Jerez is leuk. Een mooie stad vol gezellige cafés, mooie restaurants en sherryhuizen. We eten verrukkelijk maar zijn vooral enorm in onze sas met ons hotel. We slapen zo lekker! Het ontbijt zit, zonder dat we het wisten, bij de prijs inbegrepen. Of we wellicht roerei met bacon willen, vraagt de mevrouw die rondscharrelt in de ontbijtzaal ons vanochtend. Sí señora! De koffie is zo lekker dat Pieter er maar liefst vier kopjes van neemt, en tegen negenen togen we naar de supermarkt voor een paar bammetjes voor de lunch. Half tien zijn we er klaar voor, en wat denk je? Het regent!

Ach, het begint te wennen zo langzamerhand…

Jerez uit wandelen we een tijdlang over een brede boulevard die geflankeerd wordt door sinaasappelbomen aan de ene zijde, en palmbomen aan de andere. De sinaasappelbomen hangen overvol, al heeft de storm van de afgelopen dagen honderden sinaasappels op de grond gewaaid. Het is een grappig gezicht om overal om je heen fruit te zien liggen waar je normaal gesproken geld voor betaalt. Zouden ze soms niet te eten zijn, dat iedereen ze laat hangen?

Daarna gaat het kilometers lang langs het spoor. Geen druk spoor; we zien geen enkele trein. Wel moeten we om plassen heen slalommen, plassen die de witte lucht weerkaatsen en soms zo breed zijn als het hele pad. Nadat we het spoor kwijt zijn, komt het vliegveld in beeld, terwijl we langs aardappelvelden en Bolletjesraket lopen. Ja ja, ik heb Google Lens er weer op nageslagen natuurlijk! Mariadistel, waarvan de naam Tijgerdistel veel logischer was geweest vanwege de tijgerpatronen op het blad, staan overal tussendoor. Op een gegeven moment, het is dan al aardig droog, valt mijn oog op hoevensporen. Een ree! Ik kijk om me heen en zie alleen maar akkerbouw. Geen boom te bekennen. Lopen hier reeën rond? Er komen meer en meer sporen bij en dan realiseer ik me: dit is geen ree, dit is een schapenkudde. We lopen lange tijd over het pad waar we naast plassen nu ook duizenden schapenkeuteltjes moeten omzeilen en dan zien we ze: een modderveld met honderden schapen. Er staan een paar lammetjes tussen. Het lentegevoel hadden we al door de temperatuur (het is een graad of 21) en door de luidkeels zingende vogeltjes die ons al de hele ochtend trakteren op gezellig gezang, maar nu we de lammetjes zien wordt dat nog veel sterker. Als dan de regen stopt en het wolkendek bij tijd en wijle plaats maakt voor blauwe lucht, zijn we helemáál gelukkig!

Het vliegveld lopen we voorbij zonder ook maar één vliegtuig te zien, en dan draait het pad zo, dat we naast de snelweg lopen. Tussen ons en de langsrazende auto’s groeien pijnbomen. Hun donkere groen, het wit van wolkjes in de blauwe lucht, het felgroene van de akkers en de oranje pluimpjes van de Chinese Tamarisk maken het plaatje prachtig. Na zeker tien kilometer zo gewandeld te hebben, lopen we onder de snelweg door en vervolgen onze weg met het lawaai nu van de andere zijde. Het pad wordt modderig en zeer vermoeiend. De modder is van het soort dat grote brokken klei vormt onder je schoenen. Er zijn momenten dat de laag zo dik is, dat elke voet wel twee kilo extra weegt en je het idee hebt op hakken te lopen. Zwaar!

Zulke extreme plakmodder!

Ook dit duurt weer uren, maar uiteindelijk doemt dan toch in de verte El Cuervo de Sevilla op. We wassen zo goed en zo kwaad als het gaat de plakmodder van onze schoenen in een grote plas, en zijn blij met de laatste drie kilometers over asfalt. We zien er niet uit, met modder tot aan onze kont en de bergschoenen in de hand, maar dat maakt ons niets uit. We hebben 27 kilometer gewandeld, het is droog en zonnig, en morgen gaan we in korte broek. Hopelijk met opnieuw veel gezellig gezang.

Slapen: Apartahotel Enfasis-Group, voor 68 euro incl ontbijt een tweepersoonskamer in een prachtig hotel. De uitbater is supervriendelijk en het ligt hier prima. Fijne plek!