Vandaag wandelen we van Seaton naar Seatown, een wandeling van 25 km waarvan de eerste helft volgens de gids door de ‘undercliffs’ gaat. Dit is een national park dat door zogenaamde landslips is ontstaan en dat bestaat uit een aaneenschakeling van bossen die iets weg hebben op een tropisch regenwoud. Je beweegt wat weg van de zee en vindt jezelf volledig omgeven door groen. Na dagen van wind, wegkijken en zeezicht lijkt ons dit wel wat!
Het landschap is prachtig. Tropische varens, de bodem van het bos dat volledig is bedekt door klimop, lianen die vanuit bomen naar beneden hangen, boomwortels die de grond tot een schouwspel maken, het is echt heel erg mooi. En anders dan welk bos dan ook dat we kennen in Nederland. Het voelt daadwerkelijk als een regenwoud, maar daar zal het feit dat het regent ook mee te maken hebben. Al houdt het bladerdek boven ons hoofd ons stiekem aardig droog.
Op een gegeven moment komen we bij een splitsing van houten vlonders, net nadat we een ouder stel zijn tegengekomen. “I see you looking”, zegt de man terwijl hij naar ons terugloopt als we stil houden bij de splitsing. “If you go here”, en hij wijst naar compleet nieuw ogende vlonders, “you’ll feel like you just entered the Mediterranean. It’s a new stretch and we thought it was absolutely surprising.” “Is it a lot longer than the official South Path?”, vraag ik hem nog even. Wil toch zeker weten dat we niet per ongeluk worden overgehaald tot het lopen van kilometers extra. “Nah, it’s about the same I would say.” We doen het! Pieter en ik verlaten het pad en duiken de nieuwe vlonders op. Al snel verandert het landschap rondom ons volledig. We zien de zee weer – die zijn we de hele ochtend kwijt geweest- , de vegetatie is laag en heel bijzonder met bloemen die overal in bloei staan – dat zie je niet zoveel meer zo halverwege september – en er zijn opeens heel veel vlinders. Hoe anders dan net in dat toch wel donkere bos! We zijn dankbaar voor de tip van de oude man en blij: hoe leuk is het om advies van een vreemde op te volgen en niet te weten wat je zult aantreffen.
Maar nadat we weer het bos induiken en we merken dat we toch wel heel veel moeten stijgen en dalen, besluit ik te checken in het boekje hoe deze route vandaag nou precies verloopt. De afstand heb ik in mijn hoofd, maar tot mijn grote schrik zie ik dat we 1000 meter moeten stijgen en even zoveel moeten dalen! Ik weet niet waarom ik bedacht had dat vandaag een makkie zou worden, maar 1000 meter is in any book een enorme hoeveelheid. En als we na de lunch het bos achter ons laten, de wind aantrekt en het heel veel harder gaat regenen, wordt de ondergrond ook nog eens glad en gevaarlijk en vind ik het allemaal wat minder grappig. Als we dan na uren in de regen een meisje tegenkomen dat onze richting op loopt en aangeeft dat we nog twee enorme bergen over moeten tot we bij Seatown aankomen, zakt me de moed in de schoenen. Ik kijk Pieter aan en zeg: “Wat een totale mindfuck vandaag hè?” Hij lacht, geeft me een zoen, en ik denk alleen maar: ja wat wil je dan doen Mies? In het struweel gaan zitten en huilie huilie? Ook geen optie. Dus we ploeteren verder door de modder, stijgen over extreem steile paden, dalen af over enorme traptreden die zijn uitgehouwen in de heuvels en komen uiteindelijk volledig verzopen, doodmoe en met knieën als ballonnen aan in Chideock, het dorpje nabij Seatown waar onze B&B staat. Halleluja!
Het blijft lastig om je niet te laten overvallen door dit soort mindfucks als je wandelt. Altijd als je denkt: dit wordt een makkie wordt het dat helemaal niet. En als je denkt: dit wordt een rampzalige dag, dan loop je bij wijze van spreken met twee vingers in je neus de hele afstand. Dus wat is wijsheid? Niets lezen en je gewoon laten overvallen door de dag? Of wel voorbereiden, maar dan alsnog de dag maar nemen zoals hij komt? Ik weet het niet precies maar de mindfuck die vandaag voor ons was, die hoef ik niet meer thank you very much!
No reacties