‘Hoe is dat nou, om terug te zijn in Nederland?’ Het is een vraag die veel mensen ons stellen, sinds we voet hebben gezet op Nederlandse bodem. Het antwoord is niet zo één-twee-drie te geven. We kunnen niet zeggen: ‘Oh, helemaal geweldig!’, of ‘Nou, eigenlijk geen zak aan’. Het is namelijk van alles wat.
Zo begon onze terugkomst natuurlijk verrukkelijk. Het is een voorrecht om bij je (schoon)moeder in te mogen trekken en daar een eigen slaap- en badkamer te hebben, plús een kantoor waar je naar hartelust kunt schrijven. En dan ook nog eens bij een schoonmoeder die tolerant is, nooit zeurt, en het gezellig vindt dat we er zijn. Dat is een groot goed! Dat ik diezelfde week nog babs mocht zijn bij mijn vriendin die ging trouwen, was een geweldig begin van onze tijd hier in Nederland.
Ik moest pasfoto’s laten maken voor mijn nieuwe paspoort.
Door de regen op weg naar mijn zus
Maar er waren ook heftige momenten. Zo ging ik vorig week mee met mijn vriendin die borstkanker heeft, om haar te vergezellen bij haar een-na-laatste bestraling in het UMC Utrecht. De dag erna zou het erop zitten, de dagelijkse trips naar Utrecht om haar borst flink onder vuur te laten nemen, en dit keer mocht ik erbij zijn. Ik vond het bijzonder om te zien hoe Liselotte heel relaxed het hele gebeuren onderging. Ze vertelde me zelfs dat ze er wel van genoot, van haar zeven minuten stilte en rust, haar dagelijkse ‘me-time’ eigenlijk, op dat bed in die enge machine, maar ik vond het vooral erg indrukwekkend allemaal. Ik mocht vanuit een aangrenzende kamer meekijken op tal van monitoren, waarbij een radiotherapeut me geduldig uitlegde wat ik zag en waar zij op lette in de bewegende beelden die voor mij niets meer waren dan bibberende blobsjes. En na slechts enkele minuten mochten we Liselotte weer halen en zat het erop. Nu is het afwachten hoe haar herstel verloopt, in hoeverre ze zich moe gaat voelen en hoe haar borst geneest, maar de laatste sessie zit erop en als het goed is heeft ze die kanker fiks te grazen genomen! Een dikke thumbs up voor mijn vriendin.
Ook waren er verdrietige momenten. Pieters oom is vorig week heel plotseling overleden. Die liet een week of zo vrij a-typisch gedrag zien, van dat gedrag waardoor iedereen dacht: wat is er toch met hem aan de hand?, en toen piepte hij er zomaar, in zijn slaap, stiekem tussenuit. Waarschijnlijk is hem allerlei ellende bespaard gebleven door zijn plotselinge heengaan en is het in die zin goed zo, maar het blijft verdrietig. Zijn dochter Jeanine hield een pracht van een toespraak, en ook Pieters tante Joke vertelde een mooi verhaal. Ze vertelde hoe haar vader uit een gezin komt van veertien kinderen, tien jongens en vier meisjes, en dat die veertien kinderen bijna allemaal hun oudste zoon Everard, Everhard of Everardus hebben genoemd. Zo kan het zijn dat Eef, Pieters oom en Jokes oudste broer, tien (!) neven heeft die dezelfde naam dragen. Zo bijzonder. Na de korte maar prachtige ceremonie, liepen we gezamenlijk met zijn kist over de kiezelpaden van Zorgvlied in Amsterdam naar het crematorium, paraplu’s boven onze hoofden en plassen rondom onze voeten. Onder een hard huilende hemel namen we afscheid van Eef, die 81 jaar oud geworden is.
Want huilen, dat doet de hemel. En niet zo’n beetje! We zijn nu drie weken thuis, en in die drie weken heeft het elke dag ofwel de gehele dag geregend, of een groot deel van de dag. Ongelofelijk wat een hoeveelheid water is er naar beneden gekomen sinds we in Nederland zijn! Het stemt me vrolijk dat we dit vreselijke weer volgende week fijn achter ons kunnen laten, want we vertrekken over drie dagen naar ons huis in Spanje. Dat land waar de zon – bijna – altijd schijnt en waar het geweldig toeven is zo aan het eind van het jaar. Dus de rugzakken zijn schoongeboend zodat we die weer kunnen gebruiken – ik heb Pieters moeder nog nooit zo enthousiast gezien over een klusje, die zei letterlijk ‘Oeeeh, wat spannend!’ toen we de rugzakken onder water duwden in haar bad en met washandjes en wolwasmiddel de vele vetvlekken en modderstrepen te lijf gingen, het had zoiets liefs (en eigenaardigs 🙂 ) – en de boodschappenlijstjes liggen klaar. Alles wat we moeten kopen maar vooral ook moeten inpakken staat er hopelijk op en daar gaan we de komende dagen maar eens mee aan de slag. Fiets ophalen bij mijn zus zodat ik in Spanje een paar bergjes kan beslechten, bergschoenen invetten zodat we rondom ons huis de nodige wandelingen kunnen maken, en een nieuwe waterzak kopen want die was iets te beschimmeld geworden de afgelopen zes maanden.
Met Rosalie en Martijn liepen we een heerlijke wandeling door en rondom Muiden. Hier kijken we naar een prachtig zeilschip dat aanlegt in de sluis
Maar ondanks de regen en de drup was onze tijd hier in Nederland vooral fijn. Warm, liefdevol, en gezellig. We hebben zoveel mensen gezien, zoveel lekkers gegeten, zoveel mooie glazen wijn gedronken, zo ontzettend veel geknuffeld en gezoend. We hebben meegehuild met vrienden met wie het nu even niet zo goed gaat, we hebben gelachen om de leuke dingen die gebeurd zijn, we hebben bijgekletst, gehoord hoe iedereen de afgelopen tijd is doorgekomen, en we hebben genoten. Genoten van verhalen, van borreltjes hier en daar, van lange avonden aan de dis en korte lunches. We hebben nieuwe woningen bewonderd, ons vergaapt over goed gelukte verbouwingen, ons verbaasd over de metamorfose van een vriend die ontzettend veel is afgevallen, we hebben gewandeld langs Gooimeer en over de hei. Pieter heeft nog financieel advies gegeven aan een vriendin van Denise – iets wat hij echt heel leuk vindt, kletsen over Bitcoin en beleggingen en zo – en ik heb geluncht met thrillerauteur Inge Spaan, die me ontzettend heeft geïnspireerd en me een duwtje heeft gegeven in de richting van een opleiding die ik nu overweeg.
Kortom, als je ons vraagt: ‘Hoe is dat nou, om terug te zijn in Nederland?’ dan zeggen we: het is alles wat je je maar kunt bedenken en meer, maar vooral erg fijn.
Al kan die regen ons zo langzamerhand gestolen worden.
No reacties