Ik zat me er al maanden over te verkneukelen: ik had kaartjes gekocht voor een concert van Novastar in het Amsterdamse Bostheater. Het was een verrassing voor Pieter dus ik zat al helemaal in mijn hoofd uit te werken hoe ik de picknick zou regelen, hoe we er zouden komen, hoe ik hem dan mee zou tronen het bostheater in en hoe hij dan helemaal blij zou worden van een avondje uit in de buitenlucht, met één van de fijnste zangers ter wereld die onze oren een avond lang zou beroeren met de mooiste liedjes. Zo zou het gaan.

En zo ging het ook. Al was het tegen de tijd dat we er aankwamen al lang geen verrassing meer want ik kon het – als altijd – niet voor me houden, maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden onze rugzakken vol met salades, stokbrood, dipjes en een fijne wijn, en sloten ons aan in de rij. Ik dacht terug aan al die keren dat ik met vriendinnen naar de theatervoorstellingen in het Bostheater was geweest, decades ago, en hoe we er dan uren van tevoren al zaten, kletsend en etend en drinkend, en dat de voorstelling eigenlijk bijna bijzaak was. Het ging om het samenzijn in die bijzondere arena, met af en toe een vliegtuig dat overvloog op weg naar Schiphol, vogeltjes die floten en natuurlijk het mensen kijken. Verrukkelijk.

Vooraan in de rij aangekomen vroeg een bolle, vrolijk uitziende jongen of hij even in onze rugzakken mocht kijken. “Oh?”, zei ik met verbaasde blik. Hij keek me even aan en vroeg toen: “Hebben jullie eten of drinken bij jullie?” In plaats van dat ik nattigheid voelde, zei ik heel enthousiast: “Ja! We gaan lekker picknicken!” Nooit eerder heb ik zoveel verbazing op iemands gezicht gezien als op dat moment bij de bolle jongen. “Ehm, ehm…” Zoveel eerlijkheid had hij duidelijk niet aan zien komen. Hij keek om zich heen, herstelde zich toen. “Dat mag niet, helaas. Bent u met de auto, dat u uw rugzakken in de auto kunt leggen?” “Nee”, zeiden Pieter en ik in koor, “we zijn komen wandelen.” De jongen leek het sneu voor ons te vinden maar bleef trouw aan zijn taak. “Dan moet u het terrein weer verlaten en elders uw picknick houden, vrees ik. U krijgt van ons een stempel zodat u straks buiten de rij om weer terug kunt komen.”

Pieter en ik zochten een plekje in de buurt van de ingang van het bostheater en vonden een soort stormbaan in het water, waarbij op de waterkant een bankje stond, uitkijkend over rietkragen, zandpartijen en een mooi watertje waar net toen we gingen zitten een reiger opvloog. We stalden ons eten uit, schonken onszelf een glaasje wijn in, en na de eerste shock dat we niet mochten picknicken in het theater genoten we dubbel en dwars van ons plekje, het uitzicht en ons avondeten. Toen het voorprogramma begon, bleken we mee te kunnen genieten van Oliver Pesch’ fijne tonen die door de wind tussen de bomen door werden gedragen richting ons bankje. “Zullen we het concert gewoon skippen en lekker hier blijven zitten?”, zei Pieter grappend. We overwogen het een seconde, en hebben toen alles ingepakt en zijn naar het theater gegaan.

Daar was het als vanouds. Geweldige muziek in een geweldige setting, een geweldige vent naast me (oké, als het als vanouds was geweest had ik daar met een vriendin gezeten waarschijnlijk), en geweldig weer. Geen mug te bekennen – daar staat het Amsterdamse Bos om bekend, DEET mee! – en tot ’s avonds laat genoeg aan een vestje. Een ultieme avond. “Dit moeten we echt vaker doen”, zei ik tegen Piet toen we ons door het stikkedonkere bos richting station Amsterdam Zuid begaven. “Gaan we doen.”