Lucy
Als je bang bent voor honden, heb je in dit land een probleem. Aan de ene kant lijken Portugezen enorme hondenliefhebbers want bijna iedereen heeft er één, aan de andere kant leven bijna al deze honden buiten (aan kettingen of in ieder geval achter een hek) en lijkt er van liefde voor het huisdier nauwelijks sprake. Nu trek ik een hond achter een hek of aan de ketting best, maar gister kwamen we ook langs een huis waar vijf grommende en blaffende mormels ons minutenlang achtervolgden, en dat vond ik toch heel wat minder geinig.
Maar er zijn uitzonderingen. Gister kwam een zwart-wit hondje ons tegemoet gelopen in een dorpje, en toen we hem voorbij liepen, draaide hij zich om en besloot met ons mee te lopen. We liepen op een rustige weg en gingen de berm in als er een auto langskwam; het hondje deed hetzelfde. Hij had een rood bandje om waaraan een roze plaatje hing, dus het was geen zwerfhondje. Hij hield ons goed in de gaten; telkens ging hij de berm in om te snuffelen maar als de afstand tussen ons en hem te groot werd, sprintte hij tot hij weer net voor ons liep en dan begon het snuffelen in de berm opnieuw. Soms waren we hem wat langer kwijt, maar dan toch hoorde je op een gegeven moment weer het zachte rinkelen van het roze plaatje tegen zijn halsbandje aan, en liep hij weer naast ons. Ik noemde hem Paco en werd helemaal blij van dit beestje.
Paco die voor ons uitrent
Toch werd ik er ook onrustig van. Moest dit beestje niet terug naar huis? Waar woont hij überhaupt, loopt hij met ons mee in de richting van zijn huis, of loopt hij met elke stap met ons verder weg van zijn baasje? Nou ja, ik besloot er maar gewoon van te genieten; we waren bezig met 32 kilometer, ik had het zwaar, en ik vond dit lieverdje dat met ons meeliep een heel welkome afleiding!
Op een gegeven moment waren we nog 5 kilometer van onze eindbestemming van de dag. We besloten in het bos op een plat stukje te gaan zitten, maar Paco was al voor ons uit. Vijf minuten nadat we waren gaan zitten, kwam hij tevoorschijn; hij had ons gemist en was teruggekomen! Mijn hart smolt. Ik wilde dit hondje wel inpakken en meenemen op onze tocht! Hij was lief, hij bedelde niet, hield ons de hele tijd in de gaten (op een gegeven moment bleef ik achter want ik moest plassen, en toen werd hij onrustig want het plaatje klopte niet, hij zag alleen Pieter en leek door te hebben dat ik ontbrak), en toen we pauze hielden duwde hij zijn koppie tegen mijn hand om geaaid te worden. Ooooooh, wat een heerlijk hondje!
Het hondje op ons pauzeplekje, ik probeer hem naar de camera te laten kijken maar dat lukt niet erg…
Ik besloot toch maar eens het labeltje te lezen, en het bleek dat ons hondje geen mannetje was dat Paco heette, maar een vrouwtje dat Lucy heette. Een heel plotselinge geslachtsverandering maar dat boeide niet: vanaf dat moment was het Lucy, ‘zij’ en ‘haar’. We liepen verder, daalden af richting Tomar, en toen stond daar opeens een ander hondje. Lucy keek ons aan, dook de bosjes in en verdween. We zagen haar nergens meer. Het klinkt suf, maar ik heb geen afscheid genomen en bleef kilometers lang achter me kijken of ik haar zag, en mijn oren spitsen of ik haar hoorde. Ze was weg. Ik baalde.
Lucy kwam op een perfect moment: we hadden pijn en waren moe, en door haar vergaten we dat een beetje. De camino geeft je wat je nodig hebt, dat is altijd ons motto, en gistermiddag hadden we Lucy echt even nodig. Zo fijn dat ze er was! Vandaag miste ik haar echt een beetje. Morgen wordt saai, zo zonder hondje. Zonder onze kleine Paco-Lucy.
Vandaag was een rustdag. We zijn met de trein van Tomar naar Riachos gereden en vandaar zijn we naar Golega gewandeld. Zes kilometers, prima voor een rustdag. We slapen in Galagana Charm House, een hostel dat net open is en gerund wordt door de zeer vriendelijke Luis en zijn vriend. Kost € 36 euro voor een kamer met gedeelde badkamer. Vanavond vroeg onder de wol; morgen weer 32 kilometer, naar Santarem.
No reacties