Als ik een gîte boek, doe ik dat onder de naam ‘Marie et Pierre’. Gewoon, voor het gemak. Marlies en Pieter spellen aan de telefoon is namelijk nogal ingewikkeld, vanwege het i-e-gebeuren. Maar als we dan ergens zijn, ontdekken mensen dat we Marlies en Pieter heten, en dan is er altijd een moment van verwarring: geen Marie et Pierre? Vanochtend werden er prompt twee nieuwe namen aan ons assortiment toegevoegd: in het Baskisch heten we Majie en Pejo. Klinkt eigenlijk alsof een kindje van twee met een spraakgebrek onze naam uitspreekt. Maar check hoe bizar die Baskische taal überhaupt is:

Gisteravond was zo goed als we gehoopt hadden. We begonnen met een overheerlijke gazpacho. Niet gemaakt van rauwe tomaat, zo vertelde de kok Manu ons, maar van een Baskisch tomatengerecht waarbij tomaten uren op het vuur pruttelen met paprika’s en knoflook. Zo rijk van smaak! Daarna was het hoofdgerecht jambon blanc, een taartje van bloemkool, zachte aardappelpuree en brebis kaas. Maar het toetje sloeg werkelijk alles. Monchou-crème met vruchten en cookie crumble!:

Het gezelschap was leuk; we leerden de Amerikaanse moeder Bronwen en haar zoon Addison beter kennen. We hadden hen al ontmoet in onze gîte in Navarrenx, maar nu konden we uitgebreid kletsen. Hij is 16 jaar oud en door zijn moeder meegetroond op deze reis, om zo zijn Frans te kunnen oefenen. Ook wil ze hem er zo van weerhouden de hele dag op Tiktok te zitten, iets wat zijn leeftijdgenoten blijkbaar de hele tijd doen deze zomervakantie. Ze zijn samen in Le Puy vertrokken en nu dus al een dag of 40 samen op pad. Respect! Haar beleid is, zoals ze het zelf zegt, ‘loving neglect.’ Met andere woorden: ze laat hem volledig los. Ze maakt hem in de ochtend niet wakker maar vertrekt gewoon als ze zelf zin heeft, en hij doet zijn eigen ding. Gister was dat eigen ding vrij extreem: hij liep zeven kilometer de verkeerde kant op! Ellende is dat je dat niet snel in de gaten hebt, aangezien het rood-wit beide kanten op gaat. Toen hij het ontdekte, besloot hij geen taxi te nemen zoals zijn moeder adviseerde, maar gewoon het hele eind naar Aroue te lopen: 35 kilometer in totaal! Hoe frustrerend moet het zijn om al 14 kilometer te hebben gelopen en dan in het dorp te zijn waar je die ochtend bent vertrokken! Toen hij in de gîte in Aroue aankwam was hij zo hongerig dat hij twee zakken chips opat, en bij het diner niets nam omdat hij vol zat. En natuurlijk helemaal kapot. Tja…

Bronwen zelf is een interessante vrouw. Ze is arts, maar kreeg een jaar of negen geleden Lyme Disease en kwam thuis te zitten. Ze had nergens energie voor, behalve voor breien. Toen ze wol wilde kopen bij een wolwinkeltje, hadden ze net een paar superdure bollen handgeverfde merinowol daar liggen, en die kreeg ze met korting aangeboden als ze er iets moois mee wilde maken. Ze breide een heel mooie trui, gaf die aan het winkeltje, en dat winkeltje verkocht prompt honderden (!) van die dure bollen wol omdat mensen de trui zo prachtig vonden. Een bedrijf was geboren. Nu is ze ontwerper van breipatronen, en heel erg succesvol. Ze heeft een groot Instagram-account en wordt continu door wolwinkels gevraagd om workshops te geven of een paar dagen les aan een groep duur betalende vrouwen. Ze was zo eerlijk te vertellen dat mensen voor vier dagen breiles zo 3600 dollar neertellen! Dat is dan wel inclusief een heel duur hotel en waanzinnig lekker eten gedurende die vier dagen, maar toch! Ongelofelijk. En nu vertelt ze op dat Instagram account over haar camino en haar reis met haar zoon, en haar volgers smullen ervan. Ze is echt heel inspirerend. Open, vrolijk, doet nergens moeilijk over, en heel erg slim.

De dag wordt een bijzondere: vandaag passeren we het punt waar de drie camino’s in Frankrijk samenkomen en als één camino verder gaan. Het is de Voie de Vézelay (die loopt van Vézelay naar Nevers en door naar hier), de Voie du Puy en Velay (die wij genomen hebben) en de Voie de Tours (die loopt van Parijs via Tours, Poitiers en Bordeaux naar hier). Om die reden staat de etappe vandaag – net als drie andere etappes hier in Frankrijk – op de Unesco Werelderfgoed lijst.

De drie paden door Frankrijk in het rood. Waar ze samenkomen, is waar wij vandaag langs wandelen

We vertrekken vrij laat, omdat we vandaag maar 21 kilometer hoeven en het wordt een heerlijke 23 graden. Het is half asfalt, en half bos- en grindpaden. Het gaat nogal op en neer, wat niet zo gek is want we zitten zo langzamerhand op de uitlopers van de Pyreneeën. Maar we zijn fit, en merken het eigenlijk niet zo erg. Als we een half uur onderweg zijn, treffen we Bronwen op ons pad en wandelen een paar uur met haar op. Het is hier zo ongelofelijk mooi!

Hier had ik net een das door het veld zien lopen, maar we raakten hem te snel kwijt.

Dan willen we pauzeren, maar Bronwen doet dat graag met haar zoon samen. Die loopt echter een half uur op ons voor, dus ze gaat alleen verder en wij gaan ergens aan de rand van het pad zitten. Geen superplek, maar na acht kilometer of zo is mijn ontbijt meestal wel opgebrand en heb ik weer eten nodig. En dat is nu. We zien Fabienne en Bruno nog, twee Fransen die gister bij ons in Aroue waren, en dat is het. Voor het feit dat hier drie camino’s samen komen, is het heerlijk rustig. Pieter heeft ongelofelijke foto’s gemaakt, dus die laat ik je graag zien voor een goed beeld van de wandeling vandaag.

Als je inzoomt, zie je allerlei vliegen rond dit paard vliegen. Het was een lieverd die echt op ons afkwam voor een aai over zijn snoet

Het was onvoorstelbaar: we zagen misschien wel vijftig (50!) roofvogels boven ons cirkelen! Die hadden waarschijnlijk een superfijne thermiek te pakken. Foto is niet mooi, maar om je een idee te geven…

Eindelijk Pietje ook eens op de foto! Mag ie wel wat vrolijker kijken, vind je niet?!

Vlak voor we bij de gîte aankwamen, moesten we nog een fikse klim maken naar een klein kapelletje bovenop de berg. De klim ging eerst over een prachtig pannenkoekensteenpad, en daarna over een grindpad verder naar boven. Het uitzicht was zo mooi dat ik me wel zes keer verstapte!

Boven aangekomen zagen we indrukwekkende pieken van de Pyreneeën, de hoogste 2554 meter. Op de foto’s zie je daar helaas niets van…

De afdaling was net zo relaxed als de weg naar boven…

Rond 16.00 uur komen we aan bij onze gîte van vandaag: een prachtig gerenoveerde 400 jaar oude boerderij. Onze gastvrouw is Marie, een mager jong meisje. Ze schijnt deze boerderij drie jaar geleden gekocht te hebben en helemaal verbouwd. Het is prachtig geworden! Ze kan hier 12 pelgrims herbergen, en volgens mij is het vanavond volle bak. Een erg internationaal gezelschap, zo vertrouwde ze me net toe: een Kroaat, twee Amerikanen (dat is Bronwen en haar zoon), een Duitser genaamd Klaus, een Fransman, en twee Nederlanders. That would be us. Majie en Pejo.

Zo’n mooi gebouw, met die zachtblauwe luiken…

En aan deze tafel gaan we straks eten. Bijna middeleeuws, toch? Ik pas perfect bij het tafelkleed, zie ik nu

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.