Na een dag vol regen, bliksem en donder is het vanochtend rustig: blauwe lucht, hier en daar een wolk, prettige temperatuur. We twijfelen enorm over de route; er lopen hier nogal wat GR’s. Nemen we de GR3 en gaan we dus flink omhoog, of pakken we de GR765E die meer langs de Loire loopt maar langer lijkt? Of steken we door en volgen we Organic Maps, met het risico dat we weer voor dichte hekken en enge borden komen te staan?
Het wordt de GR3. Twintig kilometer, 830 meter omhoog en 760 meter naar beneden. Gloep….
We vertrekken om 8.45 uur, nadat in onze gîte opeens de kookplaat kapot is gegaan. Die ging aan, terwijl wij er niet aan zaten. Wonderlijk. Ik belde Yvan, de eigenaar, en die kwam meteen. ‘We hebben hem niet gebruikt’, zei ik hem, ‘maar hij ging daarnet spontaan aan.’ Yvan draaide de knop wat in de rondte, realiseerde zich toen dat we echt geen poep praatten en trok de stekker eruit. ‘Ik ga hem vanavond wel repareren. Nemen jullie rustig je tijd, je mag hier tot 11.00 uur blijven.’ Met een spook-kookplaat leek ons dat een iets minder fijn idee, dus we ontbeten lekker met onze yoghurt en maakten ons toen toch snel uit de voeten.
Vanuit Retournac steken we de Loire over. Bloembakken leuken de oude brug op. Dan is het via het dorpje Retournaguet aan de overkant van het water omhoog. Dit pad wordt snel onverhard en gaat dan het bos in. Daar blijft het stijgen. We vinden snel ons ritme en lopen vrij moeiteloos omhoog. We worden blijkbaar steeds fitter; al kletsend beslechten we de bergen. Leuk om te merken!
In de verte de ruïne van de toren van Roche-en-Régnier
Mooie dramatische luchten…
Maar dan kijk ik op een gegeven moment op mijn telefoon en zie dat we door dat ouwehoeren van de route zijn geraakt. Terug? We bekijken onze opties en besluiten door te lopen. Via wat haarspeldbochten zouden we dan weer terug op ons pad moeten komen. We lopen over een mooi, breed, plat pad door de bossen dat langzamerhand steeds smaller wordt en waarlangs de bosjes steeds meer over het pad gaan hangen. Dan zien we een bord. ‘Interdit aux pietons’. Een hek met een slot eromheen. En de tekst ‘Tir des mines’ en ‘Passage dangereux’. Eehhhmmm.. Baldadig doen? Yes. Laten we baldadig doen. Wat zou Tir des Mines betekenen? Het is hier blijkbaar gevaarlijk. Waarschijnlijk worden hier stenen gemijnd of zo. We gaan via een groot rotsblok eenvoudig voorbij het hek en dan passeren we inderdaad een gigantische bult met stenen van allerlei formaten. We komen uit bij een grintweg. Links zien we wat verder beneden veel activiteit van trucks en machines. Een actieve loopband piept en kraakt terwijl hij stenen op een heuvel spuugt. Rechts is het omhoog, maar rustig. Die maar dan? We checken onze app. Yes. Als we rechts gaan komen we weer op de GR. We lopen het grintpad verder langs en staan dan opeens weer voor een hek met slot. De vorige konden we makkelijk langs, maar deze lijkt ingewikkelder. Met wat stunt-en vliegwerk lukt het toch, en dan zijn we weer waar we moeten zijn. Op de GR, rood-wit volgend.
Charming!
We lunchen in het bos bij een soort rotslawine – of is het vroeger een gletsjer geweest waar nu alleen nog de stenen liggen? We horen geregeld iets in het bosschage achter ons, maar kunnen geen beesten ontdekken.
De lunchplek aan de voormalige gletsjer, of wat het ook is…
Na de lekkere lunch – vers brood met verse geitenkaas, zakje M&Ms toe, mjam! – gaan we weer op pad. Het is nog steeds minstens 300 meter klimmen, maar opnieuw gaat het ons best aardig af. Voor we het weten zet de daling in richting de Loire. Het is een lange afdaling die alles vraagt van onze concentratie. Rollende stenen, boomwortels en veel grint. Pieter loopt voor me uit en stuurt me op een gegeven moment deze foto. Hoe moet ik die nou interpreteren?
Dan komen we via het spoor terecht in ons dorpje van vannacht: Vorey-sur-Arzon. We lopen linea recta naar de Mairie want daar ligt de sleutel van onze gîte. Nadat we die ontvangen van een lief, jong meisje, worden we op straat aangesproken door een man met grijs haar en een reusachtige bierbuik. Hij verontschuldigt zich voor het feit dat er een foutje is gemaakt bij de Mairie. Waar er eigenlijk maar plek is voor vijf man in de gîte, zullen we er vannacht met zijn zevenen zijn. ‘Onder jullie bedden vinden jullie extra bedden, die moet je even tevoorschijn trekken.’ Komt goed, meneer, geen zorgen.In de gîte is het al gezellig met drie oudere Fransen die de GR40 lopen en vanochtend zijn begonnen, en we vermoeden dat de twee oudere Franse dames die we vandaag onderweg zagen, onze roommates zijn. We proberen onze zooi zoveel mogelijk op onze helft van de kamer te houden en gaan lekker douchen. De was hangen we buiten te drogen, we gaan zo een restaurant opzoeken, en vanavond dan maar vroeg te bed. Hopelijk storen we de dames niet te erg. Le Puy-en-Velay is nog 27 kilometer wandelen, en dat splitsen we fijn in twee. Pieters schoenen verliezen namelijk erg snel profiel en in Le Puy is een schoenmaker. Hopelijk kan die nieuwe zolen onder zijn schoenen plakken, maar dat gebeurt natuurlijk niet op zondag. We nemen dus aankomende maandag wéér een vrije dag – jullie zullen wel denken, wat voor mietjes zijn jullie?! – en hopen dan Pieters schoenen te kunnen laten opkalefateren. We gaan het zien. Eerst maar ergens een lekker hapje scoren. Tot morgen!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties