Montbrison is echt een heel charmant stadje. Herenhuizen, kapelletjes, kloosters, de Notre Dame d’Esperancecollegiale, de bloemrijke kades langs de Vlivézy, het kleine riviertje dat door het stadje loopt, en superveel horeca.

Maar niet op zondag. Op zondag is alles dicht. Niet flauw doen, bíjna alles. Pieter en ik checken bij de bar naast ons hotel – die open is, vooruit, de eerlijkheid gebiedt me dat te zeggen – onder het genot van een verrukkelijke La Chouffe – open én La Chouffe op de kaart, het moet gezegd – welke restaurants we vanavond zouden kunnen proberen, en vinden er één. La Syllabe. We gaan dus naar La Syllabe.

Als we voor ons hotel langslopen op weg naar La Syllabe, worden we tegengehouden door een dame van wie we denken dat ze de moeder van de hoteleigenaresse is. Ze geeft aan dat Martine, de eigenaresse, er zo aankomt en dat zij weet welke restaurants open zijn. We willen eigenlijk gewoon op pad, maar vinden het onbeleefd zo bij haar weg te lopen, dus we wachten even. Als Martine erbij komt geven we aan dat we naar La Syllabe op weg zijn. ‘Die is dicht hoor, op zondag.’ ‘Maar op Google staat dat ie open is vanavond, vanaf 19.00 uur’, werp ik tegen. ‘Ik bel wel. Kom maar mee, dan breng ik jullie gelijk.’ Voor we het weten zitten we met de oudere dame en Martine in haar auto en rijden we weg bij het plein. Ze belt La Syllabe en inderdaad: dicht. We checken een volgend restaurant, Dolce Vita. Dicht. Ze rijdt kleine straatjes door, over een reusachtige boulevard, een restaurant rechts, Le Petit Mochon. Dicht. Le Contre & Sens. Dicht. Dan opeens zien we luifels en een vol terras. Jaaaaa, een restaurant dat open is! Ze rijdt de parkeerplaats erachter op en laat ons eruit. ‘Teruglopen naar het hotel is heel makkelijk en maar vijfhonderd meter. Veel plezier!’ en ze rijdt weg. Huh? Ik snap het niet meer. Wie is deze dame dan met wie we hier nu staan? Niet haar moeder?

‘Ik geloof dat we met zijn drietjes eten vanavond’, zeg ik beduusd tegen Pieter. Dit is toch wel een heel onverwachte wending van het geheel. Staan we hier, met een volledig onbekende dame. Wat had Martine gedaan als ze ons niet getroffen had, had ze die vrouw dan in haar eentje ergens gedumpt? Ach ja, wat boeit het, dan eten we toch lekker met zijn drietjes.

We zien een tafeltje dat nog vrij is en gaan zitten. De vrouw stelt zich voor als Christiane en we krijgen al gauw haar levensverhaal te horen. Christiane woont 20 km van Montbrison, heeft 42 jaar een hotel gerund, is nu 75 jaar oud en gescheiden sinds 10 jaar. Ze is herstellende van kanker, haar boventanden zijn getrokken (waarom weet ik niet), en ze is onlangs twintig kilo afgevallen door chemo en operatie. Ze heeft twee kinderen, vier kleinkinderen en drie katten die niet naar buiten mogen, en of ze contact heeft met haar kinderen durf ik niet te vragen. Ze is bij toeval in hetzelfde hotel terechtgekomen als waar wij zitten en heeft Martine vanmiddag voor het eerst ontmoet. Niet haar moeder dus. Christiane kletst veel, maar doordat ze geen boventanden heeft versta ik haar vaak slecht. Dan zeg ik ‘Ah oui?’ en dan zegt zij: ‘Bah NON!’ en dan denk ik: kak. Er raakt nogal wat lost in translation zullen we maar zeggen.

Maar het eten smaakt ons geweldig, we zitten heerlijk buiten en genieten van de warme avond. En het is heel gezellig. Als ik terugkom van de WC houdt Pieter Christiane haar hand vast en huilt ze. Als ik hem later vraag waar dat over ging, heeft hij geen idee. ‘Jij ging naar de WC, ze begon te praten, ik verstond er niets van, en opeens huilde ze. Toen heb ik haar hand maar vastgehouden.’ Wat een schat. We hebben geconcludeerd dat Christiane waarschijnlijk erg eenzaam is, en we zijn blij dat we een avond met haar hebben mogen doorbrengen. Ze bedankt ons uitvoerig als we bij het hotel zijn en geeft ons twee dikke zoenen als we bij onze kamer staan. A demain. Bonne nuit. Zo’n lieve vrouw.

Pieter en Christiane hebben een goede klik, ook al verstaan ze elkaar voor geen meter

’s Avonds terug naar het hotel

Vanochtend hebben we het meest geweldig ontbijt ooit. Christiane is er natuurlijk, en een Zwitsers echtpaar dat op weg is naar Bordeaux schuift aan. Er zijn taartjes, cake, aardbeien, Fourme de Montbrison (lokale blauwe kaas, heerlijk), yoghurt, croissantjes, brioche, en allerlei soorten jam en honing. De koffie die Martine zet is de lekkerste die ik in Frankrijk heb gehad, en we genieten enorm.

Mjam. Op de voorgrond die Fourme de Montbrison. Heerlijk romige kaas

Na het ontbijt wil Christiane per se bij de bloemist een plant kopen voor Martine, om haar te bedanken dat ze ons gister heeft rondgereden. Ik vind het een lief idee, maar schrik toch als ze aangeeft dat ze een witte orchidee wil kopen voor 45 euro en dat bedrag met ons wil delen. Gaan we echt 22,5 euro betalen voor een niet aangevraagd taxi-ritje? Ik kijk Pieter aan, haal mijn schouders op, en hij zegt: ‘Kan ons het schelen’. Ik ga met Christiane mee naar de bloemist en we kopen de orchidee met zijn tweetjes. We zetten hem op Martines bureau, en als ze in de receptie binnenkomt en hem ziet, is ze zichtbaar geroerd. Die Christiane, dat heeft ze toch maar mooi bedacht.

Veel te laat gaan we op pad. Pieter heeft slecht geslapen vannacht – een kopje koffie na het diner was misschien niet zo’n goed idee – en is stil. Hij loopt eigenlijk de hele dag voor me uit. Het is een pittig traject ook nog. We moeten 750 meter klimmen, het wordt 33 graden en het is opnieuw veel asfalt. We hebben gelukkig een heerlijk broodje bij de bakker gescoord dus de lunch is superfijn, ergens in de schaduw op het terras van een gesloten bar, maar daarna is het weer in de volle zon omhoog. En dan krijg ik opeens deze foto van Piet:

Dus ik stuur hem deze terug:

Die hij beantwoordt met deze:

Waarop ik hem deze stuur:

En hij mij deze:

Ik zie hem natuurlijk telkens zo’n selfie maken, aangezien hij voor me loopt, en bij de laatste verliest hij zijn evenwicht en belandt bijna in de berm. Ik pies zowat in mijn broek van het lachen, en dat geeft ons precies genoeg energie om daarna nog vier kilometer de berg op te lopen naar het ook alweer zo charmante dorpje Marols. Het is mooi! En het ligt zo prachtig hoog op een heuvel, met bijna 360 graden uitzicht.

We checken in bij de Auberge de Marols, douchen, wassen onze kleren, en Pieter is binnen 10 seconden vertrokken naar dromenland. Ik ga Christiane zo maar eens een mailtje sturen met de foto’s die we gisteren gemaakt hebben en dan ga ik Pieter in dromenland opzoeken. Kijken of die daar wel uit de berm weg kan blijven.

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.