Het is zover: we zijn er helemaal klaar voor! Afgelopen weken stonden bol van deetjes met familie, vrienden en oud-collega’s, en tussendoor moest het huis nog even opgeleverd worden. We hebben – anders dan we hiervoor van plan waren – ons appartement toch maar te huur aangeboden, en aankomende vrijdag komt Daisuke, een Japanner, erin met zijn vrouw. Vandaag stond in het teken van kuisen van het huis; mijn favoriet! Maar het moest gebeuren en nu is ons appartement spic and span voor de nieuwe bewoner, die er hopelijk twee jaar in wil wonen.
Met toch wel een beetje weemoed verlaten we ons huisje…
Zelf voelden we ons een beetje nostalgisch de laatste week. Afgelopen vrijdag moesten we anderhalf uur ons huis uit omdat de makelaar langs zou komen met enkele kijkers, en toen liepen we naar Brava, ons favoriete restaurant op loopafstand van ons huis. We stonden halverwege de weg, op een stoepje bij een stoplicht, en voor en achter ons reden auto’s langs, allemaal met een rustig tempo, heel relaxed. Een zeer getalenteerde skater vloog voor ons langs, een vrouw met een meisje van een jaar of twee aan haar hand stond aan de overkant van de weg te wachten tot het licht groen werd. De zon scheen ons in de rug, in de middenberm bloeiden narcissen, ik hoorde een dame bij het verlaten van de Albert Heijn ‘Werk ze nog hè Ria!’ roepen wat me een heel warm gevoel gaf, en toen was ik me er opeens heel bewust van wat een geweldige stad dit toch is.
‘Wat is het toch fijn hier hè?’ zei ik tegen Pieter.
‘Ik wou net precies hetzelfde tegen jou zeggen.’ Hij kneep even in mijn hand. Opeens werd het wel heel duidelijk dat we hier heel lang niet zullen zijn, en dat we het misschien nog gaan missen ook. Utrecht is toch wel echt ons stadsie!
Maar om ons huis goed op te kunnen leveren, slapen we al een paar nachten bij Tineke, Pieters moeder. Zij heeft ons heel lief een volledige kledingkast ter beschikking gesteld voor onze kleding en schoenen. Zo fijn! Al het andere is opgeslagen in een opslagbox van 2 x 1 x 3 meter. Pieter blijkt ook alweer een talent voor stapelen te hebben; het paste allemaal maar net! Wat een troep kan een mens toch verzamelen in zijn leven.
Stapelen stapelen in de opslag
Daar gaan we, onze laatste trip naar Tineke, met onze fietsen op het dak en nog een paar kratten in de auto.
Onze rugzakken staan hier in de logeerkamer te trappelen van ongeduld, die kunnen net als wij niet wachten om morgen op pad te gaan. We zijn opgewonden, blij en toch ook een beetje nerveus. Bevallen onze schoenen wel, die we onlangs volledig hebben laten herzolen? Hoe zal het gaan met de rugzak, de rug, het weer, de route? Houden mijn knieën het? Ik ben vrijdag naar een fysiotherapeut gegaan en die heeft me wat oefeningen meegegeven voor onderweg. Hopelijk is dat voldoende om het zwellen van mijn knie een beetje tegen te gaan. We gaan het zien!
Morgen gaat de wekker al vroeg, want Pieter moet om 8.15 uur bij de tandarts zijn hier in Laren. Als hij terugkomt, eten we nog een gebakje met Tineke om mijn verjaardag de dag erna alvast te vieren, en dan is het READY – STEADY – GO! Lekker op pad, kilometers vreten en genieten van het mooie Nederland, België, Frankrijk en daarna Spanje. We denken wel zo’n zeven maanden op pad te zijn, hopelijk redden we het tot Malaga vóór de winter begint. Als je het leuk vindt om te kijken waar we zo’n beetje uithangen deze lente, zomer en ook najaar, dan is dit het schema van onze tocht. Niet elke dag is ingevuld, maar dan heb je een idee tot Santiago. Mochten we elkaar ergens onderweg kunnen treffen, laat dat dan vooral weten. Hoe supergezellig zou dat zijn?!
No reacties