We zitten in Sauvelade in een abdij-accommodatie: kleine kamertjes met twee smalle bedjes en een stoel. De douche op de gang is tevens WC dus douchewater belandt op de WC-bril – die er niet is – en je krijgt een plastic wegwerp-kussensloop en een wegwerp-hoeslaken. Je betaalt ook maar € 13,50 per persoon maar dat is niet teveel betaald. Het diner echter is van geheel andere orde. Toegegeven, de kok wil niet langer op zijn werk blijven dan tot 19.00 uur dus de drie gangen worden op één bord aan je geserveerd, maar hij heeft er wel een feest van gemaakt. Polenta met ratatouille, een chipolataworstje, een stukje eendenborst, een soort kastanjesaus met croutons, een grote salade en twee stukken schapenkaas op je bord. Bam! Drie gangen in één. In de koelkast heeft hij moeilleux met merengueschuim neergezet, met ieder een kletskopje erop. Zo ontzettend lekker! We zitten aan tafel met Céline, een geharde pelgrim die veelal zelf kookt – ook nu – en vaak in haar tentje slaapt – vanavond niet want het regent -, met Patrick, de pelgrim van gisteravond die Italiaan van origine blijkt te zijn en de achternaam Ferrari draagt, en met Charlotte en Youssef. Charlotte is ex-non. Nu 44 jaar oud, maar 22 jaar in een klooster gezeten, waar ze – als we haar goed hebben begrepen – uit is gegooid omdat ze klokken luidde over misbruik door moeder overste. Nu heeft ze haar grote liefde in Youssef gevonden en geeft ze les in Lyon. Een bijzondere vrouw. Youssef is de stille van de twee, over hem zijn we eigenlijk weinig te weten gekomen.
Vanochtend nemen we alle tijd. We hoeven maar 15km naar Navarrenx. We staan om 7.30 uur op maar blijken dan prompt met iedereen aan de ontbijttafel te zitten. Blijkbaar had niemand zin om om 6.00 uur op te staan. We nemen uitgebreid de tijd voor koffie en een kletspraatje, gooien het stokbrood in het broodrooster en krijgen van Céline een heerlijk stuk kaas dat ze niet meer mee wil sjouwen. Piet is helemaal in zijn nopjes; kaas voor ontbijt! Om 8.30 uur gaan we op pad. Het is asfalt, asfalt en nog eens asfalt. Asfalt omhoog, asfalt weer naar beneden. Het heeft vannacht veel geregend, dus we zijn er eigenlijk wel blij mee. Liever asfalt dan modderpaden. Zelf houden we het helaas ook niet droog. Het weer is beter dan voorspeld – namelijk 100% regen gedurende 48 uur – maar na anderhalf uur wandelen moet toch echt de regenjas aan. De broek laten we uit, zo erg wordt het vast niet.
Met de regenjas aan over asfalt, dat is eigenlijk een samenvatting van de wandeldag
Kijk eens hoe mooi deze struik en ik bij elkaar passen
Na 16 km komen we, zonder een pauze te hebben genomen, in Navarrenx. We kunnen de gîte nog niet in dus we gaan het plaatsje in op zoek naar een leuke brasserie voor een cola en een lunch. We zijn superverrast als we in een druk straatje opeens Alexandra en Kathleen, de Duitse vriendinnen, tegenkomen. Zij zouden gister 35 km doen en we vroegen ons vanochtend al af of hen dat gelukt was. Die 15km asfalt zijn natuurlijk killing aan het einde van een mega-lange wandeldag! Het blijkt dat ze 30km hebben gedaan gister, toen bijna in janken waren uitgebarsten van de hitte, het asfalt, de pijnlijke voeten en het gebrek aan water, en toen een lift hebben gekregen van een aardige meneer. Nu zijn ze weer helemaal het mannetje en gaan ze naar een klein dorpje 17 kilometer verderop. Het wordt lastig, maar wellicht zien we hen nog de komende dagen. Zou gezellig zijn!
Deze lieve kat loopt onderweg even met ons mee. Je kunt het nu niet zien, maar hij heeft prachtige lichtblauwe ogen
In Navarrenx brengen we eerst een bezoekje aan de kerk en branden een kaarsje bij St. Jacques
In de WC van een café treffen we deze paal. Hoe cool!
Wij komen uiteindelijk terecht in een alleraardigst bistro’tje met een typische Franse – lees: super-super-superslome – bediening. We zitten misschien wel 40 minuten te wachten om überhaupt het menu te zien, en daarna opnieuw 40 minuten om onze bestelling door te geven. Maar als die komt, vinden we hem het wachten wel waard. Wat is dit lekker! Ik heb een grote salade met eendenborstreepjes en een gepocheerd ei, en Pieter heeft Pluma de Porc, een driehoekig stukje vlees van de voorkant van het varken. We smullen en we smikkelen, en begeven ons dan om 15.00 uur richting gîte. Gister zaten we in een oud monnikenkamertje, vanavond in een landhuis met eigen badkamer, WC en wasservice. Bizar. Hoe dat zo elke dag totaal kan verschillen, zo leuk! Ik werk nog even voor de reclassering, Pieter doet de administratie, ik schrijf dit verhaal, en dan is de dag weer voorbij. Oh, straks ook nog even wat accommodaties boeken op de Camino del Norte. Het is daar druk! Ik krijg continu nul op rekest als ik bel voor twee bedden, dus we moeten flink in het vooruit gaan reserveren. Haalt de spontaniteit een beetje uit het verhaal, maar het is niet anders. Nog drie dagen en ons Spaanse avontuur begint!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties