We waren er al een beetje bang voor, maar het blijkt ook echt zo: de pizzeria is opnieuw zo’n pizzabus! Kak. Niet lekker uit eten dus. We bestellen er twee pizza’s en lopen dan verder naar de Intermarché. Als we de bocht om gaan, zien we nóg een pizzeria, een heus gebouw. Dit meen je niet, hadden we daar wel uit eten gekund? Pieter besluit een kijkje te nemen, opent de deur, ziet dat er geen stoelen of tafels staan en sluit de deur weer. ‘Dit is ook alleen maar afhaal’, moppert hij. Dan opent de pizzabakker zijn deur en vraagt ons of we niet binnen willen komen. ‘Sorry’, verontschuldig ik me, ‘we hebben zojuist bij uw concullega om de hoek besteld. Sorry.’ Ik voel me zo lullig. Daarbij: deze man heeft een pracht van een picknickbank voor zijn tent staan, in de schaduw. Ja, nu kunnen we het natuurlijk niet meer maken om daar te gaan zitten, aangezien we bij zijn concurrent besteld hebben. Hoe suf!
We halen bij de Intermarché een flesje wijn en een paar papieren bekertjes en halen onze pizza op. Daar staan we vervolgens enorm mee te dralen. Het huis waar we verblijven leent zich niet bepaald voor een gezellig etentje dus daar gaan we niet heen. Waar dan wel naartoe? We staan bij een drukke weg in de buurt, waar we het volgende zien: de Intermarché met winkelwagentjes voor de deur en een enorme parkeerplaats; geen bankje. Een autowasstraat, een tankstation, een wasserette waar we tegenaan kunnen zitten in de schaduw, maar geen bankje. Een boekwinkeltje dat nog open is, zonder bankje. Het wordt niet wat hier! Uiteindelijk gaan we van lieverlee maar gewoon in het gras zitten, tegen een stenen muur aan, en eten we onze pizza op de grond. Armoe! Maar eigenlijk ook supergrappig. We zien hoe een jonge man met trainingspak zijn kneiteroude Citroën Saxo eerst uitgebreid handmatig wast, om hem vervolgens door de wasstraat heen te halen. De hele tijd dat we er zitten – ik denk wel drie kwartier – is hij bezig zijn oude wagentje weer glimmend te krijgen. Zoet! Verder kijken we tegen wat huurauto’s aan en rijdt het af en aan richting Intermarché. We hebben wel eens romantischer gedineerd…
Ons pizzadiner op de grond bij de parkeerplaats
dat we hier gehaald hebben
Vanochtend gaan we opnieuw naar de Intermarché want ernaast zit een bakker waar je ook koffie kunt krijgen. Ik neem een amandelcroissant (met spijs erin, NIET te versmaden zo lekker) en Pieter een bladerdeeg-ding met kaas en chorizo erin. Kopje koffie erbij, route rustig uitstippelen, kijken waar we kunnen rusten, het is allemaal heerlijk. Enige is dat we vanavond in de middle of nowhere in een gîte slapen dus we zullen zelf moeten koken. Hier maar boodschappen doen dus. Ik duik de Intermarché in, scoor ingrediënten voor een pasta arrabiata, en na nog weer een half uurtje lanterfanten gaan we maar eens op pad. Het is al warm, de route gaat op en neer, en na 10 kilometer komen we in het dorpje Bully. Borden kondigen een auberge aan; zou hij open zijn? We komen bij een pracht van een uitzichtpunt waar de auberge staat en ja hoor. Schoenen uit, sokken uit, cola zero. Mjam. Onze boterham hier eten gaat natuurlijk niet, dus als de cola op is, schuiven we een deurtje verder, naar de huisartsenpost waar een bankje in de schaduw staat. Buikje rond, en weer door.
De route van vandaag, lekker op en neer zoals je ziet. Maar wel door prachtig landschap!
Na nog eens zeven kilometer komen we in Amions. Je kunt merken dat we op een officiële pelgrimsroute zitten hier, de GR765. Overal informatieborden, jacobsschelpen en aankondigingen van gîtes, herbergen en barretjes. Ook in Amions schijnt een auberge te zijn – wat hier over het algemeen geen herberg is maar een restaurant. Pieter kijkt op Google Maps en zegt: ‘Die is dicht hoor. Die doet niet aan vrijdagmiddagborrel.’ Toch lopen we erheen, en ja hoor: open! We gaan zitten, bestellen een biertje – hier geen cola zero, net als gister in de bar – en genieten van het prachtige uitzicht. We zitten vrij hoog en zien wel vijf lagen heuvels, van laag naar hoog. Daar moeten we de komende dagen overheen, denk ik maar zo.
We zien het middeleeuwse kasteel van St. Jean St. Maurice sur Loire als we ons in de ochtend omdraaien.
Het is inmiddels 14.30 uur als we nog twee kilometer naar onze gîte moeten. We stappen flink door en zijn er ruim voor 15.00 uur. Een huis! Niet normaal. Een enorme keuken, een eetkamer met een tafel waaraan je met acht man kunt dineren, een wasmachinehok, een tafelvoetbaltafel op de eerste verdieping (!), twee badkamers, drie WC’s, allemaal voor onszelf! De tuin is enorm en loopt helemaal om het huis heen. Wat een coole plek! Straks was ophangen, lekker pasta’tje koken en ontspannen. Hoeven we niet eens voor in het gras te gaan zitten. Er zijn hier stoelen, en bankjes! Gekkenhuis…
Nog maar 1664 kilometer naar Santiago!
Check out da house!
Slapen: bij een compleet huis in het gehuchtje Magneux (net buiten Pommiers-en-Forez), via Airbnb. Kostte 83 euro voor een nacht, ontbijt 7 euro pp extra.
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties