Kaarsje

0

Zoals eigenlijk elk jaar lopen we op 1 januari door de stad. De geur van vuurwerk hangt nog in de lucht, op straat staat her en der een doos waaruit gisternacht vuurpijlen hun weg richting de hemel vonden. Het is mild, warm bijna, en heel af en toe valt er een druppel regen op ons hoofd. Onze zwerftocht brengt ons ongemerkt bij de Dom, en waar we normaal altijd aan deze indrukwekkende kerk voorbij lopen, staat nu de deur zo uitnodigend open dat we naar binnen gaan.

Ik fluister tegen Pieter: ‘Als we moeten betalen, gaan we weer weg, toch?’ Ik zie mezelf niet per se als een schriep, maar toegangsgeld betalen voor een kerk vind ik om de een of andere reden niet relaxed. Het Huis van God zou open moeten staan voor een ieder, en niet alleen als je er vijf piek voor neertelt.

Maar het is grappig hoe het werkt. We hoeven niet te betalen, maar lopen langs een zuil waarop staat ‘Als u een euro doneert, kunnen we de Dom open blijven stellen voor publiek’ of zoiets. Een euro doneren, denk ik dan, dat kan ik wel. De zuil werkt digitaal: je geeft op een touchscreen aan of je één, twee of vijf euro wilt doneren en dan hou je je telefoon tegen het pinapparaatje aan. Ik doneer twee euro, loop door en vraag me dan toch af hoe het werkt in mijn hoofd: als ik aan een mevrouw achter een balie twee euro had moeten betalen, had ik het niet gedaan. Nu ik de keuze krijg en zelf mag bepalen óf ik iets betaal en hoeveel dan, voelt het anders en betaal ik graag. Niemand dwingt me. Ik denk dat dat het grote verschil is. Ik mag zelf bepalen of ik de Dom een paar euro waard vind.

Net voorbij die zuil staat een meneer die ons gelukkig nieuwjaar wenst en zegt dat als we vragen hebben we bij hem terecht kunnen. Ik vraag hem waar we een kaarsje kunnen aansteken en hij wijst ons naar de achterkant van de kerk. Als ik erheen loop, denk ik al: heb ik eigenlijk wel een euro bij me om te betalen voor het kaarsje? Ook daar blijkt de Dom moderner dan ik had verwacht: er hangt een zuil waar je opnieuw je telefoon tegenaan kunt houden en dan betaal je voor je kaars. Hoe briljant!

We steken een kaarsje aan en gaan even zitten, terwijl we staren naar de tientallen kaarsjes die branden. Hun vlammetjes dansen voor onze ogen en wapperen in de wind van voorbij wandelende mensen.

Eenmaal buiten doen we ons favoriete rondje door Utrechtse parken. Via de Neude naar het Griftpark en door naar de Voordorpse Polder, daarna door Park Bloeyendaal en via het Wilhelminapark naar Lepelenburg.

‘Lekker hè, wandelen?’ verzucht Pieter naast me als we onze weg terug naar huis over de Catherijnesingel wandelen. Ik lach en herinner hem aan onze plannen voor dit jaar: over twee weken starten we met een wandeling door Europa van 12.000 kilometer. Het is maar goed dat we wandelen zo lekker vinden! Een pracht van een gedicht van mijn favoriete dichter Ingmar Heytze op een pand aan de Biltstraat vangt het schitterend in woorden:

Hoe vaak je ook ging

Even vaak kwam je aan

Ieder spoor blijft bestaan

Waar je was legt je vast

 

Geen stap die je zet

Wordt ooit overgedaan

Je bent hier nog niet weg

Of je komt er vandaan.

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

No reacties