Meestal bekijken we de avond van tevoren even wat ons de volgende dag te wachten staat. Zowel qua weer als qua route. Maar gister waren we blijkbaar niet gefocust; allebei bedachten we geen seconde dat we even moesten uitzoeken wat vandaag ons brengen zou. Na vier maanden kunnen we blijkbaar nog steeds zo naïef zijn. Misschien waren we te druk bezig met andere zaken, zoals hoesten, koken, eten, kletsen en filmpje kijken.
Vanochtend zijn we lichtelijk verbaasd als we om 6.00 uur al mensen het hek horen openen. Wij liggen nog op één oor en het ontbijt is pas om 7.15. Waarom vertrekken die pelgrims al zo vroeg? Als we aan het ontbijt zitten en ontdekken dat we de laatsten zijn (de twee die met ons samen ontbijten pakken de bus naar Bilbao, die hebben geen zin in de etappe van vandaag), vraag ik waarom iedereen al weg is. ‘Omdat het vandaag heel heet wordt!’ roept de Spaanse vrouw met wie we kletsen verbaasd uit. Kak. Dat wisten we niet. Ik meende ergens een paar dagen geleden te hebben gezien dat het 26 graden wordt, maar blijkbaar wordt het heter dan dat. Nou ja, daar is nu toch weinig meer aan te doen.
We vertrekken om 8.00 uur en stijgen direct over asfalt naar het dorpje Eskerika. Het ochtendlicht is prachtig. Een zachtoranje gloed verlicht de donkergroene dennentoppen en de vele lagen bergen die we hier vanaf hoogte kunnen zien, gaan van zwart naar zachtgrijs, met af en toe wat laaghangende wolken ertussen. Het donkergroen van de bossen op de hellingen worden afgewisseld met de bizar grijs-groene tint van jonge eucalyptusboompjes. Het is windstil, we horen geen vogels, en het is op dit uur al best warm. 
Na een uur komen we aan in Larrabetzu. We strijken neer op een pleintje en drinken een kopje koffie. Al snel komen er pelgrims bij zitten. Een Tjechische en een Duitse vrouw, en onze Deense Nanna. De Duitse vrouw geeft aan erg op te zien tegen de berg die we vandaag over moeten. De berg die we vandaag over moeten? Welke berg is dat? We pakken onze telefoon erbij en zien dat we inderdaad, kort voor Bilbao, 400 meter omhoog moeten en evenzovele meters omlaag, en dat over een afstand van een kleine vier kilometer. Pfoei. Dan vind ik dat we nu wel wat lekkers mogen eten; energie voor onderweg. Ik snor een bakkertje op, koop wat lekkernijen die typisch zijn voor hier (namen moet ik jullie schuldig blijven, ik wijs altijd maar dingetjes aan die me lekker lijken) en dan gaan we op pad. Het gaat de eerste vijf kilometer op een brede stoep langs een drukke weg. De zon brandt inmiddels zo fel dat we – voor het eerst sinds we vertrokken zijn – onze kuiten insmeren. Die lijken in de fik te staan zo heet is het.
Na het treinstation van Zamudio verlaten we de grote weg en beginnen we te klimmen. Eerst nog in de volle zon over asfalt, maar al snel wandelen we een eucalyptusbos in en wordt het pad zanderig met stenen. Het zijn de ultieme omstandigheden eigenlijk: schaduw, een fijn briesje en een pad dat aardig gestaag klimt. Bovenaan gekomen zien we Bilbao aan alle kanten om ons heen liggen: links de hoge flats, rechts de rivier en het centrum. Eromheen bergen, zo ver het oog reikt. Wat mooi!
Bij een kraantje bij picknicktafels vullen we onze waterzak bij en maken we onze pet nat, en dan is het met grote passen de diepte in. Eerst over asfalt, echt steil, en daarna over tientallen trappen naar beneden. We zakken tree voor tree dieper de stad in en horen, naarmate we de hoge flats achter ons laten en steeds meer de mooie geschakelde huizen van de binnenstad zien, meer en meer lawaai. Wat is er gaande? Dan opeens staan we op een plein waar allemaal horeca omheen zit, en het is een kakofonie van borrelende mensen. Alle tafeltjes zijn vol en mensen staan met hun glas in de hand in groepjes bij elkaar. Wat gezellig! We willen dolgraag ergens gaan zitten voor een biertje, maar weten dat dat onverstandig is; dan komen we nooit bij ons hotel. Dus het is voorwaarts richting eindbestemming. We steken de rivier Nervión over en komen prompt in een heel andere sfeer. Zwervers, mannen die hun uitgestalde waar vanaf een kleedje verkopen, louche ogende mobiele telefoonwinkeltjes, armzalige groenteboertjes, een zaak met ‘Bueno, bonito, barrato!’ erop. ‘We zitten niet in het rijke deel van de stad’, zeg ik tegen Piet. ‘Het lijkt de Javastraat in Amsterdam wel.’ Dat is de straat waar ik zeven jaar gewoond heb en waar de sfeer leek op wat we hier voelen. Iets ruigs, maar ook wel iets heel gezelligs. Want ook hier lopen vrouwen met baby’tjes op hun heupen, oude mannetjes met rijdende boodschappentassen, er joggen wat jonge hipsters voorbij, het is minder gelikt dan wat we net zagen maar het heeft wel wat. Als we langs een apotheek lopen, zien we dat het 37 graden is!
Zo mooi als dit is het in ‘ons deel’ niet…
Ons hotel zit boven een geweldige bakkerij waar we morgenochtend maar eens even uitgebreid gaan koffiedrinken. Het hotel zelf blijkt prachtig: alles is superschoon, er is een keuken met wasmachine, er zijn allerlei zitjes op de gang met stapels boeken op hippe salontafeltjes, en het ruikt er heerlijk. Hier kunnen we wel twee dagen toeven! Vanavond is de laatste dag van de Grande Semana dus dat wordt weer feesten, en morgen gaan we de stad maar eens bekijken. We hebben nu al zin om volledig onvoorbereid, zonder enig idee wat de dag ons brengen gaat, Bilbao te gaan verkennen. Lekker naïef, net zoals vandaag.
We kunnen het hotel in eerste instantie niet echt makkelijk vinden. Ook dat hebben we niet echt goed voorbereid. Ach ja….
Stijgen en dalen: 669 m. omhoog en 864 m. omlaag.
Slapen: Habitacion Plaza Zabalburu. We betalen hier 104 euro per nacht, en delen badkamer en toilet. Met hoeveel mensen weten we niet, maar het is een erg prettig onderkomen. Mega-schoon en centraal gelegen. Je kunt hier zelf koken en alles.
No reacties