“Waar zijn nou al die wijngaarden?” vroegen wij onszelf eergisteren hardop af toen we niets om ons heen zagen dan koolzaad- en tarwevelden, net ten noorden van Reims. Nou, die zijn HIER! Vanochtend liepen we de stad uit en werden we getrakteerd op kilometers en kilometers aan wijngaarden, zo ver het oog reikte. Overal waar we keken zagen we witte busjes geparkeerd staan (Renaults Trafic, vooral, ontdekten we) en bij elk busje zaten twee mannetjes gehurkt in het veld. Wat ze deden was me een raadsel, maar hier werd hard gewerkt! Ook reden tientallen machines tussen de wijnranken door. Alien-achtige apparaten, hoog op de poten met smalle wielen en lange grijparmen die naar buiten reikten en weer ingetrokken werden. Het zag er spectaculair uit. De een was gras aan het maaien tussen de rijen ranken door, de ander was de aarde aan het omwoelen rondom elke individuele rank, een derde was iets aan het spuiten. Je hoopt dat het water is, maar je vermoedt iets van gif. Geen idee. Maar we hadden een hoop om naar te kijken!
Reims uit kwamen we weer langs zulke leuke streetart
En toen de wijngaarden, met de alien-achtige tractoren overal
Net voorbij het dorpje Rilly-la-Montagne zagen we verderop een wandelaar. Een pelgrim? We zagen haar bij een groot houten wiel in de berm dralen en haar rugzak afdoen. Toen keek ze om zich heen, deed haar rugzak weer om en liep verder. Moest ze plassen? We liepen een eind achter haar en zagen haar even later diep in een veld struinen. Wat was ze toch aan het doen? Nog weer wat later liep ze ons opeens tegemoet. Toen we vlak bij haar waren, zag ik dat ze een plastic mapje met daarin een kaart op haar buik droeg, een jurkje aan had en een kleine rugzak droeg. “Hallo?” vroeg ik vragend. “Hallo”, zei ze in onvervalst Nederlands. “Gaat alles goed?” vroeg ik haar. Ze ging niet eens stilstaan, liep gewoon door en van ons weg. “Je loopt namelijk de verkeerde kant op!” riep ik haar achterna. “Later!” riep ze terwijl ze zich verder van ons verwijderde. Pieter en ik keken elkaar aan. Vreemd….?
Een uur later zaten we bij een petanque baantje te rusten toen ze weer langskwam. Ik waagde nog een poging. “Heb je de weg weer gevonden? We dachten dat je misschien iets in Reims was vergeten of zo.” Ze keek ons aan, zei toen “Dat had gekund, ja” en liep door. “Later!” riep ze opnieuw. Wat een vreemde snoeshaan joh! Nou ja, die heb je er natuurlijk ook tussen.
Volgens mij zitten we goed 🙂
De route liep intussen de bossen in, over brede asfaltpaden en smalle mountainbikepaadjes, en het was prachtig. Groener dan groen! Vlak voor we bij onze eindbestemming waren hoorde ik geritsel rechts van het pad in het bos, en toen ik goed keek zag ik een vossenwelpje! Die zat me nieuwsgierig aan te kijken, maar toen ook Pieter erbij kwam staan, besloot ie toch maar weer dieper het bos in te trekken. Gek hoe het werkt, maar van zo’n beestje opeens op je pad krijg je bakken met energie. Dus ook al was het vandaag 27 kilometer, best een lange dagetappe, toch kwamen we blij en kletsend aan bij onze accommodatie in Hautvillers. We zitten in een wijnhuis! Het is hier fijn, rustig, de douche is super, maar in dit dorp is geen restaurant te vinden. En geen supermarkt. Dus dat wordt vanavond brood van gister met een handje nootjes. Zouden we nog ergens een glaasje champagne kunnen vinden? Je zou het toch denken, met al die wijngaarden om ons heen. Eerst even chillen, en dan maar eens op zoek.
Dit MOET de lekkerste champagne uit de hele streek zijn!
Zo mooi groen in de bossen
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!
No reacties