Soms heb je van die dagen die je maar niet op stoom komt. Dat de uren sneller verstrijken dan dat je de kilometers onder je schoenen door haalt. Vandaag was zo’n dag. Die gaat dan ongeveer zo.
We verlaten ons onderkomen van de nacht, een goede English breakfast in de buikjes, en de weg loopt meteen steil naar beneden. “Piet, zou jij mijn stokken even uit mijn tas willen pakken?” Stokken eruit, stokken in elkaar zetten, go.
Twee minuten later. “Het is best fel, vind je niet? Het zonlicht? Zou jij even mijn zonnebril willen pakken?” “Wil je dat ik jouw zonnebril ook even pak?” “Nee, ik heb nog niet zoveel last, misschien later.”
Zonnebril pakken, zonnebril op, gewone bril in hoesje, rits dicht, go.
Drie minuten later: “Volgens mij is het nu niet meer zo steil, en als ik op het kaartje kijk, zie ik veel asfalt. Zal ik je stokken weer voor je opbergen?” “Ja, is goed. Thanks!” Stokken opvouwen, stokken in tas, go.
Vijf minuten later. “Oh, dit is een mooi plaatje. Ga eens stilstaan, daar? Nee, iets naar voren. Beetje terug. Oké, nu even wandelen. Ja, mooi. Loop maar even terug. Die zon is toch niet handig zo, misschien als je van deze kant komt aanwandelen? Ja, zo is goed. Nee, beetje naar achter. Ja!” “Hoe is ie geworden?” “Kijk maar, deze twee zijn niet zo mooi maar de laatste wel, toch?” “Ja, mooi.” Go.
Drie minuten later verdwijnt de zon achter de wolken. “Zou jij mijn zonnebril weer terug willen stoppen?” “Tuurlijk.” Hoesje pakken, gewone bril eruit, zonnebril erin. Hoesje terug in rugzak. Go.
We lopen langs een standje met cake en drankjes. “Oh, een cola zero, daar heb ik zin in. Wil je even mijn portemonnee uit mijn vakje pakken?” Portemonnee eruit, in de rij. Wachten wachten, bestellen, afrekenen, cola’tje ontvangen, portemonnee terug in rugzak. Go.
We lopen een berg af via een trap, komen uit bij een brug over een spoorlijn en belanden op de boulevard. Deze lopen we geruime tijd over, parallel aan het spoor, en verderop zien we een stationnetje. Als we daar aankomen, blijkt de boulevard opgebroken te zijn. Naar rechts kun je niet want zee, en naar links kun je niet want spoor. Terug dus, zeker een meter of zeshonderd. Op het bruggetje dat we net overgelopen zijn, staan inmiddels vrij veel mensen. Wat is hier gaande? Er blijkt een stoomtrein aan te komen, een 70000 uit 1977 (werd ons verteld, ik geloof het eigenlijk niet want de trein oogt eeuwen ouder), de laatste stoomtrein die dit seizoen rijdt. Oeh leuk!, hoe laat? Geen idee, we hebben geen timetable. Binnen nu en vijf minuten? “Wat zullen we doen?”, vraag ik Pieter. “Wachten?” Vooruit, we wachten max vijf minuten. Na vijf minuten hebben we nog geen trein gezien maar dan zijn we intussen zo opgewonden geraakt dat we niet meer durven te gaan lopen. Wat als we weglopen en de trein komt 20 seconden later langs? Dus we blijven staan, en vijf minuten wordt zes, zeven, acht. “Toch maar gaan?”, vraagt Pieter me. “Nog even.” Twee minuten later schiet de stoomtrein met een noodvaart onder ons door, de bak met kolen is duidelijk zichtbaar. Hoe cool!
De stoomtrein uit 1977 (zal toch niet?)
Dan gaan we weer op pad. Inmiddels zijn we al bijna 50 minuten in dit dorpje, Dawlish, waar niets te doen is behalve dat treinstationnetje. “We moeten rechts van dat treinstation zien te komen”, ziet Pieter op de kaart. “Oké, dat wordt dan met de loopbrug over het spoor en dan zitten we goed.” We gaan erheen, nemen de loopbrug, belanden aan de andere kant van het spoor in het stationnetje en zien geen enkele mogelijkheid om vanuit hier weg te komen. Er is geen deur of iets naar een stationshalletje, dat zit allemaal aan de andere kant van het spoor. We turen het perron af, en zien in de verte een loopbrug. “Als we die nou nemen, dan komen we vast aan de juiste kant terecht.”
We lopen erheen, het perron blijkt kilometers lang te zijn, en we komen uit bij een hek waar we met geen mogelijkheid omheen kunnen. Ik voel de moed me langzaam in de schoenen zakken als ik een man die over de loopbrug wandelt vraag: “How do we get to that bridge you’re on?” “Just go all the way back, go down the road and then up through the park.” Ik wil kreunen maar hou me in. “Thanks!” weet ik er nog net uit te krijgen. We draaien ons om, lopen weer dat kilometerslange perron af en volgen de aanwijzingen van de man. Halverwege zegt Pieter: “Ik heb best trek, zullen we een snickers nemen?” Rugzak af, snickers pakken, tas weer dicht, rugzak op, en go.
Het pad naar de loopbrug blijkt best steil. We werken ons riedeltje weer af. “Mag ik mijn stokken, Piet?” “Ja is goed, doe mij de mijne ook maar.” “En mijn zonnebril, kan ik die ook krijgen?” “Tuurlijk.” Alles pakken, regelen, go. Na vijf minuten: “Weet je wat, ik wil eigenlijk mijn pet wel. Zit in mijn hoofdvak.” “Hoofdvak open, graven naar de pet, hoofdvak weer dicht, pet op, go.
En zo voorts. Om 11.45 hebben we net vijf kilometer gedaan, en we moeten er 23. Uiteindelijk zijn we pas om 18.15 uur in Budleigh Salterton, onze eindbestemming van de dag. Niet chagrijnig gelukkig want daarvoor was het weer te fijn en het landschap te mooi, maar wel vermoeid en klaar met de dag. We nodigen na de douche onze gastvrouw – die ons een beetje eenzaam toescheen maar dat uiteindelijk helemaal niet bleek te zijn – uit om met ons een biertje te gaan drinken, en dat doet ze nog ook. Het maakt de avond heel bijzonder, en als we terug komen bij haar huis schijnt de maan ook nog eens zo ontzettend mooi op de zee. Tegen de tijd dat we naar bed gaan, is het feit dat we vanochtend maar niet op stoom kwamen, al lang vergeten.
De maan schijnt prachtig op zee
No reacties