We verlaten Paray-le-Monial vroeg; er staat 26 kilometer op het programma. De dag belooft regen vanaf een uur of 15.00. Zullen we dat redden?
De prachtige basiliek Sacré Coeur van Paray-le-Monial. Een kleine kopie van de bekende abdij van Cluny
Nog geen kilometer na onze start treffen we een open bar, een unicum op zondag. Kom, één kopje koffie. De dame achter de bar is een beetje wollig in haar hoofd; ik zeg haar drie keer dat Pieter een kop koffie wil, en ik een kop koffie met melk, maar toch komt ze met twee kopjes koffie met melk. We hebben wel ieder twee koekjes, dat dan weer wel. Ik doe het ervoor! Daarna moeten we dan toch maar echt gaan beginnen. Zullen we onszelf maar eens uitdagen, en 14 kilometer lopen zonder pauze te nemen? Vooruit, dat moet toch wel kunnen. Vooral omdat vandaag 23 kilometer van de 26 over een ‘Voie Verte’ gaat, een wandel- of fietspad door een groene zone. Daarvan stikt het hier in Frankrijk. Geweldige paden, want vaak plat, zonder auto’s, en mooi in de natuur. Maar asfalt lopen bevalt mijn knietje niet zo, dus ik ben benieuwd hoe het zal gaan. De eerste pauze zo lang mogelijk uitstellen is dan misschien wel handig.
Recht zo die gaat
Cool! Skaters! Ben beetje jaloers…
Dit dus: vijftien kilometer gerade aus
De eerste 14 kilometer gaan heel aardig, maar na de pauze zegt mijn knie: klaar mee! Ik diep de brace op uit mijn rugzak en we zetten muziek op. Zo wandelen we Marcigny binnen, onze eindbestemming van vandaag. Kort voor we de stad bereiken ontwaren we de Loire tussen de bomen, die ver beneden ons door het dal kronkelt. Die gaan we vaker zien de komende tijd! Marcigny is bekende koek voor ons; dertien jaar geleden liep ik hier ook doorheen, vroeg bij de VVV naar een pelgrimsonderkomen en kreeg toen een heuse pipowagen aangeboden. Toen ik Pieter net kende en we in Frankrijk op vakantie gingen, zei ik: ik weet een heel mooi onderkomen in een leuk stadje, ga je mee? Dat ging hij, en daarna hebben we zeker nóg drie keer in deze pipowagen gelogeerd. Het is zo’n coole plek! Een prachtig terrein met riviertje door de tuin, zwembad erbij, een oud huis waar we in de ochtend ons ontbijt krijgen in de wijnkelder, en veel vogeltjes om ons heen. Verrukkelijk! Dus vandaag weer. Jean-Pierre, de gastheer hier, herkent ons niet maar dat hindert niet. Wij herkennen de pipowagen alsof we thuiskomen en zijn in de gloria. De brace gaat af, we wassen onze kleren en maken ons klaar voor een fancy dinner straks. Want als je het gevoel hebt thuis te komen in een klein stadje in Frankrijk, kun je het er maar beter uitgebreid van nemen, toch?
Ik als pelgrim in de roulotte (pipowagen) dertien jaar geleden
en ik als pelgrim in diezelfde roulotte, vandaag… (ze hebben hem een likje verf gegeven zoals je ziet, geen verbetering!)
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties