Dag 112 Camino de Santiago: St. Jean Pied de Port - Bidarray, 23km

We verlaten St. Jean-Pied-de-Port onder een stralend blauwe hemel. Het is tien voor half negen en het is heerlijk fris. Via het dorpje Uhart-Cize lopen we richting zuid, en dan opeens zien we een pelgrim. Een oudere dame die onze kant op loopt. Wat zou zij nou aan het doen zijn? Ze komt dichterbij en vraagt ons dan: ‘Am I going the right way?’ Eh.. Dat ligt eraan waar je heen moet. ‘I have to go to Roncesvalles’. Nee, dan zit je niet goed. Dit is niet het pad naar Spanje, dit is het pad dat via de Pyreneeën naar de kust leidt. Ze pakt een papiertje uit haar buideltje en laat zien hoe ze eigenlijk had moeten lopen. ‘But now I’m here, right?’ Ze wijst naar een gehuchtje, Lasse, en dat is precies waar we nu zijn. En als je door blijft lopen, kom je er nooit, want deze weg leidt helaas niet naar Roncesvalles. ‘I feel like I’ve been walking for hours’, zegt ze dan. Och erm, ik heb zo’n medelijden met haar. Ze is denk ik een jaar of 65, vertelt ons dat dit haar eerste dagetappe is en dat ze vanochtend in St. Jean (ze spreekt dit uit als Seent Djien) begonnen is. Ze heeft dus ergens een verkeerde afslag genomen en heeft nu al bijna vijf kilometer gelopen. Nu moet ze terug naar Seent Djien, en dan met haar klim naar Roncesvalles beginnen. Ik weet nog wat een kuitenbijter dat is, en wat een ongelofelijk zware dagetappe. 1530 meter omhoog, 750 meter naar beneden, en een afstand van 24 kilometer. Waar zij dus nu 7.5 kilometer bij op mag tellen. Och och… Ze is gelukkig positief en geeft aan dat ze al een hotel heeft geboekt. ‘It doesn’t matter what time I arrive.’ Dat is mooi, want vroeg zal het niet zijn. Bon courage, take care!

In de ochtend was er nog een beetje mist

Even mijn haar goed doen voor de foto, haha!

Wij vervolgen onze weg en zien al snel dat Conny, mede-pelgrim en lezer van onze blogs, hartstikke gelijk heeft: we volgen de GR10 helemaal niet. We zien namelijk in onze app dat we na een kilometer of vier opeens het rood-wit links moeten laten liggen en zelf een rechter pad volgen, dat aangegeven blijkt te zijn met geel-blauw. Dit volgen we de hele dag. We lopen tussen hoge bergen door maar klimmen en dalen zelf gelukkig niet zo extreem. In totaal wel 750 meter, maar over een afstand van 23 kilometer is dat te doen. Onderweg passeren we heel kleine dorpjes met één of geen restaurant, maar het is dinsdag dus wat er is, is dicht. Gelukkig hebben we gister in St. Jean op de markt verrukkelijke kaasjes en brood gekocht. No hiker hunger here!

Zo’n vier kilometer voor het eind hebben we zin in een pauze, want de voetjes branden. We horen al geruime tijd een watertje. Zou het? Jawel, het zou! We kunnen er vanaf de weg makkelijk bij komen en de schoenen gaan uit. Sandalen aan, lunch erbij en met de voetjes in het ijskoude water even bijkomen van de hitte. Inmiddels is het 28 graden en erg veel schaduw is er niet. Maar vanaf nu is het nog maar 2.8 kilometer, dus met de kletsnatte, koude voeten in de sokken en schoenen zijn die laatste 40 minuten zo voorbij. Het dorpje Bidarray is een soort lintdorpje op een bergkam, waar weinig is behalve twee gigantische gîtes. Geen pelgrims zo lijkt het, maar heel veel bergwandelaars die de GR10 doen. Er staan ezeltjes in de wei, een paar mensen kamperen voor het pand op een groot grasveld, en het meisje dat hier werkt heeft ons heel lief op een privékamertje gelegd. ‘Ssshhht, tegen niemand zeggen hoor, want dan wil iedereen’, fluistert ze ons lachend toe. Wij houden onze mond wel hoor, geen zorgen! Terwijl we ons maaltje maken, denken we aan de verdwaalde mevrouw vanochtend. Ik hoop dat ze is aangekomen, gezond en wel, en dat haar hotelkamer mooi is. En privé. Dat ze net zoveel mazzel heeft als wij. Dat hoop ik echt.