Het blijft een geinig iets, om een vliegveld binnen te wandelen. We deden het in februari in Faro, en ook gisteren besloten we om vanuit ons appartement in de binnenstad van Porto naar het vliegveld te wandelen. Een tocht van 12 kilometer waar we de hele dag de tijd voor hadden. Leuk! We keken of de route een beetje oké was, dat we niet per ongeluk op de vluchtstrook van een snelweg zouden belanden of zo, en er bleek gewoon een camino te lopen! Dan wordt het simpel: dan volgen we die. Al gauw na ons vertrek zagen we de eerste gele pijlen op lantaarnpalen en stoepranden en ontdekten we dat we op de ‘Caminho Portugues da Costa’ zaten. De kustroute? Dat kan niet kloppen, want wij zijn hier richting Porto helemaal niet langs gekomen. We checkten onze app, en verrek, je hebt een kustroute langs de kust, en een kustroute NIET langs de kust. Om het verwarrend te maken. En wij zaten nu dus op de kustroute NIET langs de kust. Prima.

Ongeveer halverwege onze tippel kwamen we een jong Duits stel tegen. Zij met een reusachtige rugzak van 60 liter, hij met een kleintje van 30. Hij met sportschoenen aan en zijn bergschoenen bungelend aan zijn tas, zij met dikke bergschoenen aan en sandalen bungelend aan haar tas. Waren deze twee nou net begonnen, of waren ze al een tijdje bezig? Als je net begonnen bent, loop je dan nu al op je sportschoenen? En wat deden ze eigenlijk hier, op deze toch wel erg lelijke route die non-stop over de stoep van een drukke weg liep en geen enkele bocht liet zien? Ik besloot het hen te vragen.

‘Gaan jullie naar Santiago?’

Twee duimen in de lucht.

‘Eerste dag?’

Grote glimlach van beiden. ‘Yes!’

‘Weten jullie dat er een veel mooiere kustroute is, die daadwerkelijk langs de kust loopt?’

Ze keken eerst elkaar verbaasd aan en toen met grote ogen naar ons. ‘Een andere kustroute? We weten van niets!’

Dat dachten wij al. Ik pakte mijn mobieltje en liet het hen zien. ‘Hier ben je nu, en dit is de kustroute. Die volgt helemaal de zee en is prachtig. Maar dan moet je wel op korte termijn doorsteken, anders loop je bijna drie dagen op deze route.’

Een hele hoop bedankjes en een buen camino, en al snel liepen ze niet meer achter ons. ‘Onze goede daad voor vandaag ook weer verricht’, zei Pieter tevreden, en zo voelde ik het ook. Hopelijk genieten ze ervan, die twee vriendelijke Duitsers.

Kort daarna troffen we een typisch Portugees cafeetje. ‘Dit is het laatste café dat we gaan zien in dit land, Piet. Zullen we hier een drankje doen?’ Piet heeft altijd weinig overreding nodig voor dit soort dingen, dus hup naar binnen, bom día tegen iedereen die er zat te eten, en we gingen zitten.

‘Alleen om iets te drinken?’ vroeg de vriendelijke uitbater.

‘Alleen een drankje.’

Maar toen zagen we de lunchgerechten langskomen en dachten we: misschien toch even het menu vragen.

Je raadt het al: een kwartier later zaten we aan een lekkere lunchschotel van omelet met sla en frietjes. Een ruggengraat van niks hebben we ook! Heerlijk. Om ons heen zaten allerlei kletsende mannetjes aan een kopje koffie en werklui aan een lunch met een pichetje wijn, en we genoten van deze laatste lunch in dit land.

Daarna was het door naar ons hotel op het vliegveld van Porto. Die ligt 400 meter van de vertrekhal dus was superhandig voor het feit dat we morgenochtend om 7.00 uur al vlogen. Konden we zo vanuit ons bed het vliegtuig in rollen. We checkten in, namen een douche, gooiden onze kapotte en volledig uitgewrongen kleding weg en pakten onze tas dusdanig in dat we ermee het vliegtuig in zouden kunnen. Toen naar het vliegveld, eens even checken hoe we morgenochtend zouden moeten lopen en waar we precies moesten zijn. Dat ging bijster vlot.

En vanochtend, nadat de wekker om 4.10 uur ging en we om 5.00 uur het ontbijt achter de kiezen hadden, doen we dit nog eens dunnetjes over, maar nu voor het echie. Om 5.30 uur sluiten we aan in de rij voor de incheckbalie en een half uur later zitten we bij de gate. Zeven uur gaat, geheel volgens afspraak, ons vliegtuig de lucht in, en om 10.30 uur stappen we in Eindhoven het vliegveld uit. We zijn in Nederland! De temperatuur is heerlijk, de aanblik van de schone straten en aangeharkte perkjes verbazend aangenaam, en zelfs van de vertrouwde gele nummerplaten overal word ik warm van binnen. Gek. Ik heb Nederland echt niet gemist het afgelopen half jaar, maar ik zet één stap op Nederlandse bodem en denk: ja. Hier hoor ik thuis. We pakken een bus, nemen de trein naar Utrecht, stappen over op de trein naar Hilversum, en dan zeggen we tegelijkertijd tegen elkaar:

‘Zullen we het laatste stuk lopen?’

We kunnen gewoon niet ophouden met wandelen! haha Dus in Naarden-Bussum stappen we uit. Ik stippel via route.nl een mooie 10 kilometer lange route uit naar Laren, en dan gaat de rugzak op en beginnen we te stappen. Het is zo fijn! We gaan van bossen via heiden langs landgoederen en weer opnieuw de bossen in, en zijn verbaasd over hoe prachtig de route is. In Bussum blijken we pal langs onze vrienden Marlies en Mathijs te lopen, dus daar poppen we even binnen voor een drankje. ‘Wat heb je nou allemaal in die rugzak?’ vraagt Marlies verbaasd als ze ons met volle bepakking ziet binnenkomen.

‘We komen net uit Porto’, zeg ik.

‘Dat meen je niet! Je bent nog helemaal niet thuis geweest?’ Blijkbaar dacht ze dat we al in Nederland waren en nu gewoon aan het uitwandelen waren of zo, maar niets van dat al: we komen rechtstreeks van het vliegveld! We kletsen kort bij en gaan dan weer verder, want Laren wacht. Door Landgoed Bikbergen en over de Bussumerheide, en dan komen de eerste kasten van huizen in beeld die we bewonderen vanaf bruine klinkerweggetjes. Dan chique boetiekjes, designwinkels en hyperdure juwelierszaken, een paar cafés langs, en we zijn bij Tineke. Een dikke knuffel, alle spullen uit die intens vieze rugzak in de was, en dan ploffen we op de bank voor een kop thee. En dan komt na de douche een bijzonder moment: voor het eerst in zes maanden doe ik een normale BH aan. En een onderbroek die ik niet al 182 keer met de hand gewassen heb. Hakken! Mijn favoriete ringen gaan om. Pieter pakt direct het horloge dat hij van zijn vader heeft gekregen en loopt glunderend, met spijkerbroek en overhemd aan – oh, what a sight! – de trap af richting Tineke. Die een boerenkoolschotel met gehaktbal klaar heeft staan, én een glaasje champagne!

We zijn thuis.