Echt bekend met Danny Vera zijn we niet. Tuurlijk kennen we het liedje Rollercoaster – wie niet? – maar verder dan dat gaat onze kennis van zijn werk en geluid niet. Maar onze goed vriend Carlo, die ik in 1999 ontmoette op een bruiloft van een vriendin van een vriendin (wat deed ik in godsnaam op de bruiloft van een vriendin van een vriendin, hoor ik je denken. Hetis me een absoluut raadsel…), speelt sinds een jaar in de band van Danny Vera. Hij nodigde ons uit om gister naar de Ziggo Dome te komen voor het één-na-laatste concert van Danny’s tour. Of we op de gastenlijst gezet wilden worden. En óf we dat wilden!
Dus samen met 17.000 anderen togen we gister in ons beste pak en vol opwinding van station Bijlmer Arena naar de Ziggo Dome, waar alles bijzonder goed geregeld was. Daar geen tekenen van personeelsgebrek, wat een geoliede machine. We waren in no-time binnen, hadden een twee-euro-muntstuk nodig voor de locker en daar staat dan een dame bij wie je een munt kunt pinnen waarmee je je locker kunt bedienen. Hoe briljant. Bij de ingang krijg je al een token ter waarde van een euro, waarmee je recht hebt op een beker. Als je de hele avond je beker braaf bij je houdt, bespaar je plastic. Het idee dat er in de zaal minstens 17.000 plastic bekertjes worden gebruikt, negeren we dan maar even (ieks…). Anyway, terug naar Danny.
Zijn naam blonk, glom en schitterde ons vanaf het podium tegemoet. In lila pak kwam hij op. De zaal ging los. Vrienden sloten aan: het Rosenberg trio kwam langs voor een liedje, Krezip kwam langs voor een liedje. Van meezingen was bij Pieter en mij geen sprake – gelukkig voor de mensen om ons heen – maar er waren wat liedjes waar het meezingen van het publiek klonk als een schaduw om Danny’s stem heen, als een silver lining om de wolk van zijn geluid. Prachtig! Met name het liedje ‘Bye bye Eddie’ maakte erg veel indruk op me.
Tijdens het liedje ‘Bye bye Eddie’ hield een deel van het publiek zijn lampje omhoog. Magisch!
Elke keer als Carlo in beeld kwam op de grote schermen, werd ik warm van trots. Ik moest heel hard de neiging bedwingen om tegen de vrouw naast me te schreeuwen: ‘Dat is mijn vriend!’ Het lukte ternauwernood. De hele avond schoten mijn ogen heen en weer tussen de lila man op het podium, mijn vriend die er vlakbij op zijn toeter stond te blazen – en af en toe een schitterende solo weggaf! – en het scherm waar ik Carlo tot ongekende proporties vergroot zag.
En soms deed ik mijn ogen dicht. Want: sluit je ogen en de muziek komt duizend keer harder binnen. Dus gister hebben we regelmatig met onze ogen dicht duizend keer harder staan genieten.
Dank lieve Carlo, voor een heerlijke avond!
Zo trots op Carlo tijdens zijn solo’s
No reacties