De wind de wind het zoete kind

0

Als ik de dag moet samenvatten in één woord, dan is dat: wind. De wind, de wind het zoete kind, my ass! De wind was onverbiddelijk vandaag. Ze fluisterde niet zachtjes in onze oren, ze bulderde er hevig op los, ze speelde met ons haar en onze kleren, ze trok aan onze rugzak alsof ze jaloers was op waar we mee rond liepen, ze blies tegen onze oren en onze wangen tot deze rood zagen, het was absoluut ongekend. En de hemel was grijs en lusteloos, en dat zorgde voor chagrijn bij mij. Dus toen ik meende een shortcut te kunnen maken naar de camping van vandaag, stelde ik dat voor aan Piet en gingen we van de Soutwest Coast Trail af en gingen we ‘Low path Malborough’ volgen, aangezien onze camping daar vlakbij was.

Mis!

Na een kilometer of wat dacht ik: deze richting klopt niet, we lopen weer omhoog, we gaan terug richting zee, we blijven niet op een ‘low path’, volgens mij moeten we omkeren. Zo gezegd zo gedaan, en terug op het Southwest path. Toen kwamen we mensen tegen: weten jullie de weg naar Malborough? Ja hoor, wij zijn daar doorheen gereden op weg naar ons hotel, en ons hotel ligt hier bovenop de berg, dus volg ons maar! Mooi, dat ook zo gezegd zo gedaan, en toen bleek dat Pieter de camping die ik geboekt had niet op zijn telefoon kon vinden bij Google Maps, en een camping zag die veel dichterbij lag. Die had ik dan weer niet in Google Maps dus hoe het allemaal kon was ons een raadsel, maar we besloten naar de camping te gaan die hij zag. We waren klaar met de dag, uitgewaaid, geen wind meer voor ons.

Bij de camping aangekomen was er een prachtig plekje in de luwte achter een haag. We mochten onze tent daar neerzetten en omdat we al geoefend hadden in het park in Utrecht, stond ie binnen een half uur! Douchen was 20 cent en we hadden geen muntjes dus zonder een douche zijn we richting Malborough gelopen, en daar de kroeg in gedoken. Weg van de wind. Heerlijk gegeten, heerlijk gedronken, en toen in complete windstilte terug naar de tent. Geen zuchtje wind meer! Alles stil, alles rustig, verrukkelijk. Slapen in een tent moeten we nog even op oefenen. Als we gezamenlijk zeven minuten hebben geslapen, is het veel. Maar de wind is weggegaan en weggebleven. Hoe heerlijk.

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

No reacties