Het is vandaag precies drie jaar geleden dat mijn moeder overleed. Gister was het precies drie jaar geleden dat Pieters vader een tehuis in ging, dus we zijn in ons hoofd en ons hart veel met onze ouders bezig deze dagen. Mijn moeder overleed midden in de corona-crisis, en midden in een ongelofelijke hittegolf. We hielden de dienst met 30 mensen in totaal terwijl buiten de mussen van het dak vielen; het was 36 graden.

Mijn moeder hield enorm van wandelen. Toen ik in 1999 aan het trainen was voor de Vierdaagse van Nijmegen, liep ze zo 42 kilometer ongetraind met me mee. Daarna konden we drie dagen niet lopen van de pijn, maar toch. Ze deed het maar wel. Ook kwam ze me opzoeken in Nieuw-Zeeland toen ik daar in 2000 was en wandelden we daar meerdaagse tochten, en in 2012 heeft ze een stuk van de Via de la Plata (de camino van Sevilla naar Santiago) met me meegewandeld. Toen we klein waren, gingen we altijd op vakantie naar Frankrijk, en namen onze ouders ons mee voor bergwandelingen. Kleine bergschoentjes aan, mijn broertje aan de hand en mijn zus en ik erachteraan. Met de belofte van een stokbrood raclette voor lunch en de dag erna chillen aan het meer kregen onze ouders ons prima mee. Ik heb er echt fijne herinneringen aan.

Nu wil het geval dat ik onze hele trip in Portugal en ook deze reis een beetje as van mijn moeder bij me draag. Voor als ik een mooie plek en een mooi moment zou vinden om dat ieniemienie stukje van haar te verstrooien.

Die mooie plek en dat mooie moment vind ik vandaag. Ik ben immers in Frankrijk, het land waar we zoveel fijne vakanties hebben doorgebracht. Ik ben aan het wandelen, wat zij ook zo graag deed. Ik loop door bossen, waar zij ook zo graag kwam. En ik heb een mooie boom gevonden. Dus nu, hier, op haar sterfdag, op onze laatste dag in dit land, verstrooi ik een klein stukje van mijn lieve moeder.

Een beetje van mijn moeders as in mijn hand

Enkele uren later komen Piet en ik, na een lange en zware dag, aan in St. Jean-Pied-de-Port. We voelen ons trots, blij, verdrietig en dankbaar. Trots en blij omdat we tweeduizend kilometer op deze camino hebben afgelegd, en omdat we aan de poort van Spanje staan. Verdrietig omdat we allebei op onze eigen manier een ouder moeten missen. Maar dankbaar dat onze andere ouders nog fijn gezond zijn, en dat onze lijven het al tweeduizend kilometer zo goed doen. Vanavond drinken we een lekker glas wijn – wat mijn moeder ook zo graag deed 🙂 – en proosten op haar, onze familie, elkaar en het leven. Had ze vast mooi gevonden.

Het is hier echt ongelofelijk mooi. De kleur groen is vaak zo fel, dat het lijkt alsof je een gele zonnebril draagt. No filter!

Tijdens een pauze kwam deze lieverd bij ons zitten. Lekker mee gekroeld

Het huis rechts is heel typisch Baskisch: wit, met rode luiken.

Bij de poort van St. Jean Pied de Port!

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.