We hebben het al vaker gezegd, maar wat blijft het toch verbazingwekkend hoeveel invloed je gedachten hebben op hoe je dag verloopt.

Pieter en ik hadden het de afgelopen dagen erg zwaar. De route was bij tijd en wijlen compleet onvindbaar waardoor we enorm liepen te klooien: paadje in, terug, omhoog een duin op, er weer vanaf, denken het goede pad te hebben en er na honderden meters achterkomen dat je toch de verkeerde richting uitloopt. Dat soort dingen. Het lijf wilde ook niet meer echt, waardoor ik gister bijvoorbeeld een paar keer letterlijk door mijn knieën zakte. We namen te vroeg pauze – want al behoefte aan zitten – waardoor de dag maar niet tot een eind kwam. Nou ja, you catch my drift. We zagen dus nogal op tegen vandaag: de laatste dag van de reis, van maar liefst 29 kilometer.

Vanochtend dus vroeg op pad: 7.30 uur sloten we de deur van ons vakantieparkhuisje en waren we weg. Dat zou al schelen! De zon scheen al zijn warme stralen, de lucht knalblauw; heerlijk! De wind was koud maar dat deerde niet. We deden een fiks Marliesje, omdat onze accommodatie van afgelopen nacht niet echt aan de route lag, en bleken daarmee 1.5 kilometer te winnen. Kijk, dat zijn de betere berichten! Toen we om 9.10 uur de haven van Quarteira bereikten, was er één tent open: een Ierse pub. Heeft u koffie? Hebben we. Ontbijt? Sure, we have English breakfast. Kan ons het schelen, die nemen we!

Na dit ontbijt snorde ons motortje als nooit tevoren, en toen bleek dat we langs het strand op een kilometers lange boardwalk konden wandelen. Dit is fijn! Daarna dook het pad van zee weg een bos in en werd het prachtig:

Dit bos was mooi! Dennebomen die groeien als loofbomen, echt cool. Oh ja, ik droeg intussen ook een brace vanwege die lastige knie…

Na het bos was het rijkdom galore in een soort goudkust die we doorliepen, waarbij miljoenen-mansions werden afgewisseld met golfbanen. Leuk om je een keer aan te kunnen vergapen. Bij een duur hotel tussen al deze kasten van huizen, aten we een bammetje in de tuin.

Ff lunsen bij een hotel

Zigzaggend door deze enorme wijk zagen we opeens rechts een heel mooi, plat natuurgebied opdoemen. We checkten op onze telefoon en ja hoor: daar moesten we doorheen! Opnieuw een lange boardwalk op en genieten maar.

Het was een gebied dat bestond uit zoutwatermoerassen en zoetwatermeren. Zwarte ibissen, zilverreigers, ooievaars en blauwe eksters kwamen voorbij.

En daarna maakte dit mooie natuurgebied plaats voor een uitgebreid zoutwinningsgebied. Klinkt lelijk maar dat was het eigenlijk helemaal niet:

En toen opeens zagen we steeds meer van deze jongens:

En wisten we dat we in de buurt waren van onze eindbestemming van vandaag: het vliegveld van Faro. Op 850 meter van de vertrekhal – waar je dus gewoon naartoe kunt wandelen hier, zo bizar! – hebben we een huis gevonden waar we een kamer hebben, en het huis is zo tof! Echt jaren ’70:

Een zitkuil! Ja echt!

Maar we doen de haard niet aan. We gaan namelijk lekker uit eten. We hopen dat er een authentiek Portugees restaurant is hier in de buurt, zodat we op onze allerlaatste dag in dit geweldige land robalo kunnen eten, zeebaars. Heb ik me de hele weg al op verheugd. De weg die dus compleet en totaal moeiteloos verliep vandaag. Geen pijn, geen gezeur, geen verdwalen, geen vermoeidheid. We werden eigenlijk gewoon naar Faro toe gezógen! En we zijn er vast van overtuigd dat dat komt omdat we er zo tegenop zagen. Als je denkt dat iets zwaar wordt of heel heftig, dan valt het vaak mee. En dat was vandaag zeker het geval.

Dus onze laatste avond in Portugal gaat in. Straks omkleden, make-up op, mooiste jurk aan, en dan bonte avond. Stukje opvoeren en de karaokebar in. Zin an!