Dag 99 Camino de Santiago: Montréal – Eauze, 20 km – Marlies

0

Ik heb karteltjes aan mijn ondertanden. Ik denk niet dat het mensen die mij goed kennen wel eens is opgevallen, maar het is dus zo. Geen handicap, niets ernstigs, maar bij één ding heb ik er last van: bij het drinken uit mijn waterzak. Ik maak met mijn karteltandjes namelijk het mondstuk kapot. En dan begint dat mondstuk te lekken. Vannacht heeft mijn mondstuk de hele nacht op het achterpand van mijn rugzak en op de vloer gelekt. Als ik vanochtend mijn rugzak omhang, is mijn rug meteen zeiknat en ik moet de vloer van de gîte droog boenen. Is weer eens wat nieuws!

Wat ook nieuw is, is dat Pieter vóór mij vertrekt. Het is dag 99, een speciale dag, en ik dacht: we doen iets speciaals. Apart lopen. Hij een kilometer of zo voor mij, ik er rustig slakkerend achteraan. Eens kijken hoe dat bevalt. Of dat een recept is voor de rest van deze reis. Dat we af en toe een dag zonder elkaar lopen. Gewoon om eens wat rust aan de kop te hebben, want man wat kan die jongen lullen.

Maar dit experiment is wat mij betreft niet geslaagd. Ik vind er vandaag werkelijk geen drol aan. Het feit dat de tweede helft alleen maar over een asfaltpad loopt waar geen bocht in zit, geen klimmetje of iets, alleen maar rechtdoor en plat, draagt daar vast aan bij, maar man, wat is het saai. Het enige leuke aan de dag is dat Pieter en ik elkaar de hele tijd foto’s sturen van wat we zien. Dan stuur ik hem een plaatje van een schuurtje met graffiti en schrijf: mooi hè? En dan schrijft hij terug: helemaal niet gezien, waar was dat? En dan antwoord ik hem weer. Of hij ziet een maretak ergens hangen, maakt er een foto van en schrijft: waar ben je nu om een zoentje aan te geven? En dan smelt ik en stuur hem een hartje terug.

Deze leuke muurschildering heeft Pieter dus gemist…

Snap je? Zo gaat dat dus bij ons. Zijn we een dagje zonder elkaar op pad, zitten we nog de hele dag aan elkaar te denken en met elkaar te appen. Experiment volledig mislukt, kunnen we wel stellen. Dit doen we niet nog een keer. Wij blijven gezellig samen. Met gelul en al.

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

No reacties