Nu al blij dat we een sjaal, muts en handschoenen hebben meegenomen, want die gaan vandaag allemaal aan. Wat is het ongelofelijk koud, het lijkt Portugal wel! We vertrekken rond 9.30 uur bij de veerpont van Culemborg, waar Atty ons afzet, en het waait ons dan al ijskoud om de oren. Dat zal de rest van de dag niet anders zijn; we lopen met t-shirt, t-shirt lange mouwen, fleece, regenjas, oorlapje, sjaal en handschoenen. Ideaal, die kou, want onze tassen zijn praktisch leeg! Kijk, zo hep elk nadeel z’n voordeel.
Zodra we in Tricht aankomen, duiken we de eerste de beste kroeg in die we tegenkomen. Koffie met appelgebak! We blijven er extra lang zitten, het is er zo heerlijk warm, maar na een uur vinden we toch dat we door moeten. We verlaten de landerijen met boomgaarden en vinden onszelf op een drukke 80-kilometerweg. Kilometers en kilometers volgen we die weg, om uiteindelijk bij de Waal aan te komen en daar langs de A2 te moeten wandelen. Van het lawaai krijgen we gewoon stress! Het is zo druk, zo onrustig, en nog altijd zo koud. Verlangend kijk ik naar de overkant van de rivier, waar de kerktoren van Zaltbommel ons al staat te wenken. Daar staat ons onderkomen van vannacht, een Vriend op de Fiets-adres, bij ene Jielus thuis. We slaan ons door het intense snelwegkabaal heen en gaan, voor we Jielus opzoeken, even langs de kerk. Misschien is ie wel open, en misschien hebben ze er wel een stempel voor in ons paspoort!
We kunnen ons geluk niet geloven als we de kerk binnen stappen. Een jongeman komt direct op ons af en zegt: ‘De kerk was even open omdat hier een podcast wordt opgenomen, maar ik ga hem nu afsluiten. Mag ik jullie vragen naar buiten te gaan?’ We knikken snel maar vragen dan toch: ‘Heb je hier wellicht een stempel voor in onze pelgrimspaspoorten?’ Die moet ie even zoeken. Hij gooit een aantal lades overhoop in een enorm bureau dat vooraan in de kerk tegen een muur staat en haalt dan triomfantelijk de stempel tevoorschijn. Hij stempelt onze paspoorten en jaagt ons dan de kerk uit. Achter ons valt de zware deur in het slot. Als we een minuut later bij de kerk waren aangekomen, hadden we hem dicht aangetroffen. Meevaller van de week!
Bij Jielus aangekomen gaat ons gevoel dat we in Portugal zijn beland in één vloeiende beweging verder: Jielus doet niet aan verwarming. Het is steenkoud in zijn huis! Dus ik typ dit met al mijn kleding aan, oorlapje op en sjaal om. Straks gaan we lekker ergens een hete kop thee drinken, en komt onze vriend Carlo langs. Met hem gaan we eten bij een veganistisch restaurant hier in Zaltbommel. Ik hoop maar één ding: dat de verwarming er brandt. Brrrrr…
Slapen: bij Jielus in Zaltbommel. Te koud, maar wel een zelfstandige unit voor jezelf. In de zomer zeg ik: doen!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
No reacties