Het is een gezellige boel bij het avondeten gisteravond, en dat gaat vanochtend bij het ontbijt door alsof er niet geslapen is tussendoor. We leren Josephine kennen, een Nederlandse die al 35 jaar in Frankrijk woont en onlangs een huis heeft gekocht in de buurt van Bordeaux. Ze is een gepassioneerd zangeres en heeft nu precies tien dagen geen optredens, dus ze dacht: dit is mijn kans, ik ga wandelen. Net als iedereen die we ontmoeten is ze gestart in Le Puy-en-Velay, en ze stopt in Conques. Als we vanochtend na de groepsfoto op pad gaan, haakt ze gezellig aan. Wat vliegt de tijd toch als je aan het kletsen bent! Voor we het weten hebben we acht kilometer gedaan en gaan we op zoek naar een pauzeplekje. Die vinden we bij een kaasmakerij, waar picknicktafels onder parasols staan en we ‘pain perdu’ (wat wij wentelteefjes noemen) bestellen. Pieter koopt een kaasje ‘Le Pèlerin’, homemade of course, en dat maken we binnen luttele minuten met een paar andere pelgrims meester. Superlekker kaasje!

Voor het slapengaan nog even op de mobiel loeren

Het lekkere ontbijt bij Jean Claude in Saugues

Gezellig beppen met Josephine

Als je Saugues uitloopt, zijn ook hier houtsculpturen

Josephine gaat dan verder. Zij moet vandaag 25 kilometer en loopt vijf kilometer verder dan wij. Bovendien ligt haar tempo eigenlijk hoger dan het onze (zoals dat voor praktisch iedereen geldt, we zijn echte slakken) dus ze gaat haar eigen weg. We wisselen telefoonnummers uit voor de foto’s en salut, à bientot et bonne marche! Net als we de fromagerie verlaten treffen we twee jonge knullen met wie we gisteravond ook in de gîte zaten: Simon en Guénolé. Simon is 18, studeert medicijnen en is in afwachting van de resultaten van zijn examens, en Guénolé is 17, studeert voor ingenieur en gaat binnenkort een stage van vier weken lopen bij een metaalbewerkingsbedrijf. Ze spreken aardig Engels, al is dat bij Simon erg moeilijk te verstaan, en lopen allebei te manken. Simon is ook nog eens verbrand in zijn nek, op zijn armen en aan zijn oren, en ik weet niet hoe het kan maar deze jongens maken een enorme moedergevoel bij me los. HA, wie had dat ooit gedacht?!

Dus mijn interview modus gaat aan, ik vraag hen de oren van het hoofd, en loop intussen te tuttelen over Simons verbrande nek en Guénolés manklopelarij. Die laatste geeft aan dat hij in korte tijd zo snel gegroeid is dat zijn voeten het niet konden bijbenen, en dat dat sinds kort pas beter gaat. Hij heeft gelukkig geen blaren en ervaart ook niet zoveel pijn. Simon is zo rood als een garnaal. Ik pak mijn bufje, giet er water overheen en leg het in zijn nek ter verkoeling, en als later zijn manken zo erg wordt dat ik het niet kan aanzien geef ik hem mijn stok zodat hij zichzelf een beetje kan ondersteunen. Hij heeft al ruim drie maanden erg last van zijn heup en dat is door het wandelen veel erger geworden. Hij is er wel mee naar de huisarts geweest maar die heeft geen idee wat het kan zijn. Het arme jong. Gelukkig zijn ze maar zes dagen op de camino en hoeven ze nu nog maar twee dagen, want het lijkt er een beetje op dat hij lijdt. Geen fijn gezicht!

Sta ik alweer met mijn mond vol eten op de foto…

Dit soort leuke plekjes kom je nu veel vaker tegen.

Pieter en ik leiden hen beiden af door te kletsen over van alles en hen veel te vragen over familie, studie, plannen voor de toekomst, technisch lego en de scouting. Ja ja, lego en scouting, zulke jongens zijn het dus 🙂 De laatste twee kilometer vallen niet mee, maar dan zijn we er: bij de enorme herberg van Le Sauvage. Er is hier verder niets; geen dorp, geen straat, niets. Alleen deze knoepert van een accommodatie, waar we, behalve Josephine, iedereen weer tegenkomen die we de afgelopen dagen hebben ontmoet. Gezellig! En dan kan ik fijn vanavond nog even moedertje spelen over Simon en Guénolé. Vinden ze vast niet erg.

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.