Het is grappig om te merken dat als het regent, je ervan overtuigd bent dat het voor altijd zal blijven regenen. Maar als het dan droog wordt, ben je meteen volledig vergeten dat het kort daarvoor nog regende. Snap je? Bijzonder vind ik dat.

We vertrekken vandaag vrij laat uit de Gîte Le Cri de la Girafe. Motivatie voor die bijzondere naam: een giraf blijkt zo’n beetje het enige dier ter wereld te zijn dat geen geluid maakt. Geen enkel. Nooit. Dus een schreeuw van een giraf is iets wat niet bestaat, het is als een fantasie. En zo wil die gîte ook zijn: als een fantasie, een droom, voor de pelgrims die er slapen. Een beetje hoogdravend vind ik het wel, maar het is een mooi huis en de bedden en douches zijn super. Dus we klagen niet.

We pakken ons volledig in. Het is ook fris, dus ik heb onder mijn regenjas mijn t-shirt lange mouwen aan en de pijpen gaan aan de afritsbroek. We lopen door het mooie vestingstadje Navarrenx, steken de rivier de Gave over en kijken nog eens achterom. Het is mooi, zo’n vestingmuur rond zo’n stadje te zien liggen. Enkele bouwvakkers werken aan de brug en doen dat al zingend. Hen deert de regen blijkbaar niets! Je wordt er vrolijk van als je er alleen al naar kijkt.

Het regent best hard, maar na drie kwartier komen we aan in Castetnau-Camblong en begint de zon te schijnen. Er breken gaten door de wolken, en dan zie je dit soort mooie plaatjes:

Na tien kilometer komen we bij de enige plek onderweg waar we iets kunnen halen: een patéboerderij. De boer heeft er een grote picknicktafel neergezet onder een afdak van golfplaten, en serveert koffie en thee. Drankjes mag je zelf uit zijn koelkast pakken, en paté is er in overvloed. We zitten er een half uur en in die tijd komt het drie keer ongelofelijk hard uit de hemel. Wat fijn dat we hier even mogen schuilen! Na nog een kwartiertje lijkt het wat beter te worden qua regen, maar qua temperatuur is het kouder dan voor de pauze. Dan maar de regenjas aan tegen de kou in plaats van de regen. Toch is ook dat na weer een uur niet meer nodig. Uit met die hap!

Dit is de tussenfase: de jas als een cape om mijn schouders

Er staan hier fruitbomen langs het pad die speciaal voor ons zijn! Dat is toch geweldig?

Dit soort dingen zie je hier ook veel: mensen die wat water en frisdrank in een koelkast neerzetten, met een tafel en wat stoelen onder een afdak. Helemaal super vinden we dat. Hier zie je de motivatie om dat te doen uitgelegd op het bord.

Onze gîte. Er hangen hier foto’s van hoe het was vóór de verbouwing. Dan herken je niets terug. Wat hebben ze hier een mooie bedoening van gemaakt!

We slapen in het lage gebouw op de voorgrond, bij het eerste raam dat je ziet.

In onze korte broek en t-shirt lopen we de laatste vijf kilometer naar La Ferme Bohotéguia (ik weet het, geen idee hoe je het uitspreekt), waar we weer heerlijk een privékamer hebben. Ik kan niet wachten tot we gaan dineren: de eigenaresse hier is professioneel kok en patissier. Dat moet toch een feestje worden?

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.