Dag 57 Ourense - Cea, 25km - Pieter en Marlies op pad

Een keuzemoment deze ochtend: ofwel we nemen de officiële camino via het dorpje Tamallancos, 23 km lang, ofwel we nemen het alternatief via Canedo, 21 km lang. Beide laten een fikse stijging zien, meteen na Ourense, al is die via Canedo wel de kampioen: die heeft twee kilometer lang een stijgingsgraad van 20%. Dat is steil! Pieter is er wel nieuwsgierig naar, naar zo’n verticale helling, maar uiteindelijk geeft het feit dat die route ook meer over asfalt gaat de doorslag: we nemen de officiële route via Tamallancos.

Via deze prachtige brug – gebouwd door de Romeinen, herbouwd in de 13e eeuw – steken we de rivier Minho over in Ourense

Een ander momentje vandaag, is dat we het ‘100 kilometer tot Santiago’-paaltje zullen tegenkomen. Dat ís wel wat, toch? In Ourense is het nog 104,6 kilometer tot Santiago, dus vanaf het moment dat we de stad uit lopen moeten we alert zijn.

Vanaf de overkant van de rivier begint het al flink te stijgen. Vier kilometer later kijk je terug, en zie je dit:

We weten: dat paaltje komt er nu snel aan. Of zijn we er misschien al voorbij? Als je stijgt, met name over lastig terrein, kijk je veel naar beneden; hebben we het misschien gemist? Ik vraag het een vriendelijk ogende man in Cudeiro.

‘Meneer, weet u of het 100 km tot Santiago-paaltje verderop staat?’

‘Zeker, zeker, dat tref je straks bij een splitsing. Waar komen jullie vandaan?’

‘Uit Nederland.’

‘Aaah, Nederland. Dat ken ik wel. Ik ben koorzanger en heb internationaal getoerd. We hebben opgetreden in Brussel, in Amsterdam. Jahaa, Amsterdam. Mooi.’ Hij houdt zijn handen dertig centimeter boven elkaar. ‘En grote glazen bier.’

Een bierliefhebbende koorzanger, die treffen we ook niet dagelijks op de camino. We bedanken hem voor de informatie over het paaltje en vervolgen onze tocht. Bij de splitsing staat er inderdaad één: die van 101.063 kilometer tot Santiago (ja echt, dat gaat hier tot drie cijfers achter de komma). Nog even doorlopen dus. We fantaseren over hoe het 100 km-paaltje erbij zal staan. Die op de Camino Francès was meer een miniatuur vuilnisbelt dan een leuk paaltje om te fotograferen, maar hier is het zo veel rustiger. We hebben goede hoop op een schoon, mooi exemplaar.

We zien het volgende paaltje en lopen er opgewonden naartoe. Erop staat: 100.111 kilometer. Seriously?! SERIOUSLY?! Hadden ze nou niet even een 100.000 kilometer-paaltje kunnen maken?! We houden hoop; er staat vast over 111 meter een ander paaltje met precies 100.000 km tot Santiago.

Ben je gek, mensen!

Natúúrlijk staat dat er niet!

We zijn diep teleurgesteld over hoe suf de gozer (of griet) van de paaltjes is geweest. Ik bedoel, zet hem 111 meter verder en maak er 100.000 van, dan ben je er toch? Zal wel te simpel gedacht zijn. Wat weten wij nou over de filosofie achter de gekozen plekken? Maar het is duidelijk iemand geweest die niet begrijpt wat een dingetje zo’n paaltje voor een pelgrim kan zijn. Dat het echt wel een momentje is om nog honderd kilometer naar Santiago te moeten lopen. Nou ja. Het is niet anders.

Het paaltje met 101.063 kilometer erop…

En het paaltje dat bewijst dat het 100-km paaltje er niet meer komt.

We zetten ons eroverheen en genieten van de weg. Want wat een waanzinnige etappe is dit. Intens rustig, weg van verkeer, alleen maar fluitende vogeltjes en werkelijk álles staat in bloei. Van de blauwe regen tot de rozenstruik, van de lupine tot het parelzaad, het is een prachtig schouwspel van kleuren en een concert van geluid waar we vandaag doorheen mogen. Het is vanuit Ourense (dat op 115 meter hoogte ligt) tot aan Cea (530 meter hoog) alleen maar klimmen, maar dat gaat perfect. We nemen twee keer uitgebreid pauze en dat maakt de dag tot één bak ontspanning en genieten. Ook zónder 100-km paaltje.

Nog wel wat nattigheid af en toe!

Slapen: Casa Mañoso. Is een heel oud huis met krakende vloeren en meubilair als van een kasteel. De kamers zijn enorm groot, net als de badkamers. Kost 60 euro voor een tweepersoonskamer met badkamer. Erg mooi!