Vijf jaar geleden wandelden Pieter en ik ook van Santiago naar Porto. Toen deden we de ‘inland’ route, via vooral veel maïsvelden en wijngaarden. Toen we in Porto aankwamen, hadden we nog een aantal dagen over, en zijn we op één van die dagen naar Matosinhos gewandeld om daar als lunch een sardientje te eten. Daar staat Matosinhos bekend om: de straatjes vol met BBQ’s waar sardientjes worden gegrild. Dit keer waren we gewoon via de kustroute Matosinhos in gewandeld en wisten we: er moeten vanavond natuurlijk weer sardientjes gegeten worden! We gingen het hotel uit en volgden de aanwijzingen van de hoteleigenaar richting de rivier. Ik had op Google Maps een restaurant uitgekozen dat goed scoorde, maar vóór we daar aankwamen, liepen we langs een ongelofelijk druk terras en een even zo vol restaurant aan de andere kant van de stoep. Op het terras was nog één tafeltje vrij. ‘Deze doen we’, zei ik stellig tegen Pieter. Iets wat zó vol zat, kon alleen maar goed zijn. Het tafeltje bleek nog vrij te zijn, we gingen zitten, en iedereen die na ons aankwam, werd op de wachtlijst gezet. Amper twintig minuten later hoorde ik een vrouw tegen haar man zeggen: ‘We have to wait 50 minutes. That’s okay, right?’ Vijftig minuten wachten! Dat zou ik volgens mij voor geen enkele maaltijd doen, laat staan voor sardientjes van € 7,50! Maar wij knepen elkaar in de hand en konden ons geluk niet op. Soepje vooraf en toen een schaal met twaalf sardienen. Die visjes fileren is een kunst op zich, maar gelukkig kun je de graatjes gewoon eten. Maar goed ook, want daar blijven er nogal wat van in de vis achter, hoe hard je ook je best doet. Het was heerlijk. Volgens mij zaten we serieus bij het populairste restaurant van de hele stad, en met een fles wijn en een fles water erbij rekenden we € 28 af. Niet zo gek dus dat iedereen hier wilde eten; cheap!

Vandaag is het de allerlaatste dag van onze camino. Althans, de allerlaatste wandeldag. We vliegen pas over drie dagen, maar na vandaag kunnen de bergschoenen in de wilgen en onze volledig versleten t-shirtjes in de prullenbak. Het is nog vijftien kilometer van Matosinhos naar Porto; we zullen elke kilometer laten tellen! We lopen extra langzaam en staan overal stil. We staan stil bij een beeld van wanhopige vrouwen die hun armen uitgestrekt hebben richting zee. Het is de verbeelding van een beroemd schilderij over een storm in 1947 die aan 152 vissers het leven kostte en een enorme impact had op de gemeenschap hier. Daarna bewonderen we sporters op het strand die een spel spelen dat het midden houdt tussen padel en beachvolleybal. In plaats van met hun handen te volleyballen, doen ze dat met houten rackets. Strakke glimmende lijven in minimale kleding. Daar staan we zeker even bij stil. Iets te lang naar Pieters mening, haha! Het strand is nog aardig leeg op dit uur, maar de boulevard is druk met wandelaars en hardlopers, en elk strandtentje zit vol met mensen aan de koffie.

Al snel na vertrek passeren we Forte de São Francisco Xavier, een fort uit de 17e eeuw

We maken deze foto onder een mooie pergola

die we vijf jaar geleden ook maakten op ongeveer dezelfde plek, toen we sardientjes gingen eten in Matosinhos. Zoek de verschillen!

We hebben twee plannen voor vandaag: even met de voetjes in zee, en een Magnum eten. In beide heb ik al weken zin, maar suf genoeg realiseren we ons pas dat het strand voorbij is op het moment dat we langs de monding van de Douro lopen en de zee achter ons ligt. Dat worden dus geen frisse zeevoetjes. De Magnum echter laat ik me niet door de neus boren dus het eerste tentje in de buitenwijken van Porto dat ik spot met zo’n Ola bord doen we aan. Een dubbel caramel met popcorn (jaja) voor mij en een dubbel caramel amandel voor Piet. Zo lekker! Het heeft de calorische waarde van een pak boter, ik weet het, maar dat kan ons nu even niet schelen. Na 3.500 kilometer is dit toch wel het minste wat we ons mogen veroorloven (ik ga dit excuus nog heel veel gebruiken de komende dagen, ik voel het! 🙂 )

Yes!

De hele dag hebben we plat gelopen, maar onze accommodatie blijkt zo’n beetje op de top van Porto te liggen: we moeten 350 meter de lucht in! In de snikhitte, en met een Magnum in onze buik. We spelen dus een beetje vals en doen dit:

Maar daarna moeten we nog minstens 2,5 kilometer verder omhoog en zigzaggen we van schaduwzijde naar schaduwzijde door de smalle straatjes. Bij de laatste kilometer die we nog moeten staan we even stil, geven we elkaar een dikke zoen, en dan gaan we door.

De laatste kilometer!

We hebben – per ongeluk, want je weet het echt nooit – het mooiste appartement van heel Porto geboekt. Het ligt aan de achterkant van het pand met niets dan groen om ons heen, en je hoort hier niets. Het is ruim, licht, en heeft een prachtig terras waar Pieter nu even ligt te bakken (max vijf minuten, langer gaat niet) en waar onze was te drogen hangt. We douchen, we zetten muziek op, en ik ga zo even biertjes kopen om op dit geweldige terras te drinken. En dan proosten we. Op de afgelopen zes maanden. Op onze gezondheid, onze liefde. Op ons ongewoon heerlijke leven samen. Op de mooiste reis van ons leven die we net hebben gemaakt. En op onze geweldige vrienden, en onze superfijne familie. Die we gemist hebben en die we binnenkort weer zien. Daar proosten we allemaal op. Ik denk maar zo dat we meer dan één biertje nodig hebben.

PS Morgen blog ik gewoon weer hoor! En daarna ook, maar ik denk niet meer zo regelmatig als nu. Mocht je het leuk vinden over onze strapatsen te blijven lezen, geef je dan op voor de nieuwsbrief. Vinden we tof! Vind je het mooi geweest? Dank je wel dat je met ons wilde meereizen, we hopen dat je ervan genoten hebt. Het was een buen camino!

Ons terras…

Slapen: een geweldig appartement van BO-Marquês. Zij verhuren meerdere appartementen en we zaten eerder bij één van hun plekken, maar geen is zo mooi als deze. We betalen 70 euro per nacht en het is zo mooi. Als je ooit in Porto bent, raad ik je deze zeker aan!