Pieter is een tovenaar. Sowieso is het feit dat hij het met mij uithoudt al pure magie, maar die jongen kan werkelijk toveren. Hij had me wel eens verteld dat hij ooit, in zijn ‘vage periode’, een cursus Qi Gong had gedaan. Moest hij een halve dag in de vorm van een boom staan, dat soort dingen. Nooit echter had hij toegepast wat hij daar heeft geleerd. Maar zoals jullie weten, heb ik al een tijdje best last van mijn rechterknie. Die heeft nogal geleden van het South West Coast Path en daar schiet nu af en toe een steek doorheen, of het voelt alsof ik erdoorheen zak. Een paar weken geleden merkte ik dat ik een paar uur zonder steken of pijn liep. Ik zei tegen Pieter: ‘Het gaat best goed met mijn knie, geloof ik.’ ‘Weet ik’, zei hij, ‘dat komt omdat ik er Qi Gong op heb gedaan.’ Sorry? Hij legde uit wat hij al een tijdje aan het doen was – vraag me niet het hier te herhalen, het heeft vooral met de energie van het universum te maken en dat je die gebruikt om jezelf en anderen te helen, zoiets – en dat hij dat een paar keer per dag herhaalt. Hoe cool is die man van mij! Zijn we toch al 11 jaar samen en dan opeens ontdek je dat hij dit soort dingen kan! Dus nu elke keer als ik denk: mijn knie doet irritant, dan vraag ik aan Pieter of hij even wil Qi Gongen, en een paar seconden later gaat het dan beter. Misschien is het wel allemaal onzin en zit het puur in mijn hoofd, maar dat doet er niet toe; het werkt. Echt geweldig.

De dag begint met een heerlijk ontbijt bij Damien, de host van Gîte la Mariotte in Montredon. Daar zijn we samen met de Franse vrienden Pascal en Patrick, uit Parijs. We hadden hen al eerder ontmoet, in Conques, tijdens hun eerste avondmaaltijd op de Camino. Ze lopen tot Cahors en doen het net als wij rustig aan. Ze zijn lief, ze zijn gezellig, en ze hebben vannacht – net als wij – niet geslapen door de hitte en de muggen. Ach ja, zo gaat dat soms zo midden in de zomer. Damien neemt nog een foto voor we vertrekken en vraagt Pieter en mij de groeten te doen aan Peter en Ellen, Nederlanders die in een dorpje verderop een gîte runnen.

Op de foto met Pascal en Patrick

Het schijnt bijzonder rustig te zijn op de camino nu, maar dit is het beeld als we achterom kijken. Er is vaak wel ergens een pelgrim te zien. Wel zo gezellig.

We gaan op pad en slaan na drie kwartier wandelen een klein weggetje in in een gehucht dat Lacoste heet. Een bord vertelt ons dat daar ook een gîte Lacoste is. Wacht eens even, is dat niet de gîte waar we gister dachten gereserveerd te hebben en wat de gîte in Montredon bleek te zijn? We kijken op Organic Maps en verrek: als je het sterretje op de plek van de gîte in dit gehucht aanklikt, komen de gegevens van Damien in Montredon tevoorschijn! Dat moet natuurlijk even rechtgezet worden, want dit is niet handig. Als we erbij in de buurt komen, zie ik een vrouw in de keuken bezig. ‘Bonjour madame?’, zeg ik vragend. ‘Oui?’ vraagt ze terug. Haar voorkomen is bijzonder Nederlands en opeens herinner ik me dat Damien aan me vroeg om de groeten te doen aan Peter en Ellen. Zou dit Ellen zijn? Ik vraag het haar in het Nederlands en ze reageert bevestigend. Dan vraagt ze of we even op de koffie willen komen. We zijn pas net onderweg, maar tuurlijk, leuk! We gaan door het hekje en nemen plaats aan een heerlijke tafel onder hun rieten afdak, waar Peter zijn mail aan het bekijken is en twee honden liggen te luieren. We krijgen een lekker bakje koffie en ik vertel hen over de verwarring gister. Dat we eigenlijk bij hen hadden willen boeken, maar dat op deze plek de gegevens naar boven komen van de gîte in Montredon en dat we daar dus zijn beland. ‘Wij krijgen hier echt nooit Nederlanders!’ roept Ellen uit. Dit verklaart het dus.

Peter heeft twee restaurants in Amsterdam gehad en nu nog een pand in het centrum. Ze zitten in de zomer hier in Frankrijk en in de winter in onze hoofdstad. De afwisseling is perfect: in de zomer de rust van hun plekje en af en toe enkele pelgrims in huis, in de winter het stadse leven en leuke dingen doen met vrienden. Ik begrijp wel dat ze dit zo doen; wat hebben ze het waanzinnig voor elkaar!

Peter en Ellen wonen hier heerlijk

We beloven hun gegevens aan het Santiago genootschap door te geven, danken hen voor het kopje koffie en de gezelligheid en vervolgen blij onze weg richting Figeac. Wat was dit gezellig! Het is inmiddels aardig heet en de weg gaat licht stijgend over asfalt. Normaal de ideale omstandigheden voor mijn knie om op te spelen, maar Piet doet nog een keer zijn magic trick en ik loop zonder problemen de tien kilometer richting onze pauzeplek. Kijk daar, als dat Pascal en Patrick niet zijn! Ze zitten al aan een koude Leffe, maar dat durf ik toch niet aan op zo’n hete dag. Het zou me direct naar het hoofd stijgen of naar de benen zakken, en beide zijn niet fijn. We kopen een cola’tje bij een dame in een klein eetstalletje en genieten van de pizzapunt die we even geleden bij een bakker hebben gekocht.

Dan gaat al snel weer verder richting de stad. Kort voor we er aankomen, lopen we over een smal pad tussen twee hagen door met af en toe een middelhoge boom. Opeens herinner ik me dit pad! Dertien jaar geleden liep ik hier zo’n beetje onder dezelfde omstandigheden (namelijk heet) en was het een kakofonie van cicaden. Ik vond het intense lawaai van die beestjes toen best bedreigend. Nu heb ik Pieter bij me en die geeft aan het wel gezellig te vinden, en dat blijkt besmettelijk want ook ik vind het nu wel een mooi geluid. Stiekem zit er nog best veel variatie in! Maar intens blijft het. Hoor maar:

Dit is het pad waar je je overweldigd voelt door de cicaden

En dat lawaai komt uit dit lullige beestje. Zie je hem?

Een half uur later komen we aan bij de Célé, de rivier waar Figeac aan ligt. Een bankje aan het water in de schaduw lonkt. We kunnen toch pas om 17.00 uur terecht in onze Airbnb dus we gaan lekker zitten. Schoenen uit, laptoppie tevoorschijn en chillen maar. In Figeac nemen we een rustdag morgen. We gaan kijken of we Pieters zolen kunnen laten vervangen door exemplaren met iets meer profiel (weet je nog, dat we dat ook probeerden in Le Puy-en-Velay 😉 ?). Ook nemen we natuurlijk een kijkje in de Eglise Notre Dame du Puy en wie weet, pakken we wel een museumpje! Als het lijf maar rust krijgt. Mag ook wel na 13 dagen non-stop wandelen. Maar de knieën rust, dat hoeft niet meer. Die heeft Pieter, mijn lieve tovenaar, al genezen…

Heerlijk aan de waterkant chillen voor we de stad in lopen

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.