet als een jungle, met zijn lianen en bedden van mos.
Niemand vertelt je over de bomen waar je onderdoor zult lopen, die door de wind zo zijn gebogen dat ze als een afdak over het pad heen hangen en je beschermen, of over de open velden waar de wind vrij spel heeft om je haar door de war te blazen en je gedachten weg.
Piet onder zo’n afdak
Niemand vertelt je over de schapen met wie je het pad deelt en die jou soms zullen zien als de langverwachte herder die hen meeneemt naar nieuwe, sappige velden, zodat ze minutenlang gezellig blatend achter je aan lopen.
Niemand vertelt je over de landtongen die als tanden in het water snijden met het schuim rond hun lippen, en over de wind, die soms zachtjes in je oor zal fluisteren en dan opeens hard schreeuwend langs je heen buldert. Of over de getijderivier die alleen bij eb doorwaad kan worden, en waarvan je het water aan je blote voeten voelt trekken alsof het je mee wil nemen richting zee.
Niemand vertelt je dat de route bewegwijzerd zal zijn met eikeltjes. Eikeltjes op bomen, stenen, rotsen, houten palen, overal eikeltjes. Zodat de grap gauw gemaakt is dat je de eikeltjes zoekt maar met de grootste eikel op pad bent.
Niemand vertelt je over de wolken die telkens weer een nieuw schilderij zullen vormen op het canvas van de hemel, of over de ongelofelijk witte man die je naast het pad zult vinden. De man van wie je je afvraagt hoe hij daar gekomen is en waarom hij daar ligt, met zijn reflecterend witte benen en diepblauwe zwembroek aan.
De extreem witte man
En niemand vertelt je over de onwaarschijnlijk lieve mensen die je op je pad zult krijgen. Mensen die altijd en overal openstaan voor een praatje, die je altijd en overal groeten, glimlachen als je voor hun auto langs de weg oversteekt omdat je weer in de war bent over waar je ook alweer moet lopen omdat het verkeer aan de andere kant van de weg rijdt. Mensen die je in hun huis opnemen, al is het maar voor één nacht of één middag, maar die hun hebben en houden met je delen en daar soms nog een geheim bovenop gooien ook. Twee oude vrouwtjes (echt oud, 90 of zo?) aan wie je zult vragen: “How far are you going today?” en die dan met een cheeky glimlach zeggen: “Oh, only till the end,” om daar vervolgens aan toe te voegen: “Don’t you worry about us, love.”
Niemand vertelt je dat dat allemaal samen deze wandeling zo waanzinnig maakt. Dat wordt je niet verteld. Dat moet je meemaken. En dat doen we dan ook.
No reacties