Engeland begint super

Op de een of andere manier hebben we het heel relaxed kunnen regelen, het begin van deze reis. We vertrokken pas om 12.00 uur uit Utrecht donderdag, gingen om 14.00 uur pas weg uit Brussel de dag erna, en gister hoefden we pas om 14.00 uur de bus te hebben uit London Victoria. De ochtenden waren dus doordrenkt van rustig wakker worden, lekker douchen, op ons gemak de rugzak inpakken, ontbijtje, kopje koffie thuis of ergens op een terras, we konden zelfs hier en daar een trein missen zonder dat er stress ontstond, en in London Victoria was het niet erg dat we minstens 20 minuten moesten zoeken naar waar de langeafstandsbussen vertrokken. We hadden toch tijd genoeg. Echt superfijn voor iemand die nogal onrustig kan worden van openbaar vervoer. Vraag me niet waarom, ik heb toch van mijn werkende leven minstens driekwart elke dag met de trein gereisd, maar nog altijd schiet er stress in als ik een trein of bus moet halen. Wonderlijk maar waar.

De busreis gister voerde ons van London Victoria via Plymouth naar Tideford. “Can’t remember the last time I dropped people off in Tideford”, bromde de buschauffeur toen we hem onze bestemming meldden. Een klein gehuchtje (er staat alleen maar een tankstation tussen ongeveer zeven huizen) waar de uitbaatster van ons AirB&B adresje ons zou ophalen. Ik was al de hele dag met haar in contact over onze aankomsttijd – we vertrokken 20 minuten te laat uit Londen en kropen toen nog minstens een uur met een slakkengangetje door de stad – maar exact op de afgesproken tijd werden we op een onbetekenend bushaltetje uit de bus gespuugd en stonden we daar. In het donker, langs een verlaten weggetje, geen Alison te bekennen. Maar nog geen vijf minuten later stopte er een gezellige dame met bruine springerige krullen en een lief gezicht die onze tassen in haar kofferbak gooide en ons meenam naar haar boatyard. Daar houdt ze zo’n 30 schepen/boten in opslag en heeft ze sinds vorig jaar ook een B&B. Ze maakte reclame met ‘Private balcony and river views’ maar mijn sceptische ik dacht: ziet er geinig uit op de foto’s maar ik moet het nog maar eens zien. Nou, we zien het!

Ze leidde ons rond door ons appartement (groter dan ons huis in Utrecht, al is dat niet heel moeilijk) en we konden alleen maar oh en ah roepen. Het is hier echt subliem! We hebben onze rugzak op de grond gegooid, een lange broek en fleece aangetrokken en zijn over een smal weggetje in het pikkedonker naar de dichtstbijzijnde pub gewandeld, waar we de dag hebben afgesloten met een biertje. Er waren drie mensen aan het werk in de kroeg, en wij waren de enige gasten. We hebben ons laten informeren over het muziekfestival waar we vandaag heen gaan (“Just come here for some pre-drinkin’ and I’m sure that everyone here is happy to take you there in their car. They’ll all be going too!”, aldus drinkebroer Harry die daar werkte maar gezellig met ons meedronk) en hebben alles gehoord over wonen in zo’n klein gehuchtje en de toekomstdromen van de twee zusjes achter de bar. Vanochtend opnieuw een heerlijk rustig begin van de dag, want het boeit niet hoe laat we naar het festival gaan. De band begint waarschijnlijk pas rond 19.00 uur te spelen. We hebben de hele dag om een boek te lezen, te genieten van dit prachtige uitzicht, wat onderzoek te doen op de laptop en nog meer te genieten van dit prachtige uitzicht. Een zwanenfamilie drijft voor ons langs, de meeuwen begeleiden ons ontbijt met hun concert (toegegeven, oorstrelend is het niet maar je kunt niet alles hebben) en een white heron loopt op zijn dunne stelten krabjes vangend door de modderige rivierbedding. Engeland bevalt ons tot nu toe geweldig!