Om aandacht te vragen voor ons boek, raadde onze uitgever aan om contact op te nemen met, of een persbericht te sturen naar, allerlei lokale, regionale en misschien wel landelijke media. Zo gezegd zo gedaan. Een persbericht werd het niet, maar een mail met de vraag of ze aandacht wilden besteden aan onze roman stuurde ik naar de Margriet, de Linda, het Algemeen Dagblad regio Utrecht, de Utrechtse Internet Courant en naar de Libelle. Die laatste stuurde ons een bericht terug. Het bleek dat hun redacteur na het lezen van onze mail nieuwsgierig was geworden en naar deze website was gegaan. Ze vond ons wel passen bij hun rubriek ‘Dit is ons leven’. Of het ons leuk leek om daaraan mee te doen?
En óf dat ons leuk leek!
Een fotoshoot stond al in de planning voor 25 mei, of we daarbij konden aanhaken. Na wat gefriemel en gegoochel met onze agenda’s (zowel Piet als ik hadden een weekend weg gepland) lukte het en afgelopen zaterdag was het dus zover: de fotoshoot van de Libelle!
We reden in ons gouden monstertje richting Wormerveer, wie kent het niet. Een woonwijkje met kronkelende klinkerpaadjes was waar Google Maps ons heen leidde, een onooglijk wit jaren ’70-pand aan het eind van een betonnen oprijlaan tussen twee huizen bleek de eindbestemming. We werden begroet door een enthousiast blaffend teckeltje, op de voet gevolgd door een lange dame met steil chaotisch haar en wijdzittende kleding aan. De ruimte waarin we belandden was prachtig. Twee grote kamers naast elkaar, met raampartijen in het dak die het zonlicht in kleine stukjes opdeelden en diffuus licht doorlieten. Het gaf de kamers een enorme ruimtelijkheid. Lampen op standaarden, muurtjes van piepschuim en een tafel vól met make-up namen slechts een fractie in van de gehele studio. Aan een dame die nog gefotografeerd moest worden, werd de laatste make-uphand gelegd, voor ons werd een kopje thee gezet. Drie hippe dames, een met prachtig grijs steil haar en een bril als een loep op haar neus, een ander klein en tenger met droog krulhaar en een derde met wijde spijkerbroek, oversized blouse eroverheen en de prachtigste blauwe kijkers, liepen heen en weer door de ruimte, druk met hun eigen specialisatie. De dame met het grijze haar, Astrid, zou ons straks mooi maken. De vrouw met de krullen was Petra, de fotograaf, en het meisje met de betoverende ogen was Maartje, die ons zou aankleden. We vonden het stiekem erg opwindend, allemaal.
Even een kopje thee, met mijn groene schoentjes aan
Een tafel vol make-up
Als eerste werden mijn nagels gelakt in de kleur van mijn schoenen. Ik had mijn coole schoentjes aangetrokken (die ik van Pieter had gekregen voor mijn 50e verjaardag vorige maand) en daar waren ze alledrie erg enthousiast over. Die moesten aan blijven! Daarna werd mijn haar natgespoten en voorzien van grote hoeveelheden schuim, waarna ik op de kop moest hangen en Astrid er met een föhn krullen in ging blazen. Als een Cindy Lauper-look-alike leverde ze me drie kwartier later af bij Maartje, die me een gele jurk met groene bladeren erop gaf. Niet echt mijn smaak (heb altijd geleerd dat geel en blonde mensen geen goed plan is), maar het stond leuk. Vervolgens was Piet aan de beurt. Zijn krullen werden even extra aangezet, hij kreeg ook wat foundation op zijn T, en toen kreeg hij zijn pak aan. We mochten geen foto’s maken van onze outfits, want daarmee verraden we een beetje veel, maar ik kan je vertellen: hij zag er bijzonder lekker uit! Ben alleen met mijn domme hoofd vergeten een foto te nemen…
Toen werd het decor aan onze shoot aangepast. Jolenth, de dame die ons had verwelkomd en de eigenaar van het teckeltje, verfde een muurtje in crèmekleur en hing wat nep-palmtakken aan een stelling, zodat die schaduw op het muurtje maakten. Wij gingen ervoor staan, moesten een beetje dansen, een beetje hupsen, een beetje aan elkaar zitten (vooral in dat laatste bleken we bedreven) en een beetje lachen. Het ging allemaal van een leien dakje. Vonden wij ten minste, je zou het aan Petra moeten vragen of zij dat ook vond. We hadden het in ieder geval enorm naar ons zin en waren erg onder de indruk van de foto’s die Petra ons toonde. Ik mocht mijn bril niet op vanwege de weerspiegeling en het feit dat Pieter ook al een bril draagt en dat dat niet zo mooi is, twee brillies op de foto, maar kon desondanks zien dat de foto’s heel leuk werden.
Van alle vijfhonderd foto’s die Petra volgens mij wel geschoten heeft, wordt er maar liefst EEN in de Libelle geplaatst. Aankomende donderdag komt ene Liesbeth langs om ons te interviewen, en dan is het op maandag 5 augustus zover: dan ligt nummer 32 in de winkels, de Libelle met ons item. Kan echt niet wáchten!
PS Zou je het leuk vinden om af en toe een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.
No reacties