We slapen heerlijk uit en terwijl ik ons ontbijt aan het klaarmaken ben, realiseer ik me opeens: de schoenmaker! Het is inmiddels 10.10 uur en nog zonder een kopje koffie te hebben gedronken pakken we onze bergschoenen en lopen snel naar de Cordonnerie Bascou. Daar worden we geholpen door een aardige mevrouw. Ik leg haar uit dat Pieter graag nieuwe zolen onder zijn schoenen wil. Als ik dan zeg dat we pelgrims zijn, zegt ze: ‘Ah, maar dan hebben we een probleem.’

Geschrokken kijken we haar aan. Hoezo?

‘Tot wanneer zijn jullie hier?’ vraagt ze.

‘Alleen vandaag.’

Ze kijkt haar man aan, die komt er ook bij staan, en dan zeg ik: ‘Ik heb u hier enkele weken geleden over gebeld. Toen gaf u aan dat u in één dag tijd de zolen kon vervangen.’

Hij kijkt me aan en zegt dan zacht: ‘Maar toen had ik mijn ribben nog niet gebroken.’

Jemig! Pieter en ik kijken van de één naar de ander, en dan zegt hij: ‘Als ik toen gezegd heb dat het kon, dan kan het.’

Opgelucht laat ik ook mijn schoenen zien. ‘We zouden graag dit soort zolen onder zijn schoenen laten zetten.’ Mijn zolen zijn namelijk onverwoestbaar. Daar heb ik nu 1700 kilometer mee gelopen en er is werkelijk níets van af gesleten. Loopzolen worden ze genoemd.

‘Nee dat gaat helaas niet. Die zolen hebben we hier niet. Het worden zolen uit twee stukken. Een stuk voor de hak en een stuk voor de voorkant. D’accord?’

Prima. Als mijn zolen er niet zijn, nemen we natuurlijk genoegen met deze.

‘Kunt u iets regelen aan mijn schoenen zodat dit gaatje verdwijnt?’ vraag ik vervolgens in al mijn onschuld. Ik wijs hen op een gaatje aan de bovenkant van mijn schoen, precies waar mijn tenen buigen. De man pakt de schoen vast, draait hem rond, en zegt dan:

‘Oehlala… U heeft een groot probleem.’

Alweer een probleem? Wat dan nu?

‘Met deze schoenen zult u niet naar Santiago lopen’, zegt hij. ‘De gaten vallen erin.’

Sorry? Welke gaten? Hoezo kom ik er niet mee in Santiago terecht? Ik buig me over mijn schoenen, die hij nog altijd ronddraait, en zie dat hij met zijn vingers gewoon een gat maakt tussen de stof van de schoen en de zool. Dat heb ik nog nooit gezien!

‘Ze hebben geen liefde gekend’ mompelt hij tegen zijn vrouw. Ik begin ongemakkelijk te grinniken. Geen liefde gekend! Maar hij heeft wel gelijk. Mijn schoenen zijn van een soort geschuurd leer, waardoor ik ze nooit behandeld heb. Wat moet je met geschuurd leer? Invetten kan niet, inspuiten ook niet echt, ik heb ze altijd maar gewoon laten drogen als ze nat waren of als ze onder de modder zaten, en erop vertrouwd dat ze wel weer schoon werden tijdens het wandelen zelf. En nu word ik gewoon beticht van verwaarlozing!

‘Ik dacht dat we hier kwamen voor Pieters schoenen’, zeg ik jammerend tegen het echtpaar.

‘Nee hoor, uw schoenen zijn er vele malen slechter aan toe dan die van uw man.’

Heb ik dat! ‘Wat kunt u doen?’

‘Ik ga er aan de binnenkant een stuk stof in naaien, en dan aan de buitenkant lijm ik hem dicht. Het wordt niet mooi,’ zegt hij waarschuwend, ‘maar u zult er niets van voelen en het zal uw schoenen weer een tijd vooruit helpen.’

Doe maar! Take care of my babies! Maakt me niet uit wat het kost, die schoenen zijn het belangrijkste wat we hebben als pelgrims.

‘Kom om 19.00 uur maar terug, dan zijn jullie schoenen klaar.’

Geweldige mensen. Als officieel Pieters schoenen al niet gerepareerd hadden kunnen worden in één dag, hoe chique is het dan dat ze nu óók de mijne onder handen nemen?

Pieter werkt het gros van de dag aan het bedrijf dat hij met zijn broer Ruud aan het oprichten is, ik slenter een beetje door de stad en lees mijn boek. We nemen een kijkje bij de Eglise Notre Dame du Puy maar het is echt té heet.

Bij 38 graden de trappen op richting de kerk…

die prachtig is

met een heel mooi beeld van St. Jacques. Iets minder sexy dan vorige keren dat we hem zagen, met zijn omhoog getrokken mantel en blote knie, maar allà

We trekken ons weer terug in ons appartementje, zetten de ventilator aan en houden ons kalm. Dan is het 18.45 uur en gaan we richting de schoenmaker.

De schoenmaker zit in een oud pand zoals je ze in deze hele stad overal ziet, en zijn gevel is prachtig

We komen binnen in hun heerlijke airco-zaak en de vrouw vraagt of ze mijn schoenen mag invetten. Tuurlijk! ‘Maar dan veranderen uw schoenen wel hoor, die worden veel donkerder.’ Maakt me niets uit, doe maar! Intussen laat de man zien wat hij met Pieters schoenen gedaan heeft.

‘Nieuwe zolen. En ik heb ze hier verstevigd. Zodat ze niet zo snel kapot gaan als je tegen stenen of keien aanloopt.’ Hij laat twee randjes zien die blinken van het verstevigingsmiddel. We kunnen deze kerel wel zoenen!

Zijn vrouw staat intussen druk mijn schoenen in te vetten, komt dan met beide naar de balie en laat me uitgebreid zien wat ze gedaan hebben. Er zit binnen een zwarte glimmende laag over de zijkant van mijn schoen die doorloopt naar de bovenkant, als een heel dunne binnenband, en aan de buitenkant hebben ze alle scheuren en gaatjes opgevuld en netjes gemaakt met een soort kit. Het ziet er super uit.

Ze laat ons de prijs zien. Toen we ze vanochtend afgaven, vroegen we hoeveel het zou kosten. ‘Voor uw schoenen 40 euro’, zei de man terwijl hij naar Pieter wees, ‘en voor de uwe iets van vijftig.’ Prima, dan pinnen we 100 euro. Nu staat Pieter klaar met 100 euro en zegt de vrouw: ‘Het wordt 54,80.’

Pardon?

‘Ik dacht dat u zei quarante voor hem en cinquante voor de mijne’, zeg ik verbaasd.

‘Quarante pour lui, et quinze pour vous‘, zegt ze. ‘VijfTIEN.’

Da mende nie! Ook nog eens voor zo weinig geld! Ik stort me nog net niet over de balie om deze beide lieverds een dikke pakkerd te geven, maar het scheelt weinig. We geven hen zestig euro, weigeren het wisselgeld, en weten niet hoe vaak we dank je wel moeten zeggen. Ik vraag op het laatst nog of ze dat vet ook in kleine potjes verkopen, maar helaas, alleen echt grote potten.

‘Als u in Cahors aankomt’, zegt de man dan vriendelijk, terwijl hij een hand op zijn gebroken ribben houdt, ‘gaat u gewoon naar de cordonnerie en vraagt u hem of hij uw schoenen wil invetten. U bent een pelgrim naar St. Jacques, het zou hem een eer zijn u te helpen.’

Wat een engelen. Wat een geweldig lieve mensen. En wat een mazzel hebben wij dat de schoenmaker in Le Puy dichtzat. Anders hadden we deze schatten gemist. Het zou eeuwig zonde zijn geweest…

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.