Dag 36 Fisherman’s Trail: Salema – Lagos, 20km

0

De dag begon niet zo best. Volgens mij ben ik namelijk afgelopen nacht de overgang in geschoten: ik werd meerdere keren wakker en dan was ik volledig doorweekt, alsof iemand een douche boven mijn hoofd had opengedraaid. Opvliegers! De deken eraf, laken eraf, en tien minuten later klappertandend van de kou de boel weer over me heen trekken, om een half uur later in herhaling te vallen. Resultaat: Marliesje was chagrijnig vanochtend. En hoe! Arme Pieter. Moet hij dit nu de komende 15 jaar meemaken? Ik ben dus nu officieel een oud wijf, en de grijze haren to prove it!

Bootjes in de ochtendzon in Salema

We vertrokken uit Salema, en de route stond aangegeven als moderate qua moeilijkheidsniveau. Nu hebben we gister een dag die difficult was met vlag en wimpel overleefd, dus we begonnen de dag vol goede moed (en ik dus met chagrijnige bek). Maar we hadden ook een missie: om 12.00 uur hadden we een lunchdeet met onze lieve vrienden Pleun en Jorrit, in Luz. Luz was 11.5 km lopen vanaf Salema en daarvoor hadden we drie uur de tijd. Moet kunnen zou je zeggen, 4 kilometer per uur, maar dat bleek dus effe niet zo te zijn. We gingen alleen maar op en neer, op en neer, op en neer. Niets plat, niets even lekker tempo maken, alleen maar klimmen en dalen. Om 10.00 uur stuurde ik al een appje naar Pleun: we gaan het niet redden, ik denk dat het half één of misschien wel één uur wordt. Het boeide hen gelukkig helemaal niets, maar ik dacht: dit is mijn eer te na, we zetten even de sporen erin. Dus als een jonge hinde (met nog steeds die chagrijnige bek) vloog ik over het pad, stokken die er lustig op los tikten en de kilometers vrat ik weg. Pieter intussen op zijn beurt met een chagrijnige bek achter mij, want die vindt tempo draaien op zo’n ondergrond niets aan (en gelijk heeft-ie).

Hier lachen we maar dat is allemaal nep #chagrijnig

Maar hoe het kan weet ik niet, op een gegeven moment moesten we nog 2.6 kilometer en hadden we nog 40 minuten tot 12.00 uur. Zouden we het dan toch redden? Ik begon af te remmen, keek warempel wat om me heen, en ik ging weer gezellig naast Pieter lopen in plaats van als een mafkees voor hem uit te stiefelen. En om 12.00 uur liepen we op ons dooie gemakkie Luz binnen, om daar bij een geweldige Wine & Tapas Restaurant een verrukkelijke lunch met onze vrienden te nuttigen. Het was echt heerlijk! Sowieso om hen daar te zien, maar het eten was echt top en we zaten in het zonnetje in een rustig straatje, het was aan alle kanten goed. Na drie uur namen we afscheid, zij met de huurauto richting vliegveld, en wij met de benenwagen richting eindbestemming van de dag: Lagos. Lagos was niet alleen eindbestemming van de dag, het is ook het eindstation van de Fisherman’s Trail. Vanaf nu dus geen blauw groen meer, vanaf nu moeten we onze eigen weg zien te vinden. Best een beetje spannend, gek genoeg.

Zo steil! Ben echt mijn weg aan het zoeken hier over het stenige pad…

Maar wel weer prachtige vergezichten.

Dus ik zei daarnet tegen Piet: zullen we eat sleep repeat doen? Dat we morgen de bus nemen naar Salema (waar we vanochtend begonnen) en de route van vandaag opnieuw lopen, maar dan kalm aan, niet zo jakkerend, maar met oog voor de prachtige omgeving? Af en toe stilstaan, foto’s nemen, dat werk? En dat we dan morgenavond in hetzelfde fijne studio’tje slapen als nu? We hebben er serieus over nagedacht (want de route was – wat ik er met mijn Speedy Conzalez-tempo van gezien heb – echt waanzinnig mooi vandaag), maar we doen het niet. Morgen beginnen we gewoon met de volgende etappe. Langs de kust richting Faro. Geen blauw-groen maar een zelf uitgestippelde route. Wordt vast ook geweldig. Al gaan we die Fisherman’s Trail wel missen, want man wat was die mooi! (zelfs met chagrijnige bek)

Slapen: via AirBnB een heel mooie studio voor € 40 in de binnenstad. Heeft een keukentje en alles! Heel tof.

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

No reacties