Het hele Vrienden op de Fiets-gebeuren is vrij nieuw voor ons. Ooit hebben we een lidmaatschap afgesloten en een keer overnacht bij een echtpaar in Harderwijk, maar daarna hebben we er jaren niet meer mee te maken gehad. Tot nu. In Zaltbommel sliepen we bij Jielus in zijn ijskoude huis, en vanavond slapen we bij Annelies en Henri in Best.
We zijn moe, hebben lang langs de A2 gelopen en veel regen over ons heen gehad, dus nog voor we bij Annelies en Henri aankomen, zeggen we al tegen elkaar: we verexcuseren ons snel en gaan dan lekker filmpje kijken op de kamer. Goed? Goed! Annelies en Henri hebben hun drie kleinkinderen van 8, 7 en 4 te logeren, dus ze eten liever zonder ons. Daarbij heeft Henri ook nog een optreden met zijn eufonium (tenortuba) met zijn harmonie, dus die verdwijnt al snel met jasje, dasje en zelfgestreken overhemd naar zijn concert.
Wij komen na het douchen beneden en dan brandt de haard. Ja daar ga je al. De kinderen gaan naar bed, wij gaan lekker zitten, eten onze bij de Albert Heijn gekochte salade, en raken dan in gesprek met Annelies. Ze vertelt verhalen over hun vele, vele geweldige fietstochten. De R1 van Den Haag naar Berlijn, daar kunnen we over meepraten want die hebben we zelf ook gefietst, en de camino de Santiago natuurlijk ook, maar de rest klinkt ons als muziek in de oren: wat een prachtige tochten! Annelies is een leuke verteller en springt de hele tijd op uit haar stoel om er weer een boek bij te pakken of een foto te laten zien. Ook heeft ze de leuke oneliners. ‘Als je druk maken helpt: doen!’ Ze vertelde ook over een buurvrouw die was thuisgekomen na lang weg te zijn geweest, en dat haar man vroeg: waar ben jij nou geweest? En dat ze antwoordde: ik kwam allerlei mensen tegen, en die wilden maar niet ophouden met luisteren! Nou zo ging het bij ons eigenlijk ook. We wilden maar niet ophouden met luisteren.
Bij de Albert Heijn hadden we naast de salades ook een flesje wijn gehaald. Tegen tienen, toen ik inzag dat we echt niet meer naar boven wilden om een filmpje te gaan kijken, zei ik: ‘Dat flesje wijn kan morgen niet mee op reis. Zullen we hem maar halen?’ Dat leek haar wel wat, ook al gaf ze aan maar weinig te zullen drinken. ‘Dat stijgt me direct naar het hoofd’, zei ze. ‘Als ik veel drink, ga ik kei-kapot.’ Ze sprong op uit haar stoel, liep naar de kast voor twee glazen en liet toen een scheetje. We lachten allebei en toen zei ze: ‘Onze kleinkinderen noemen ons opa en oma Boerderij. Maar gister, toen ze kwamen logeren, vroeg ik hen: kom je lekker logeren bij oma Boerderij, of bij oma Scheetje? Want ik weet dat ze me zo noemen thuis. Ze zeiden heel lief: bij oma Boerderij hoor oma! Maar ik weet van mijn dochter dat ze het over hun logeerpartijtje bij oma Scheetje hadden. Heerlijk toch?’ Ik vertelde haar dat we elke dag een blog schrijven en vroeg of ik het over oma Scheetje mag hebben. ‘Ja natuurlijk!’ zei ze blij. ‘Ik vind het een mooie geuzennaam.’
En dat vinden wij nou ook. Toen we vanochtend aan de wandel gingen, wilde Henri ons per se filmen. Moet nu horen hoe lief hij afscheid van ons neemt. Zo’n heerlijk, inspirerend en scheetjeslatend stel Vrienden op de Fiets, bij wie we maar niet wilden stoppen met luisteren. Wij zijn fan!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!
No reacties