Je zult het niet geloven, en we schamen ons een beetje om het toe te moeten geven, maar vandaag, op de állereerste dag van onze camino, van ons nieuwe avontuur, zijn we niet wezen wandelen.
We gingen namelijk MET DE BUS!
Het zit zo. Cádiz, waar onze zestien kilometer lange wandeling vanochtend begon, ligt aan het einde van een landtong. Een soort bowlingbaan, waarbij de goten dan de zee zijn, de baan zelf een lange weg, en daar waar de kegels staan, daar vind je Cádiz. En onze wandeling vandaag zou over die lange bowlingbaan gaan, waar je bent overgeleverd aan de elementen en auto’s langs je heen razen. Op zich geen probleem, zou je denken, op dat soort wegen hebben we vaker gelopen. Maar nog nooit bij windkracht 14! Ik maak geen grapjes: het is hier code oranje en de wind blaast je met tweehonderd kilometer per uur over de weg. Vul dat aan met de duizenden liters water die naar beneden komen en binnen no-time via je kraag en mouwen naar binnen lopen, en je zult begrijpen dat we er niet naar uitkeken vanochtend.
Maar we zijn pelgrims. En die wandelen. Weer of geen weer. Dus regenjas en regenbroek aan, regenhoes om, pet op, en gaan. We stapten ons appartementje uit en direct striemde de regen over ons gezicht. Voorovergebogen vechtend tegen de storm liepen we richting de promenade, maar toen zagen we een meneer van een trap af rollen. Letterlijk: hij wilde zich vasthouden aan de leuning van een trap maar de wind trok zo zijn benen onder hem vandaan en zo tuimelde hij de weg op. We hielpen hem overeind, lachten allemaal hard om hoe bizar vreselijk het weer was, en toen keek ik Pieter aan.
‘Dit is gekkenwerk.’
In een volledig dichtgedampte bus zaten we een half uur later met lekkende rugzak en dito regenkleding, en reed de chauffeur over die enge bowlingbaan. De wind trok, zoog en duwde de bus heen en weer, zand was als een modderbad op de weg beland, en de buschauffeur kreunde af en toe van ellende. Pieter en ik hadden het gevoel aan de dood te zijn ontsnapt. Als we eigenwijs waren geweest, had de wind ons ongetwijfeld de zee in geblazen. Niet fijn voor een eerste dag op de camino! Ook niet voor een tweede trouwens.
Ons zicht vanuit de bus
In San Fernando was het niet makkelijk geweest accommodatie te vinden, maar ergens wist ik nog een airbnb op de kop te tikken. Het was goedkoop en leek op een kamer in een huis. En dat is het ook. We zitten hier in een huis zonder woonkamer maar met studentenkamers aan weerszijden van een smalle gang. Voor de deur naar onze kamer staat een krabpaal-constructie voor de poezen die hier rondlopen, op de badkamer is geen toiletpapier en er staan halfnaakte meisjes te koken in de keuken.
We zijn op camino.
Misschien gaan we morgen zelfs wel wandelen. Gekkenwerk.
No reacties