Gister hadden we een first: onze eerste ontmoeting met een heuse mede-pelgrim! Jerôme uit Enschede was ademhalingscoach, voelde toen dat hij de stilte op moest zoeken en verhuisde naar Zeeland. Naar het niks. De stilte daar bracht hem echter geen soulaas: zijn opdrachten vielen stil, zijn relatie liep op de klippen, als hij zijn ouders in Enschede had bezocht reed hij huilend weer terug naar het grote niets in Zeeland. Hij moest weer bewegen, zo voelde hij, en dus besloot hij al zijn bezittingen weg te geven en op camino te gaan. Hij wilde eigenlijk ook al zijn geld weggeven, maar daar wisten vrienden hem van te weerhouden. Hij heeft al zijn bruggen verbrand en wandelt nu met zijn rugzak als enige bezitting naar Santiago. Dat doet hij zonder enige kennis van zaken, zonder een woord Frans te spreken en zonder mobiele telefoon. Hij heeft vorig week zijn tent en andere kampeerspullen aan een vriend meegegeven en voelt dat het grote loslaten is begonnen: zonder tent valt zijn onafhankelijkheid weg. Als er geen onderkomen is, is er ook écht geen onderkomen. Dat geldt voor ons natuurlijk ook, maar wij kunnen alles op onze telefoon opzoeken en dan kan ik in het Frans ergens reserveren. Hij heeft wel een Garmin voor de route, maar heeft geen schema met dagetappes of zo. Waar hij kan slapen, is hem dagelijks een raadsel. In een blocnote staat hoe hij om een slaapplaats moet vragen in het Frans, en zo redt hij zich. Een bijzondere jongen, die alles doet vanuit zijn gevoel. Hij voelt heel sterk dat iedereen zijn eigen pad loopt door het leven en dat op dat pad zo’n beetje alles geoorloofd is. Als je iets doet of laat, maakt datgene wat je doet of laat immers onderdeel uit van je pad en daarmee is het oké. Het is niet helemaal mijn beeld van hoe het leven in elkaar steekt, maar hé, ieder zijn ding.
De eerste weken van zijn reis heeft hij geen pauzes gehouden onderweg en dat wreekt zich nu door pijn aan de bovenkant van zijn voet. We troffen hem gister omdat hij een paar dagen rust houdt in de pastorie van Saint Severin. Daar heeft hij aan Eric, de uitbater, een goede: die is volledig in de Here en samen discussiëren ze wat af over lotsbestemmingen, het geloof, ademhalingstechnieken en veganisme. Eric heeft op zijn 22e een ontmoeting gehad met Maria en weet sindsdien dat hij haar, en daarmee God, moet dienen. Kort na die ontmoeting begonnen echter heftige zenuwpijnen en een continue druk op zijn hoofd (‘alsof ik een te strakke helm draag’) en dat zorgde ervoor dat hij zijn priesteropleiding niet heeft afgemaakt. Wel leeft hij celibatair, voelt dat hij getrouwd is met de kerk en met Maria, en houdt hij zich nu bezig met de pelgrimsopvang in Saint Severin.
Je zult begrijpen dat wij de avond van ons leven hadden met deze twee mannen! Met name bij de zeer conservatieve Eric moesten we regelmatig op onze tong bijten (hij háát de huidige Paus, omdat die in zijn ogen de leer van God aan zijn laars lapt en van het Katholieke geloof volledig zijn eigen feestje maakt. ‘Hij vindt zelfs dat gescheiden mensen die opnieuw getrouwd zijn communie mogen doen! Die mensen leven in grote zonde, die zouden nooit meer in de kerk mogen komen. Dat heeft Jezus zelf gezegd! Maar van Paus Franciscus mag dat gewoon.’ De walging trok bij wijze van spreken door zijn lijf) maar we voelden dat het geen nut zou hebben in discussie te gaan. En waarom ook? Dit is wat de camino zo bijzonder maakt; ontmoetingen met mensen die je in het dagelijkse leven niet zomaar tegen het lijf zou lopen. En eigenlijk was het heel gezellig. Toen we Eric hadden laten uitrazen over Franciscus kregen we het over talen. Hij spreekt vier talen vloeiend en vier semi-vloeiend. Hij wil zich dolgraag bekwamen in Sanskriet, in het Gaelic en in het Aramees, waarmee hij alledrie al begonnen is door de Bijbel te lezen in die talen. Nou ja, zo’n man is het dus. Anders dan iedereen die we kennen!
Mooi kerkje in Villers-le-Temple
Quel disappointement: dicht!
De avond was dus genoeglijk en de nacht prima. Vanochtend ontbeten we met Jerôme en pas rond 10.30 uur gingen we op pad. Ik voelde me vreemd. Verkouden, snotterig en trillerig. Al na twintig minuten stonden we langs de kant van de weg stil en at ik een dubbele boterham met kaas. Ik bleef me slap voelen, alsof ik elk moment door mijn benen kon zakken, en kreeg erbovenop pijn in mijn maag. Wat konden we doen? Niets. Doorwandelen. En dat deden we dus maar. Gelukkig deed de boterham zijn werk, ging de pijn in mijn maag na een paar uur ook weg en voelde ik me wel weer boven jan toen we aankwamen bij de Muur van Huy.
Het beeld van de eerste winnaar van de Waalse Pijl Claude Criquielion op de Muur van Huy
Een steil stuk weg dat onderdeel vormt van menig wielerklassieker hier in Wallonië. In de Waalse Pijl moeten de mannen hem zelfs meerdere keren beklimmen, terwijl ik hem afdalend al nauwelijks te doen vond! Maar het vormde een mooie entree in Huy, een prachtig dorpje aan de Maas dat bekend is vanwege zijn Fort en het feit dat het één van de oudste steden van België is. En dus van die Muur. We kunnen pas om 18.00 uur bij ons onderkomen terecht dus we zitten nu in een fijn café, met een tomatensapje, en kijken waar we zo kunnen eten. Hopelijk voel ik me morgen weer normaal. We gaan het zien.
Slapen: bij ene Farida, een pelgrimsadres dat we hebben opgeduikeld op Santiago.nl. Veertig euro voor een overnachting incl. ontbijt, voor ons tweetjes.
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!
No reacties