Het ontbijt in het hotel in O Pedrouzo bevalt ons niet zo, dus we besluiten ergens in de stad een ontbijtje te scoren. Op straat, waar we lopen onder een mistige wolkendeken, is het bizar stil. Ook nadat we heerlijk ontbeten hebben en het juiste pad hebben gevonden, zien we geen enkele andere pelgrim. We worden nerveus. Wat is er aan de hand? Is het omdat het zaterdag is? Zijn we te laat en wandelen we achter de massa aan? Hebben we ergens een nieuwsbericht gemist? Als we een kilometer later ergens rechtsaf slaan, wordt het duidelijk; de camino gaat om O Pedrouzo heen. Als je er niet slaapt, hoef je er ook niet te wandelen. Toch is het vandaag beduidend rustiger dan gister; geen meisjes in onderbroekjes met ghettoblasters in hun rugzak vandaag. School is out 🙂
Bij het verlaten van O Pedrouzo wandelen we langs wat leuke street art
De route is glooiender dan we de afgelopen dagen gewend zijn. Wel is het vooral eucalyptusbos wat de klok slaat, iets wat we wel degelijk kennen intussen. Als we na zes kilometer door zo’n bos lopen, schrikken we ons allebei het schompes van een enorm kabaal. Het blijkt dat de startbaan van het Santiago vliegveld achter de bomen ligt; van elk vliegtuig dat opstijgt krijgen we een halve hartverzakking, zo hard klinkt het. We naderen de grote stad!
Wel wat pelgrims maar beduidend rustiger dan gister
Zes kilometer voor het eindpunt horen we in plaats van vliegtuiglawaai een prachtig geluid bij het naderen van een tunnel. Er staat een man op een contrabas te spelen. Wij zijn helemaal geen stempeljagers, laten alle tafels met stempels waar pelgrims massaal voor in de rij staan links liggen, maar de stempel die deze man ontworpen heeft is té mooi om niet in ons pelgrimspaspoort te zetten. Daarbij speelt hij geweldig, dus we staan even stil, genieten van de mooie tonen onder de tunnel en geven hem ons kleingeld.
Die rechter stempel, ‘The last tunnel’ met twee contrabassen en een kilometerpaaltje. Te gek!
Deze geweldige muurschildering zien we enkele kilometers voor Santiago
Dan is het op zoek naar het postkantoor waar Pieters rugzak heen gebracht is. Het blijkt dat we via het plein van de kathedraal geleid worden dus dan is het simpel: een selfie is op zijn plek! We zouden duizend dingen kunnen doen in Santiago, waaronder ons favoriete restaurant Taberna O Bispo bezoeken, maar we moeten door door door! Op naar het busstation waar we de bus nemen naar Ferrol. Morgen starten we er de Camino Inglès. Toch kunnen we niet de kathedraal voorbij lopen zonder dat even te vieren. Dus bij dezen.
Morgen gaan we starten met de Engelse weg, een camino die dagen aan de ruige kust combineert met dagen door het groene Galicische landschap; we zijn heel erg benieuwd! Reizen jullie weer met ons mee?
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens in de zoveel tijd een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties