Vreemde taal

0

Pieter en ik zijn druk bezig met het uitstippelen van onze verdere reizen. Vooralsnog is het idee om de maanden november en december lekker in ons huis in Spanje te gaan zitten, veel te lezen, te schrijven en natuurlijk te wandelen, om vervolgens in januari met onze grote tocht door Europa te starten door naar Porto te gaan en vandaar naar Lissabon te wandelen. Daarna willen we 120 kilometer ten zuiden van Lissabon de zogenaamde Fisherman’s Trail opgaan die ons in 225 kilometer naar de zuidkust van Portugal brengt. Vandaar zullen we van richting veranderen en oostwaarts wandelen richting Gibraltar. Hoe we dat allemaal gaan schaffen is ons nog een raadsel, maar het plan is er. En waar Pieter dan met name bezig is GPX-routes van het internet af trekken en te kijken of we accommodatie kunnen vinden onderweg, denk ik alleen maar: maar ik spreek geen woord Portugees!

Dat vond ik aan onze vakantie in Engeland een absolute uitvinding: dat elk gesprekje moeiteloos verliep. Ons Engels is niet briljant, maar goed genoeg om ons te redden in gesprekken over welk onderwerp dan ook. Al werden we soms ook overvallen door verbaasde blikken, waarna we bedachten wat we ook alweer gezegd hadden, en dan in lachen uitbarstten. Zo waren we op een gegeven moment bij Dawn thuis, een ontzettend lieve dame die haar huis volledig aan ons beschikbaar stelde, en die voor ons brood in het broodrooster wilde stoppen, waarop Pieter riep: “Oh, but we can do that ourselves hoor!” Ik keek Pieter aan, trok mijn wenkbrauwen op en playbackte naar hem: hoor?! Hij sloeg zijn hand voor zijn mond, riep “Oh!” en keek naar Dawn, die volledig onbewogen doorging met het brood. Ik denk dat de Engelse beleefdheid ons hier redde, want Pieter had haar wel net voor hoer uitgemaakt.

Minder heftig maar minstens zo vreemd is mijn reactie als iemand me bedankt op de route, voor bijvoorbeeld het openhouden van een hekje of het opzij stappen van het pad om iemand langs te laten. In het Nederlands reageer ik vaak op een ‘dank je wel’ met ‘joe’. Ik weet niet waarom, maar dat is lekker kort en toch vriendelijk. ‘Graag gedaan’ kost me dan toch te veel moeite, denk ik. Maar in Engeland zei ik dat ook tegen iedereen die ‘Thank you!’ tegen me zei als ik me hoffelijk opstelde. Met een luid ‘Joe!’ vervolgde ik dan mijn weg, waarschijnlijk de Engelsman in verwarring achterlatend. Waarom zegt die stinkende wandelaar ‘You!’ tegen mij?

Je kunt je voorstellen dat als we dit soort suffe dingen al fout doen in het Engels, ik het ergste vrees voor mijn Portugees. Ik kan nog geen kop koffie bestellen in die taal, laat staan dat ik telefonisch een accommodatie moet boeken. Ik ga zo maar eens DuoLingo downloaden en keihard aan de slag.

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

No reacties