Voor het eerst

Een dag van ‘many firsts’, dat was het vandaag. Want het was de dag dat we voor het eerst:

• gezelschap hadden! Gisteravond had de landlady van onze kamer al gezegd dat naast ons een Duitse dame verbleef die vandaag de Fisherman’s Trail zou starten, en daar nogal nerveus over was. Dat was niet gelogen. Vanochtend bij het tandenpoetsen kwam ze langs, deze Rebekka. Of ze vandaag met ons mee mocht wandelen, want ze vond het superspannend om in haar eentje aan deze tocht te beginnen. Waar ze precies bang voor was weet ik niet, maar ze vatte het samen als ‘I’m a woman walking alone’. Vieze Portugese mannetjes blijkbaar. Tuurlijk, wandel maar mee! Ze was, buiten dus doodsbang, bijzonder relaxed. Té bijna. Ze had geen water bij zich. Eigenlijk geen fatsoenlijk eten. Liep met een kussen onder haar arm (I kid you not!) en een handtasje om haar schouder. Als we pauzeerden (doen we meestal twee keer per dag) pakte ze een mueslireep. Ze heeft de hele dag geen slok water gedronken. Elke keer als ik vroeg: ‘Are you okay?’ riep ze ‘Perfect!’ en stak ze haar duim in de lucht. Ik vond het echt heel leuk om met haar te wandelen. Zo anders als er iemand bij is. Nieuwe gesprekken, nieuwe dynamiek, nieuwe energie. Ik vind met Pieter wandelen verrukkelijk, maar dat vandaag Rebekka erbij was, was toch wel een cadeautje.

Met Rebekka wandelen door het rulle zand

Het leek soms wel een maanlandschap

Met Rebekka vlak voor onze eindbestemming van de dag

• dat we andere wandelaars troffen! Toen we met zijn drieën na acht kilometer pauze hielden, kwam de ene na de andere wandelaar voorbij. Ik was in shock! De afgelopen 24 dagen zijn we alleen Gert tegengekomen, en nu liepen we bijna in optocht naar het volgende dorp! Nee hoor dat is overdreven, we hebben in totaal een jongen gezien uit Estland, een man uit Canada, een jongen uit Duitsland en een Duits gezelschap van vier mensen die we voorbij liepen toen zij pauze hielden. Maar toch!
• de route vervloekt hebben. Vooruit, tussen Porto en Coimbra heb ik ook regelmatig gedacht: wat doen we hier?, maar vandaag hebben we van de 20 kilometer ik denk 19.7 kilometer door rul zand gelopen. Diep rul zand waarin je een stap zet en dan ongeveer twee stappen terugglijdt. Ploeteren! Niet te doen! Ik vrees dat we morgen echt spierpijn hebben want ik heb mijn benen totaal anders gebruikt dan de afgelopen weken. Tegelijkertijd was de route adembenemend mooi dus in die zin vervloeken we natuurlijk helemaal niets!
• de hele dag de zee hebben gezien. En hoe! Zoveel kliffen, inhammen en grotten. Azuurblauw water. Rotsblokken zo groot als een flatgebouw die dan los in zee staan en de golven doen breken met het grootste kabaal. Het was spectaculair. Of elke stretch van deze route zo prachtig is als deze weten we niet, maar het belooft wat. Al mag dat zand wel wat minder. Dat dan weer wel.

Slapen: een appartementje voor onszelf voor € 40, van Corkoon Boutique Studio’s. Zo mooi en nieuw en modern, met geweldige douche, keukentje en fijn bed. Niets meer aan doen!

De hele dag dit soort vergezichten. Daar krijg je toch nooit genoeg van?