Een ode
Vandaag was een zware dag. We hebben 32 km gewandeld en zijn moe! Maar toch wil ik even de tijd nemen om een shout-out te doen naar de Portugezen, want man, wat een schatjes zijn dat!
Eén voorbeeld is van een restauranthouder in Alvorge. We kwamen er rond 17.30 uur, er stonden wat mannetjes aan zijn toog en wij gingen zitten. Toen ik hem vroeg of we bij hem iets konden eten, gaf hij aan dat ie gesloten was. Blijkbaar had hij zoveel mensen gehad voor de lunch, dat zijn personeel moe was (zo begreep ik van hem) en dat hij besloten had hen de avond vrij te geven. ‘Heeft u dan iets te eten voor ons hier in de bar, een snackje of zo?’ vroeg ik hem. Hij stak een vinger op, beende weg richting de keuken van het restaurant en overlegde daar met een grote mevrouw. Ze gebaarde wat, hij gebaarde terug, en toen kwam hij weer bij ons. Hij vroeg me iets wat ik niet verstond, en wat ik dan altijd doe deed ik nu ook: ik knikte en glimlachte. Hij vatte dat op als een ja en ging weer richting keuken. ‘Wat gaat-ie doen?’ vroeg Piet me. ‘Volgens mij krijgen we ris-de-veau’, zei ik hem. Dat was in ieder geval wat ik tussen heel veel woorden die ik niet kende verstaan had. Ik pakte mijn mobiel, googlede ris-de-veau en zag tot mijn afgrijzen dat dat kalfszwezerik is. Jikes, dat was niet helemaal de bedoeling! Nou ja, deze man zet speciaal voor ons zijn personeel weer aan het werk, dus we mochten niet gaan klagen.
Tien minuten later kregen we een groot bord met salade, rijst en drie stukken van het meest geweldige draadjesvlees voor onze neus gezet. Blijkbaar had hij geen ris-de-veau gezegd. Wat dan wel weet ik niet, maar ik geloof niet dat ik veel vaker zo lekker heb gegeten in een gesloten restaurant! De man ontdekte dat ik wel wat Frans spreek en kwam vervolgens steeds even met ons beppen over de camino, zijn restaurant, de renovatie die jaren heeft geduurd en hoe deze spectaculair grote en mooie tent vijf jaar geleden nog een ruïne was, zonder dak en met halfvergane muren. Hij was zo lief! En het eten was zo lekker!
Gister overkwam ons bizar genoeg bijna hetzelfde. We hadden een biertje gedronken in een cafeetje en besloten naar een kiprestaurant te gaan dat we gezien hadden op weg naar de herberg. Daar aangekomen bleek je alleen kip te kunnen afhalen, en aangezien het vroor in onze herberg, was daar een kipje eten geen optie. Terug naar het cafeetje! Daar lachte de uitbater vrolijk toen we weer binnenstapten en keek ik eens rond. Geen menukaart, niemand at, nog geen snack in de vitrine. Kunnen we hier eigenlijk wel eten? ‘Heeft u iets te eten?’ vroeg ik hem. Hij keek zoekend om zich heen, bedacht zich toen iets en knikte vrolijk ja. Hij bleek wel wat Spaans te kunnen, maar met mijn beste Spaans kon ik niets brouwen van wat hij vervolgens allemaal zei. Opnieuw knikte en glimlachte ik en hij sprintte naar de grote vriezer die in de bar stond. Er kwamen allerlei dozen uit en de doos met hamburgers vond zijn weg richting keuken. Na vijf minuten kwam hij weer tevoorschijn, met in zijn hand een schaaltje met daarop twee speklapjes. ‘Een hamburger, of dit?’ vroeg hij ons in het Spaans. ‘De speklapjes!’ riep Pieter. Het water liep hem al in de mond. Ik knikte richting speklapjes, de meneer vloog weer richting keuken, en opnieuw werd er speciaal voor ons een maaltijd gemaakt. Ook nu was het weer ontzettend lekker, en heel gezellig met allerlei mensen die voor een pintje langskwamen en korte praatjes met ons aanknoopten.
Tel bij dit soort mannen, die speciaal voor ons de keuken induiken, de honderden mensen op die ons groeten op straat, glimlachend hun duim opsteken vanuit de auto en nooit te beroerd zijn om mijn belabberde Spaans om te zetten naar begrijpelijk Portugees, en ik zeg: dank jullie wel lieve Portugezen, dat jullie onze camino zo tof maken! Obrigada!
Slapen: via AirBnB in Tomar, heel fijn appartement. En er is hier warempel verwarming! Dat is toch wel fijn als je bedenkt dat het vannacht -4 wordt… Morgen hebben we trouwens een rustdag, nemen we de bus of de trein richting Galega. Ik heb het verkeerd gepland en we moeten nu vier dagen van 32 kilometer achter elkaar lopen, en dat trekken we niet. Dus morgen met de trein, overmorgen 32 km, dan een dag rust, dan weer 32 km, en dan nog drie dagen tot Lissabon. Wordt pittig maar gaaf. Qua weer is het koud, maar voor de komende twee weken wordt er zonneschijn voorspeld! YES!
No reacties