Als het ergens niet gezellig ís, moet je het maar gezellig máken. Toen gister om 16.00 uur de bar dichtging waar we zaten en we als een stel zwervers de verlaten straten van Gueugnon opgejaagd werden, liepen we langs een kapper. Zullen we? We zullen! Zijn we in ieder geval even van de straat. Ik vroeg aan de kapster, die non-stop glimlachte en heel vriendelijk was, of ze ook zonder afspraak knipte. Dat deed ze. Had ze nu tijd? Dat had ze. Allez-y!
Eerst Pieter in de stoel, waarbij ik op mijn beste Frans uitlegde wat de bedoeling was. Dat lukte best aardig! Daarna ik. Met handen, voeten, Google translate en een heleboel fouten in mijn Frans had de kapster in de gaten wat ook ik wilde, en een uur later kwamen we vers geknipt en vijftig euro armer weer buiten. Hoe dat zit met die tarieven is me een raadsel: ik betaalde 33 euro, Pieter 17. Terwijl zijn haar praktisch net zo lang was als het mijne en haar handelingen identiek waren. Vreemd, toch? Anyway, met de mooiste coupes van de hele camino liepen we richting supermarkt. We hadden nog steeds een half uur stuk te slaan voor we terecht konden bij onze Airbnb, dus dan maar eerst inkopen doen. In de supermarkt vroren we aan de vloer vast, zo koud was het er. Met onze armen om onze lijven heen geslagen kochten we zo snel als we het konden vinden eieren, worstjes, olijven, sla en een flesje wijn. Stoomwolkjes uitblazend kwamen we weer buiten, en toen was onze gastvrouw inmiddels thuis, dus ze kon ons ontvangen.
We liepen over zo’n beetje de drukste weg van Gueugnon en kwamen bij huisnummer 2. Dit is een theater. Dat kan toch niet kloppen? We besloten achterom te lopen en tegelijk belde ik haar. Ze kwam tevoorschijn uit het theater en liet ons binnen. Willen jullie de zaal even zien? Voor we ja konden knikken stonden we al in het supercharmante theaterzaaltje, waar plek is voor 70 personen. Onze gastvrouw, Nathalie, blijkt danseres en zangeres, haar dochter Coralie is zangeres. Ze hebben hun eigen cabaret. Een soort zang- en dansvoorstelling, die ze geven rond diner, lunch of op zichzelf staand. Het pand laat haar en haar dochter zien op de grote wandvullende foto, samen met andere familieleden die ook een rol hebben in het ‘spectacle’. Nathalie haar moeder kookt als er een diner of lunch is, haar zoon doet de techniek, haar tante doet de kostuums, haar oom zingt tijden voorstellingen, en haar vader doet de afwas. Hatsjekidee, de hele familie in het bedrijf. Zo leuk! Tijdens de coronacrisis hebben ze dit pand gekocht – daarvoor deden ze alles vanuit een camper, als een rondtrekkend circus – en volledig verbouwd. Het was een hotel-restaurant, maar nu dus theater met boven vier B&B kamers en een professionele keuken. Een geweldige plek om te overnachten!
Het theater van Nathalie, waar we sliepen
Vanochtend zitten we aan het ontbijt, aan een zespersoons tafel. De placemats zijn oude LP’s, de tafel is een biljarttafel met RVS tafelblad. Er komen vier Duitsers bij ons aan tafel zitten. Twee echtparen van rond de 65. We raken met elkaar aan de praat. Zij zijn tweeduizend kilometer aan het rijden in zes dagen, om Les Gorges de l’Ardeche te zien; een tientallen kilometers lange kloof in het zuiden van Frankrijk. Bizar veel kilometers voor maar weinig dagen, maar ze hebben het enorm naar hun zin, dat merk je zo. Ze zijn erg onder de indruk van ons voornemen om naar Santiago te wandelen en kennen overduidelijk niemand die er is geweest. Hun ogen vallen bijna uit hun kassen als we vertellen wat we aan het doen zijn. Heel lief. We hebben een supergezellig ontbijt zo met zijn zessen, het brood dat Nathalie ergens vandaan heeft gehaald is overheerlijk, en pas rond 9.45 uur staan we buiten. Na eerst hartstochtelijk afscheid te hebben genomen van de Duitsers. Grappig hoe je samen ontbijt gedurende een uurtje, en dan afscheid neemt als dikke vrienden.
De dag is asfalt, asfalt en asfalt. Wel mooi qua landschap, maar zoveel asfalt! Halverwege de dag begint het flink pijn te doen, vlak voor we Paray-le-Monial inlopen is het bijna niet meer te doen. We strompelen het stadje binnen, gaan naar La maison de la Presse voor ons pakketje van de Decathlon. We hebben een nieuwe afritsbroek, twee korte broekjes en een opblaaskussen voor Piet besteld en een nieuw t-shirt voor mij. Was ook wel nodig; check out hoe dun mijn t-shirt geworden was!
Nu nog de supermarkt zoeken, dan inchecken in onze accommodatie, en een rustig avondje ’thuis’. Misschien nog even naar de basiliek? Als het maar niet over asfalt is, dan vind ik alles best.
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties