Samen met mijn vriendin Bianca liep ik gister een rondje rond de Kralingse Plas in Rotterdam. Het was koud. Er stond een pittig windje, maar een heerlijke winterzon scheen ons bij terwijl we onze kilometers voorbij kletsten langs de waterkant. We werden ingehaald door ravottende honden, hardlopers en andere fanatieke koudweersporters, en groetten iedereen op ons pad. Na een uur of twee kwamen we weer uit waar we begonnen waren en lonkte een leuk café voor een warme chocola en een broodje: Restaurant De Schone Lei.
We mochten kiezen waar we wilden gaan zitten en kozen voor een tafeltje in de hoek, vlakbij een klapdeur naar een ongebruikt deel van dit café. Na een tijdje wilden we graag wat bestellen, maar voor het personeel leken we een beetje in het verdomhoekje te zitten; geen aandacht. Toen er een meisje door de klapdeur kwam, zag ik dan ook mijn kans schoon en haakte haar nog net geen pootje om onze bestelling door te geven.
‘Ik haal mijn collega even, ik ben andere dingen aan het doen’, zei ze vriendelijk. Toen keek ze opnieuw naar ons, zag onze hongerige gezichtjes en zielige hondenogen en bedacht zich: ‘Ach weet u wat, zegt u mij maar wat u wilt, dan regel ik het.’ We gaven onze lunchbestelling door, de vrouw naast ons deed hetzelfde, en het meisje ging ervandoor.
Nog geen drie minuten later hadden we onze hete thee voor ons, en vijf minuten daarna kwam ze met onze haloumi-salades. Heerlijke goedgevulde salade met gegrilde haloumi en gegrilde paprika. Met die laatste begon ik, en ik trok mijn neus op bij de eerste hap. Wat een gekke smaak. Ik dacht dat het lag aan de saus die eroverheen lag, want ik meende iets van wasabi te proeven, maar nadat ik de saus had weggeschept en ik opnieuw een hap nam, was die vreemde smaak er nog steeds. Lag het aan het grillen? Moest ik de verbrande stukjes er misschien afhalen? Dat deed ik. Nog een hap. Opnieuw die vreemde, zure wasabismaak.
‘Smaakt jouw paprika ook zo vreemd?’ controleerde ik bij Bianca.
‘Oh ik dacht dat het aan mij lag!’ gaf ze toe. ‘Hij smaakt heel apart.’
‘Volgens mij is hij niet goed meer. Ik leg hem weg.’ Ik schoof alle paprika terzijde en genoot van de rest van mijn salade, die verder heerlijk was. Even later, we waren met onze laatste happen bezig, kwam het lieve meisje langs.
‘Smaakt het allemaal goed bij u?’ vroeg ze.
Ik besloot er maar niet omheen te draaien. ‘We hebben het idee dat de paprika niet goed meer is. Die smaakt bijzonder vreemd. Misschien kun je aan de kok vragen of ie de pot weggooit, want dit kan niet kloppen.’
‘Dat spijt me. Ik neem de borden meteen mee. Wilt u nieuwe?’
‘Nee nee, we hebben voldoende op. Dank je wel.’
‘Kan ik u nog iets te drinken aanbieden dan?’
We bestelden nog een kop thee en gingen verder met ons fijne gesprek over vriendschap, nieuwe avonturen (Bianca gaat binnenkort voor het eerst samenwonen, zo spannend!), haar nieuwe werk en mijn schrijvelarij. Het lieve meisje kwam met onze thee, en zei:
‘Ik heb uw salades van de rekening afgetrokken, en bied u nog graag een drankje van ons aan.’
Ik was flabbergasted. Hoe geweldig! Een gratis drankje had ik enorm gewaardeerd, maar dat we uiteindelijk maar 18 euro hoefden af te rekenen voor onze beide lunches en ieder drie koppen thee, had ik nooit verwacht. Toen we weggingen, hield elke serveerster/ober even zijn pas in en groette ons uitbundig.
Mocht je dus ooit nog bij de Kralingse Plas komen, ga dan vooral naar De Schone Lei. Je wordt er behandeld als koning, en als je van de paprika wegblijft, lunch je er heerlijk.
No reacties