Brussel

Soms voel ik me zo’n ongelofelijke hut. Niet heel vaak natuurlijk, maar soms wel. Vandaag was zo’n dag…

Er waren NS-stakingen aangekondigd, precies op de dag dat wij met de trein vanuit Amsterdam naar Londen zouden gaan, via Brussel Zuid-Midi. Ha!, dacht ik, laten we dat voor zijn. We vervroegen ons vertrek uit Amsterdam met een dag (op 25 augustus zou – precies één dag tussen 24 en 26 augustus – niet gestaakt worden), boeken een hotelletje in de buurt van Brussel Zuid-Midi en gaan dan de volgende dag verder naar Londen. Treinticket omgezet, herbergje geboekt en gegaan. So far so good.

Dan kom je aan in Brussel en slaat de depressie je tegemoet. Als je Brussel binnenkomt met de trein denk je al: in wat voor oorlogszone kom ik nu terecht, maar als je het station uitloopt wordt het niet veel beter. Dichtgespijkerde pandjes, zwartgeblakerde kantoorgebouwen die niet in gebruik lijken te zijn, sexshops met welklinkende namen als Sexy Shoes, gezelligheid troef! Dan kijk je naar links en zie je 1-sterhotels Hotel du France (huh?) of Hotel Midi-Zuid (ja hoor), veel telefoonwinkeltjes en heel veel smoezelig uitziende horecatentjes. Mmm… En dan kom je aan bij je herberg, alwaar je een met pen geschreven briefje aantreft dat tussen de ruit en de pui in is geschoven waarop staat dat je je tussen 15.45 en 16.00 uur mag aanmelden bij de buurman. Welk een luxe!

Dit soort gezelligheid tref je net buiten station Brussel Zuid-Midi

Ik had al duizendvoud excuses gemaakt naar Pieter toe voor de armzalige tocht naar het hotelletje toe maar nu dacht ik helemaal: what have I done? Er lag nog net geen drugsspuitende zwerver in ons steegje, maar dat had het beeld wel gecompleteerd. Brussel Zuid was niet een plek die ik iemand zou aanbevelen!

“Zullen we maar voor een biertje gaan?”, vroeg Pieter. Wat een lef om hier in deze gribus op zoek te gaan naar een tentje waar we niet aan een enge biervergiftiging zouden bezwijken. “Is goed”, zei ik met trillend kinnetje en een verhoogde hartslag. We gingen ons gebouw uit (‘Altijd de deur dubbel op slot draaien!’, had de buurman met klem tot drie maal toe herhaald) en sloegen linksaf. Op de hoek een superleuk tweedehands-kledingzaakje. Daarnaast een horecagelegenheid waar ik geen ratten tussen het eten zou verwachten, en daarna kwam er een afslag, sloegen we een grote straat in en zag ik een metrostation ‘Bourse-Grand Place’. Bourse, dacht ik, dat is toch de beurs? Grand Place, dacht ik erachteraan, is dat niet het Grote Plein? Interessant, dat ze ook een groot plein en een beursgebouw hebben in deze achenebbisj-wijk in het zuiden van de stad. Verder geen gedachte aan vuilgemaakt, tot de auto’s verdwenen en we ons midden in een geweldig winkelgebied begaven met toeristen met rolkoffertjes, jongelui die aan de Omertjes en de Duvels zaten op hip ogende terrasjes en de enge telefoonwinkeltjes plaats hadden gemaakt voor coole vinylwinkeltjes en chique fietsenzaken.

Hier klopte iets niet. “Kijk nou toch maar eens even waar we precies zijn”, zei ik tegen Pieter. Google Maps liet ons zien dat we midden in Brussel waren. Niet in een pauperige buitenwijk, maar echt midden in het centrum, op twee minuten lopen van de Grote Markt vandaan! Ik bereid me wel vaker niet zo goed voor, maar dit sloeg werkelijk alles. Zoals ik al zei, af en toe voel ik me zo’n ongelofelijke hut. Liefs uit een prachtig Brussel!