Ook al zitten we in totaal met 19 man in de gîte, de tafel is maar voor drie man gedekt. Voor Pieter, voor mij en voor Patrick, een oudere pelgrim uit Noord-Frankrijk. Patrick heeft pijn in zijn rug maar dat weerhoudt hem er niet van om vandaag 39km te lopen! En morgen 30. Patrick is dus óf een soort superman, óf hij is bijzonder eigenwijs en luistert niet naar zijn lijf. Hoe dan ook, we krijgen met zijn drieën een heerlijke viergangenmaaltijd voorgeschoteld. De overige pelgrims die hier slapen hebben niet gereserveerd maar zijn spontaan aan komen lopen, en ja, dan is er dus geen eten voor je. Het boeit niemand: er wordt eten uit allerlei rugzakken verzameld en uitgestald op een grote picknicktafel. Een eclectische maaltijd: voilà!
De twee gezinnen met acht kinderen zijn er tot onze verbazing ook. Ze hadden gezegd 12 kilometer te zullen wandelen, van Arzacq naar Lareule, maar zijn nu hier in Pomps, bijna 10 kilometer verder. Als ik hen vraag hoe het kan dat ze hier zijn, vertelt één van de vaders dat ze per ongeluk in een verkeerd dorpje Lareule hadden gereserveerd, hier 65km vandaan. Wat een pech! Hun kleinste kindje is pas 4. En ze hebben dus vandaag 22km gewandeld. Ongelofelijk. Nóg ongelofelijker is het, dat hier werkelijk niets is behalve deze gîte, en dat hier plek voor hen was. Twaalf man die onverwacht langskomen, dat kan eigenlijk nergens waar we deze reis zijn geweest, behalve hier. Dat is dan wel weer een geluk bij een ongeluk.
Ze schuiven bij ons aan. Terwijl wij linzen met worst krijgen, hebben zij een pot pasta op het vuur gezet en er komen plakken ham op tafel. Een zakje strooikaas maakt hun maaltijd af, en we spotten zelfs een fles rosé. Dat hebben ze ook wel verdiend, na zo’n tegenvaller! Na het eten vragen de kids, net als gisteren, of we een spelletje mee willen spelen. ‘Dat willen we heel graag’, zeg ik hen, ‘maar alleen als we allemaal Engels praten. Want Pieter spreekt geen Frans.’ Oei! De kleintjes krabben op hun hoofd, maar gaan dan toch akkoord. Liever Engels oefenen dan zonder Pieter een spelletje spelen.
We maken teams van twee. Pieter zit in het team met Augustin, een mannetje van 7 met een enorm beugelbekkie, en ik zit in het team met Marion, de oudste van het stel. Zij wordt binnenkort 16 en spreekt best een aardig woordje Engels. We oefenen eerst even kin, wangen, mond, tanden, voorhoofd, haar en wenkbrauw in het Engels, en dan gaan we over op de vingers. Het blijkt dat beugel en ring in het Frans hetzelfde woord zijn (bague) en dat het verwarrend is dat zij in het Frans zeggen ‘ik heb zestien jaar’ terwijl dat in zoveel andere talen ‘ik ben zestien jaar’ is. Het spelletje Skygo is leuk, de kinderen zijn gezellig en lief, en als het spelletje klaar is gaan ze zonder een onvertogen woord richting bed. We nemen afscheid van elkaar, want we gaan elkaar niet meer zien. Jammer, want het zijn superzoete kids allemaal!
In onze slaapzaal liggen we met zijn tweeën in een ruimte, en vier andere pelgrims liggen aan de andere kant van een dik gordijn. Ik hang een handdoek over de fel brandende exit lamp en om 22.00 uur doe ik mijn boek dicht. We slapen diep, zonder last te hebben van de grote ronfleur die in de kamer ligt. Om zes uur schrikken we allebei wakker van de wekker. Zelden zo lekker geslapen! En dat doet ons altijd zoveel goed! Om 7.00 uur beginnen we aan het eerste deel van onze lange dag: negen kilometer naar Arthez-de-Bearn. Daar drinken we een koffie bij de bar en bezoeken we de bakker voor een gesmeerd broodje. Arthez ligt hoog, en als we het stadje weer verlaten, wandelen we over asfalt over een soort heuvelrug met wijds uitzicht naar alle kanten. De Pyreneeën zijn aan de linkerkant weer prachtig in beeld, als ook het glooiende heuvellandschap aan onze rechterzij. We stappen moeiteloos door en komen na weer negen kilometer aan in Maslacq. Een dorpje van niets, maar er is een bar/épicerie met een chagrijnige uitbaatster. Daar gaan we maar eens even zitten, kijken of we haar vrolijk krijgen. Dat lukt ons niet, maar we eten er een quiche en drinken Capri-Sun. Voor Pieter een trip down memory lane: vroeger tijdens vakanties dronken ze dat in huize Hofland. Lekker zoet!
Daarna zijn de laatste negen kilometer van de dag aangebroken. We dalen af via een asfaltweg en hebben zo’n mooi uitzicht! Het doet ons denken aan The Shire van Lord of the Rings. Groene glooiende velden, af en toe een plukje witte koeien, af en toe een plukje boerderijen, hier en daar wat bos, een landweggetje dat erdoorheen loopt, en dan op de achtergrond de puntige toppen van de Pyreneeën. Waanzinnig mooi. En het weer werkt ook enorm mee, want is zonnig, af en toe een wolkje, en heerlijke harde koele wind. Het kan gewoon niet beter!!
Als je ietsje verder bent…
heb je dit prachtige uitzicht met in de verte de Pyreneeën
Dit ezeltje probeert de hele tijd in mijn hand te happen
In Sauvelade hebben we een privékamer in een gîte, die tegen de abdij van Sauvelade aan gebouwd is. Onze kleren zitten in de wasmachine, de bar gaat om 17.30 uur open en ons avondeten wordt geserveerd in het restaurant dat hiernaast ligt. Mijn rug heeft vandaag geen seconde pijn gedaan. We zeggen het vaker, maar vandaag is het wel heel erg waar: all is good in pilgrim country!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties