In een opwelling kochten Pieter en ik een tijdje terug twee kaartjes voor het Nederlands Kampioenschap Poetry Slam, dat gister gehouden werd in TivoliVredenburg, als onderdeel van het International Literature Festival Utrecht. Ik ben niet zo van de poëzie eerlijk gezegd, Pieter des te meer. Die dicht zelf ook een aardig woordje en vindt het heerlijk om in een onbewaakt moment songteksten te schrijven – en niet onverdienstelijk ook! Maar wat we van gister moesten verwachten, was ons een raadsel. Het begon om 20.00 en eindigde om 23.00 uur. Moest je er die volle drie uur bij zijn? Was het een evenement met zitplaatsen en kon je tussendoor niet weg? Of was het als een concert en kon je binnenkomen en weer naar buiten lopen naar eigen believen? We hadden geen idee, maar gingen gemakshalve uit van het laatste.
Om 20.20 uur lopen we Tivoli binnen en gaan naar boven naar de zaal Pandora, waar de Poetry Slam gehouden wordt. Het publiek staat tot tegen de deur, luid applaus komt ons tegemoet als we de zaal betreden, en we zien een groot podium met daarop een kale man die met nerveuze blik naar de driekoppige jury kijkt, geflankeerd door één van de twee presentatoren van de avond. Twee van de juryleden geven uitgebreid feedback, waarna van alledrie een cijfer volgt. De dichter, Ko de Kok, haalt opgelucht adem, werpt een laatste blik op het publiek en gaat het podium af. Volgende kandidaat!
Er komt een man het podium op, iets te strak T-shirt aan waardoor zijn tietjes en buikje goed te zien zijn, verlegen hoofd en dito glimlach. Tom Driesen, zo leren we al snel, een Belg. Tom steekt van wal en begint een prachtig gedicht over ‘data driven twitter tinder daten in de data toverwereld’, waarbij hij zichzelf kwetsbaar opstelt en zich een ware woordkunstenaar toont die zo snel en zo kunstig zinnen in elkaar knutselt met tientallen t’s erin dat het je duizelt zodra hij klaar is. Een daverend applaus barst los, niet onbelangrijk want de stem van het publiek zal uiteindelijk de doorslag geven in de finales. Tot de finale worden zowel de jury-cijfers als de decibellen van het publieksapplaus meegerekend voor wel of niet doorgaan naar de volgende ronde, maar in de finale zijn wij degenen die bepalen of Tom met De Gouden Vink-bokaal (naar dichter Simon Vinkenoog) naar huis gaat of niet.
Na Tom staat Linde van Wingerden op het podium, mét krukken. Linde begint met een triggerwarning: haar gedicht zal gaan over aanranding. Het is ongelofelijk hoe iemand een stijl hanteert die niet te vergelijken is met die van haar voorganger, maar net zo veel – zo niet meer – teweeg brengt bij het publiek. Bij mij rolt er zachtjes een traan over mijn wang als ze klaar is. Hoe iemand een afgrijselijke ervaring – een aanranding in het park waarbij ze volledig bevriest, uit zichzelf treedt en doet alsof ze een nachtvlinder is die fladdert naar een struik verderop – zo in woorden kan vangen is echt wonderbaarlijk. Hard applaus volgt ook na haar optreden, al moet de jury daarna even een momentje pakken om weer terug te keren naar het nu.
Andere dichters volgen, ieder met een totaal eigen stijl, eigen performance, eigen verhaal en eigen stem, en sommigen wat meer tot de verbeelding sprekend dan anderen. Prachtig vind ik het!
Dan volgt de finale en moeten Tom en Linde het tegen elkaar opnemen. Zij hebben de voorrondes gewonnen en moeten nu in zeven minuten tijd ieder drie keer tegen elkaar dichten; de echte slam breekt los! Natuurlijk is dit van tevoren geschreven en hebben ze elkaars naam erin verwerkt nadat bekend werd dat zij elkaars tegenstanders zouden zijn, maar opnieuw is het een feest om twee totaal verschillende stijlen van rijmen achter elkaar te horen en deze mensen zich uit de naad horen dichten. Tom wint overtuigend en laat ons duizelig en daas achter. Pieter en ik kijken elkaar aan: wat een geweldige avond, volgend jaar weer!
No reacties