Het is een gemêleerd gezelschap aan de eettafel bij Stef. We zitten er met de Nederlandse tweeling Rob en Mike, met twee Spanjaarden die geen Engels spreken en die erg op elkaar gericht zijn, met de piepjonge hospitalera’s Denisa uit Roemenië en Panka uit Hongarije, en met de Russische Vadim en zijn vrouw Yulia. Die laatste twee maken de avond interessant. Hij komt al aan tafel met een heuse camera op een statiefje en zegt dan ‘Joetoep. Vadim Ramer, joetoep.’ Oké, onze Vadim heet Ramer van achter en heeft zijn eigen Youtube kanaal, leuk.

‘Heb je veel volgers?’ vraag ik hem.

‘Wie ren 49 kilometers today?’ Oké, hij heeft duidelijk mijn vraag niet begrepen, maar sorry, WAT?

‘Fourty nine kilometers?!’

‘Yes, wie ren.’

‘They ran’, vertaalt Mike het voor ons allemaal. We weten niet wat we horen.

‘You ran 49 kilometers today?’

‘Yes. Yes.’

We onderwerpen onze Vadim (wiens Youtube kanaal Vadim Runner is, begrijp ik dan ook, niet Ramer) aan een heus spervuur, en met elk antwoord zijn we meer verbaasd. Ze rennen de hele camino, zijn in Irun begonnen en dan komt het: Vadim en zijn Yulia waren vier dagen geleden in San Sebastian! Dat kan toch niet waar zijn?! Wij waren daar op 13 augustus, dus ik waag te betwijfelen of wij hem goed begrijpen en anders hij ons, maar het is hoe dan ook bijzonder indrukwekkend wat deze twee aan het doen zijn. Ze rennen tussen de 40 en 60 kilometer per dag. Met twee kilo op hun rug, waarvan één kilo water is. Ze hebben geen andere bagage, ze rennen dus met hun minuscule, praktisch onzichtbare rugzakje deze duizend kilometer, en doen dat met één schamele kilo aan spullen. Hóe dan?! En dan eten ze ook nog zo weinig. Er is couscous en gewokte groenten, supergezond en vegetarisch, maar met name Yulia laat het een beetje voor wat het is. Nou ja. Wij smikkelen in ieder geval en zijn blij met deze albergue donativo, ook al is het spijtig dat we Stef niet ontmoeten. Het zal een andere keer zijn.

Vanochtend gaan de Spanjaarden als eerste weg. Als gezegd is hun Engels niet om over naar huis te schrijven, dus ik smelt als één van hen tegen Panka zegt als hij vertrekt: ‘Thank you. This was a horrible place. I put extra money in box.’ Panka heeft nog het benul hem te bedanken voor deze perfecte belediging en dan opeens realiseert hij zich wat hij gezegd heeft. ‘Wonderful! Wonderful place. Sorrie. Wonderful place!’

Om 8.10 uur staan wij buiten, als laatsten. Het is geen lange afstand, 22 kilometer, maar we gaan naar the roof of the Primitivo, het hoogste punt van deze camino. Dat betekent een klim vanuit Pola de Allande van 800 meter over 6.6 kilometer. De weersvoorspelling is dikke mist tot 11.00 en dan regen voor de rest van de dag. Groot is dan ook ons plezier als we helemaal geen mist ontwaren buiten; we zien een strakblauwe hemel. We schieten al snel na Pola het bos in, en klimmen gestaag naar boven over een smal bospad dat bedekt is met oranje dennennaalden en bruine eikeltjes.  Links van ons gaat de bergflank steil naar beneden richting het watertje dat kilometers lang met ons mee zal stromen. Soms horen we geruis, dan weer zacht gekabbel, maar af en toe wordt het stroompje een kolkende rivier en horen we het gekletter van een waterval. Het is muziek die wordt aangevuld met ritmisch gekraak van mijn rugzak en af en toe een vogeltje.

Ik heb allerlei associaties, als ik in een gestaag tempo naar boven ga, met reizen die we in het verleden hebben gemaakt. Zo doet deze klim me erg denken aan de Mont Ventoux die we jaren geleden met de fiets hebben beklommen. Eerst een stuk tussen boerenland, dan duik je het bos in, en daarna kom je op een open vlakte en zie je de top opeens hoog boven je opdoemen. Zo gaat dat vandaag ook. Na het bos komen we uit op een open vlakte waar vooral bloeiende heide ons pad siert. We blijven klimmen en zien om ons heen vooral kale heuvels zonder boomgroei, waar enkele koeien rondlopen. Het paadje slingert dusdanig omhoog dat ik prompt het gevoel krijg in Frankrijk te lopen, op de Tour du Mont Blanc. We zouden zo een bocht kunnen draaien en daar dan zo’n gigantische berghut ontwaren, van donkerbruin gelakt hout met tientallen bloempotten, waar dan 50 mensen patat zitten te eten.

Het pad richting de imaginary berghut

De berghut komt niet. Wel de top, waar deze hele klim natuurlijk om te doen was. Wauw. De mist die er bij ons niet was, ligt hier als dikke wattenbollen tussen de bergen, en het waait ongenadig hard. We nemen een paar mooie foto’s en vragen wat pelgrims om wat foto’s van ons te maken. Dat is niet moeilijk, want het zijn er nogal wat. Ik denk dat we over de hele dag wel 50 pelgrims zien. Voor een rustige route is deze Primitivo aardig druk!

Mijn favoriete foto van vandaag: onze natte ondergoed drogend op de vangrail en wij hebben pauze met het mooiste uitzicht

Na deze top is het meteen steil over een stenig smal pad naar beneden. Stokken weer in de aanslag en tempo maken maar. Het doet me denken aan Sierra de Guara, een supermooi wandelgebied tussen Barcelona en Pamplona, waar we jaren geleden een SNP-vakantie hadden. De vakantie heette ‘gieren en kloven’ en dat is precies wat het was: afdalen een kloof in, een stroompje door, en dan de kloof weer uit terwijl boven je de gieren cirkelen. Ook daar veel stenige paadjes die ofwel steil omhoog, ofwel steil naar beneden gingen. Een beetje zoals hier.

Ergens op dat stenige pad treffen we nog een boer die zijn koeien naar een veldje begeleidt

Misschien ben ik wel zo bezig met vakanties uit het verleden, mooie reizen die we gemaakt hebben, prachtige bestemmingen die we gezien hebben, omdat vandaag onze trouwdag is. En omdat ik me realiseer dat door dit alles heen, Pieter mijn thuis is. Als ik hem zo zie lopen met zijn inmiddels helwitte haar en zijn gespierde lijf, als hij zich omdraait om een zoen te stelen, als hij het eten wil dragen omdat ik last heb van mijn knie, dan realiseer ik me weer dat het niet uitmaakt waar we zijn, want ik heb mijn thuis bij me. Dat is die droomvent met wie ik dit prachtige avontuur mag beleven. Op 12 september 2015 elkaar het ja-woord geven, is het beste idee dat we ooit hebben gehad. Het leven is een feestje, en met Pieter heb je geen slingers nodig!

Stijgen en dalen: 1086 m omhoog en 746 m omlaag.

Slapen: Albergue Miguelín in La Mesa. Fijne tweepersoonskamer voor 40 euro. Er zijn ook slaapzalen. Was hangt in de tuin te wapperen en we delen de badkamer. Eten doe je in hun restaurant: pelgrimsmenu voor 14 euro.