Dag 27 Fisherman’s Trail: Zambujeira do Mar, rustdag

1

Je zou denken dat een rustdag dat betekent: een dag van rust. En dat was het gister ook wel. Maar stiekem ook niet. Want de dag begon met een opdracht: een vriend van ons heeft me gevraagd om naar zijn website te kijken om te zien of ik er tekstueel het een en ander aan kan veranderen zodat hij een ander soort klant aanspreekt. Zo leuk om daarover na te denken! Hij heeft me laten zien wat voor soort opdrachten hij het allerleukst vindt en waarom, zodat ik nu een beter beeld heb van wat hij doet en waar hij het meest enthousiast van wordt in zijn werk. Op alle informatie die hij me gegeven heeft ga ik de komende tijd kauwen. En dan komt de fase van het stoeien met taal, wat hopelijk leidt tot het gewenste resultaat. Zowel in zijn hoofd als in het aanspreken van de juiste doelgroep. Echt spannend!

Wat ook best spannend was, was dat gister de redactie op ons boek begonnen is! Dus we kregen de eerste mail van Tamara Geraeds, onze redacteur, met daaraan ons boek als bijlage, en in die bijlage haar feedback op de eerste acht pagina’s. Het viel me alles mee; het blijkt vooral dat ik erg veel uitroeptekens gebruik! haha Die zijn er dus stelselmatig uitgekieperd. Een paar komma’s toegevoegd, een paar komma’s eruit gehaald, en dat was het. Maar ze gaf al aan dat de feedback in het begin altijd bescheiden is, omdat ze dan het hele boek nog niet gelezen heeft en dus het verhaal niet kent. In de tweede ronde (deze ronde loopt tot 27 februari, vanaf 6 maart start dan ronde 2) zal het vast intensiever zijn. Maar voor nu word ik vooral erg blij van het feit dat een professional zich bezighoudt met ons boek en daar feedback op levert. Superleerzaam! (sorry voor het uitroepteken :))

Daarna hadden we wel wat rust en zijn we gewoon lekker in bed gaan liggen. Zo heerlijk dat dat ook gewoon kan op zo’n rustdag. Lekker snoezelen, echt slapen lukt me dan niet want teveel lawaai om ons heen, maar een uurtje gestrekt is echt fijn. En we moesten ons natuurlijk opmaken voor een feestavond, want Pieters nichtje Anne-Marije en haar vriend Niels kwamen naar Zambujeira do Mar om met ons te eten! We hadden flink wat keuze aan tenten in dit dorp – dat verder overigens vrij slaperig is zo in de winter – en hadden besloten te gaan voor een typisch Portugees restaurant. Motivatie bij mij was vooral dat je er al om 18.00 uur terecht kon. Dat wachten tot 20.30 uur voor je kunt eten blijf ik ingewikkeld vinden.

Dus om 18.00 uur zaten we daar, bij restaurant Odesos, met zijn viertjes in de verwarmde (YES!) serre. Zo apart! In Nederland wonen we twintig minuten rijden bij elkaar vandaan en zien we elkaar veel te weinig, en hier rijden zij gewoon vijf kwartier om met ons te dineren. Het was zo ontzettend gezellig! Anne-Marije vertelde over de prijs die ze onlangs gewonnen heeft, wat we zo ongelofelijk stoer vinden, en we hebben het veel gehad over baby’s, opvoeding en hoe streng je denkt te zullen zijn, babyspullen en wat je allemaal wel en niet mag eten, drinken en doen als je zwanger bent. Ze zag er prachtig uit met haar bescheiden buikje. Ze is nu 29 weken zwanger maar dat zou je niet zeggen; het is allemaal erg subtiel. Prachtig.

Het eten was verrukkelijk: Niels had ‘black pork’ met allerlei groenten, en wij hadden alledrie de sliptong. Mjam! Flesje wijn erbij, toetje erachteraan, we waren happy campers. Daarna hebben Piet en ik nog een afzakkertje genomen in een café verderop en zijn Niels en Ammy naar hun volgende accommodatie gereden. We vonden het geweldig dat ze naar ons toe wilden komen en hebben echt genoten. Maar waar ik nu echt niet bij kan, is dat we GEEN FOTO hebben genomen! Hoe dom zijn wij?! Geen foto van zo’n memorabele avond! Nou ja, gegrift in het geheugen, zullen we maar zeggen. Daarom bij deze blog een foto waar we echt heel hard ons best voor hebben gedaan, een mooie selfie aan het strand van Zambujeira do Mar. Mooi gelukt toch? (uitroepteken!)

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

1 reactie

  1. hemelsgroen 14 februari, 2023 at 20:50 Beantwoorden

    Om half negen pas kunnen gaan eten, lukt mij ook niet. Dan ben ik er al overheen.
    Maar hoe tof dat jullie boek uitgegeven gaat worden! En die redactie lijkt me zeker spannend en leerzaam. Misschien ook wel moeilijk straks als er opeens dingen aangepast gaan/moeten worden waarvoor jullie bewust gekozen hadden. Ben benieuwd. Een goed bestede rustdag in ieder geval.

Plaats een nieuw bericht