Vroeg aan het ontbijt, want dertig kilometer in het verschiet. Anne-Marie had heel lief ook vroeg de wekker gezet en een ontbijt voor ons klaargezet. Met mijn buik ging het beter, Pieter was opgewonden want hij zou voor het eerst met zijn nieuwe zooltjes lopen. Om 8.30 uur stonden we buiten. De ochtend zou mooi zijn, de middag regen. We zouden het zien!
Lekker langs de Maas, zoals het de hele dag zou blijven
Zodra we Namen uitliepen, was daar de Maas aan onze linkerhand. In eerste instantie liepen we met een drukke weg aan onze rechterzijde, maar die boog af en toen werd het rustig. Wat een prachtige rivier is het toch! De landhuizen die er langs staan, de rotswanden die aan de overkant de lucht in gaan, de vele vogels die over het water scheren, nijlganzen met hun jongen, het was prachtig. En de kers op de taart kwam tien kilometer voor het eind: mijn broertje Herjan kwam met zijn vrouw Katrien en hun drie kinderen Tom, Max en Lotte met ons mee lunchen! We troffen elkaar op een wat minder mooi plekje langs de Maas maar kniesoor; het was zo gezellig hen te zien! Zij kwamen terug van hun vakantie in de Elzas en hadden besloten Dinant als tussenstop te nemen. Zo leuk!
Lekker lunchen met Herjan, Katrien en kinderen
Het werd allemaal nog veel leuker toen bleek dat zowel Herjan als zijn zoon Max de laatste tien kilometer tot Dinant met ons mee zouden wandelen, en helemaal geweldig werd het toen Herjan mijn tas overnam! Ik voelde me vederlicht, we kletsten honderduit en die regen, die bleef natuurlijk uit. Natúúrlijk!
Zonder rugzak, hoezee!
Vlak voor de brug over de Maas bij Dinant was Katrien daar weer met Lotte en Tom en kreeg ik mijn tas terug van Herjan. Oef, wat kan zo’n 10 kilo toch een hoop verschil maken. Pieter en ik liepen naar de overkant, belden aan bij de Abdij van Leffe en werden door een verlegen monnik binnengelaten. Een andere monnik nam snel het stokje over en bracht ons naar onze kamer. Wat een verschil met dertien jaar geleden! Toen sliep ik hier ook maar was alles oud, laag en ongemakkelijk. Ik weet nog dat ik stond te douchen in een oude badkuip, dat ik zelf de douchekop moest vasthouden en niet rechtop kon staan omdat de badkuip onder een schuin plafond stond. Hoe anders is het nu! De badkamer is hypermodern, de douche is geweldig en onze kamer is nieuw gestuct. Ik zei het tegen de monnik, die tekende prompt vier sterretjes op een whiteboard en zei toen droog: ‘Nous sommes quatre etoiles’. Ja ja, een viersterrenabdij!
Maar we zullen van de service weinig beleven: we gaan zo lekker eten bij een brasserietje met Herjan, Katrien en de kleintjes. Een fijne afsluiting van een superdag, waarvan we de nacht zullen doorbrengen in een echte abdij. Het moet toch niet gekker worden!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!
No reacties