Wat is het toch vreemd om in de bergen te fietsen. Zo vaak lijkt het of ik steil omhoog ga en dan kan ik met gemak in de vierde versnelling rijden, en andere keren oogt het alsof ik naar beneden ga en bereid ik me geestelijk al voor op een makkie, en dan kom ik met mijn tong op mijn knieën in de eerste versnelling nog niet vooruit. Zo ging het vandaag ook. Al was wel duidelijk dat het gros van de tocht gewoon met tong op knieën in de eerste versnelling zou worden, want we hebben een col beklommen! Coll de rates om precies te zijn. Een col waar professionals hun vingers blijkbaar bij aflikken, zo vertelde het internet ons. Kleine tien kilometer lang, 654 hoogtemeters en een maximale stijging van 12%. Check it out:
Ik was best nerveus, zoals ik dat altijd ben voor dit soort fietstochten. Maar nu ik niet langer vastgeklikt fiets, vind ik een berg als dit veel minder eng dan voorheen, toen ik regelmatig vanuit stilstand omdonderde omdat ik niet snel genoeg los kwam van mijn pedalen. We gingen met de fietsen op het dak van ons Upje naar een dorpje Parcent, en vanaf daar startte de tocht. Bidons vol koud water, banaan en Snickers in de rugpockets van ons t-shirt, en gaan. Het bleek dat een Deens team bezig was met een recordpoging, die wilden de klim doen in 12.5 minuten, en die snelden ons voorbij! Ik denk dat ze wel drie keer zo hard gingen. Geweldig om te zien, maar boven gekomen hoorden we dat ze het niet gehaald hadden: 13.43 minuut. Het waaide dan ook hard en de omstandigheden waren niet ideaal. Maar voor ons wel! Blauwe luchten, geweldige vergezichten, niet achterlijk zwaar, niet te warm. Ik heb echt ontzettend genoten. Maar het is een verraderlijke berg: bij 6.8 km ben je op de coll, maar niet op de top. Dus waar ik triomfantelijk, en met best nog wat energie, bij de coll afstapte, zei Pieter: ‘En gaan we dan nu naar boven?’ Huh, we zíjn toch al boven?
Maar de echte top, via een pad van betonnen platen dat zigzaggend en supersteil (zie het donkerrood hierboven) naar boven liep, lag nog enkele kilometers van ons verwijderd. Oké, laten we een poging wagen. Pieter snelde voor me uit, ik ging er hijgend achteraan. Rond de 8.5 kilometer was het zo steil dat mijn voorwiel van de grond af kwam telkens als ik trapte, en toen vond ik het niet leuk meer. Pieter was intussen staand op de pedalen naar boven aan het stumpfen, maar ik kon niet meer. Omgedraaid, naar beneden gegaan, en op Piet gewacht bij het restaurant op de coll. Wat was ik trots op mezelf! Afgezien van de beklimming van de Mont Ventoux heb ik nog nooit op deze manier een col beslecht en het ging echt goed. Tot die 12% dus. Maar Pieter heeft het gehaald tot de top, die held! Echt superknap.
Hier staat Pieters fiets, eenzaam op de top. Maar wat een uitzicht hè?
De afdaling – iets waar ik ook als de dood voor ben – was in één woord waanzinnig. Je had continu overzicht, er zat maar één haarspeldbocht in en verder heel relaxte bochten, er was nauwelijks verkeer, we hadden de wind in ons gezicht die ons een beetje afremde, en je kon zo geweldig ver kijken. Het is jammer dat je geen foto’s maakt als je zo naar beneden snelt, dan had ik het jullie kunnen laten zien. Maar met deze foto’s krijgen jullie hopelijk een beetje een beeld van hoe mooi deze fietstocht was, en begrijp je dat we vol adrenaline en zo blij als kinderen in de auto terug naar huis gingen.
Zo cool!
Het is dat we maandag naar huis gaan, maar anders hadden we deze tocht volgende week weer gemaakt. En de week erna weer. Hier zou ik geen genoeg van kunnen krijgen! Maar helaas rijden we maandag met Uppie naar huis, om ons klaar te maken voor de Camino de Santiago waar we 18 april mee starten. Oók leuk!!!!
No reacties